Wat heeft Bretagne veel gezichten. Gisteren grijs en nat, vannacht onstuimig, zware storm, vandaag lieflijk, zonnig, zomers.

Maar we waren nog in Boulogne-sûr-mer, eigenlijk waren we daar gestrand omdat we het vele motoren zat waren. Misschien wel de helft van de tijd van de eerste etappe en dat past niet bij ons. Als er geen wind is, dan wachten we. Maar aanvankelijk was de drang om zuidwaarts te gaan groter en daarom hesen we tijdelijk het ijzeren zeil. Na 2 nachten in Boulogne wilden we verder, naar Cherbourg en liever nog verder, naar Bretagne. Bretagne was ons eerste reisdoel, nadat we ons oorspronkelijke plan, Schotland, vanwege covid-perikelen moesten laten varen. Het liefst waren we non-stop naar noord-Bretagne gevaren, maar dat liet het weer niet toe.

We kunnen nu gelukkig het grootste deel van de tocht zeilen. Langs Cherbourg komen we niet, door de sterke tegenstroom, dus maken we daar een getijde-stop. Kwam ook wel goed uit, we hadden wat technische probleempjes. Onze nieuwe navigatie-instrumenten laten ons af en toe in de steek, de autopilot geeft er op onverwachte momenten de brui aan en de drinkwaterpomp draait dol. De plotter doet denken aan HAL, de computer uit Kubricks “2001 A Space Odyssee”, die een soort van iatrogene dementie krijgt: ineens is hij een groot deel van de digitale kaarten “vergeten”, die hij een paar uur eerder nog trots toonde. Erg onhandig. Gelukkig hebben we een digitale back-up, en als we goed zoeken ook nog wel een papieren. Maar het blijft balen. Dus konden we tijdens de getijde-stop even contact opnemen met Ben, van Vrolijk Watersport, die ons in dit soort zaken bijstaat. Ook kon ik even bellen met Tom, mijn kleinzoon, die die dag 4 werd. 

Na een paar uurtjes konden we weer verder, op naar Noord-Bretagne. Grote dikke dolfijnen zwaaien ons uit. Eigenlijk is Zuid-Bretagne ons doel, volgens Harrie en Roosje schijnt de zon daar vaker, heb je minder last van het getij, zijn de oesters sappiger en ankerplekken vriendelijker. Maar ja, eerst moet je toch echt langs Noord Bretagne en vervolgens een paar uitdagende hordes nemen voor je dit paradijs bereikt. 

’s Nachts is de mist zo dik dat onze navigatielichten voor gekleurde muren rondom de boot zorgen, wit, rood en groen. We kunnen geen 20 meter zien. Andere schepen zie je op de elektronische kaart omdat ze een AIS signaal uitzenden. In Nederland doen vrijwel alle boten dat, nou, in Frankrijk niet hoor! Gelukkig werkt de nieuwe radar uitstekend en kunnen we makkelijk vrij blijven van de schepen die we tegenkomen.

Om 10 uur in de ochtend komen we aan in Roscoff. Prachtige nieuwe Marina. En we ontmoeten Herco en Elvira, medevertrekkers op de Morgane of Sark, waarmee we al een tijdje contact hebben, maar nog nooit “life”. Elvira is die dag jarig, en we kunnen nog net even op de koffie, voor zij naar l’Aber-Wrac’h vertrekken. Ja, we zijn in Bretagne, waar het Bretons, een oude Keltische (nee, geen Gallische) taal nog steeds belangrijk is. 

We graven voor het eerst onze nieuwe vouwfietsen uit (6 versnellingen!) en de volgende dag maken we een uitstapje per ferry naar Île de Batz, dat vlak voor de kust ligt. We fietsen het eiland rond en bezoeken de prachtige botanische tuin. We zijn nog geen week van huis, maar het lijkt of we al 3 weken vakantie hebben.

Toch willen we graag verder, Zuid-Bretagne lonkt. We weten dat er over een paar dagen slecht weer aan komt, een zware storm uit het zuidwesten. Dat betekent een paar dagen stil liggen, en dat doen we het liefst op een wat idyllischer plek. Eigenlijk kijken we er ook naar uit om een paar dagen niet te varen, ons to-do-lijstje weg te vinken, misschien zelfs eens een tijdschrift of boek lezen. Dus we zetten koers naar l’Aber-Wrac’h. De tocht is pittig, de verwachte stroom-mee blijft uit, het regent in het laatste stuuk, loodzware luchten, en de bestemming valt een beetje tegen. De volgende dag zien we nog ruimte om de eerste echte horde te nemen, het Chenal du Four, de nauwe straat aan de westpunt van Bretagne, tussen het vasteland en Île de Ouessant (Ushant). De wind is tegen, we kruisen het hele stuk, maar het zeilen is geweldig en na een lange dag komen we ’s avonds aan in Camaret, met een beetje goede wil mag je dit het begin van Zuid-Bretagne noemen. Het lijkt ons een goede plek om de storm van de volgende nacht uit te zitten. Er is plaats in de haven, een aantal jachten heeft namelijk bedacht dat ze Camaret niet zo’n geweldige plek voor de storm vinden en zijn uitgeweken naar Brest.

De eerste dag na aankomst doen we niet zoveel: het regent en wij zitten knus binnen. In de middag zijn we uitgenodigd bij de Dutch Osprey, bij Anneke en Cees, zeer ervaren zeilers, dit keer op weg naar de Mediterranee. Door hun verhalen raken we ook enthousiast over die bestemming; life is too short…..

Terwijl de wind al toeneemt, eten we ’s avonds nog even aan de kant in een restaurantje, lekker op een terras uit de wind, zonder de huilende en fluitende tonen van de wind door de stagen. De boot ligt goed gezekerd, maar van slapen komt die nacht niet veel. Wind van meer dan 50 knopen (110 km/u), de boot houdt zich goed, maar het blijft spannend. Om 04.00 ’s nachts wordt de wind wat minder en kunnen we wat slapen. Hier geen schade aan boten (in Brest wel horen we!), alleen een losgebroken steiger zonder verdere consequenties.

Het front heeft de lucht gezuiverd. Er is zon! De kleuren van de zee, van de rotsen, van de bootjes zijn feller, het ruikt ineens zomers. We maken een prachtige wandeling langs de kust. De paars bloeiende heide is overweldigend. De route gaat langs vele bunkers en geschutsposities uit oorlogen van de Napoleontische tijd tot de tweede wereldoorlog. Je loopt tussen honderden kraters van geallieerde bommen. De hei lijkt daarin nog feller te bloeien. En op de terugtocht lopen we onverwacht langs een veld vol menhirs, opgesteld in een grote “U”, ze vinden het hier blijkbaar zo gewoon dat er niet eens een bord met uitleg of een markering bij staat. De straat heet wel “Route du menhirs”, dus we hebben het niet verzonnen. 

Eindelijk was het dan zover. Na een maand vol afspraken, bezoekjes, de laatste klussen, bootschappen en boodschappen, nu tijd om het ruime sop te kiezen. Zaterdagmiddag 26 juni voeren we om 13 uur de haven van Scheveningen uit, eindelijk richting zee. Ineens gejoel op de hoge kade…. staat Maud daar te zwaaien, samen met Bouli, Linn en Skippy, wat leuk!!!! Zo bijzonder om uitgezwaaid te worden door mijn lieve nicht en familie, met als extra beloning ook nog een paar mooie vertrekfoto’s!!

Tjonge, dat voelt goed, eindelijk echt op weg! Laatste blik achterom op Scheveningen, en daarna blik richting heiige horizon. Als vanzelf trimmen we de zeilen, zo gaat ie lekker. Nu tijd voor een broodje. Jeee, het moet nog even landen. We zijn dus echt vertrokken!

Ik kan alleen maar zeggen: we waren eraan toe! We begrijpen het zelf ook niet zo goed waarom, maar de afgelopen maand is ons zwaar gevallen. Ik was weliswaar klaar met m’n werk, maar ik had het gevoel het lange tijd niet zo druk te hebben gehad als na mijn laatste werkdag. Eerst moest het huis leeg ivm verhuur, daarna twee weken vol met bezoekjes door heel het land. Heel fijn om iedereen persoonlijk te spreken en gedag te zeggen, maar ook intensief. We waren er door de corona-restricties ook niet meer aan gewend, zoveel sociale contacten. Tussendoor orde scheppen in de chaos aan boord, waar overal dozen en tassen met spullen stonden, die nog ergens een plek moesten krijgen. We voelden ons een beetje ontheemd, nog niet thuis op eigen schip. Dat gevoel in combinatie met de drukte, gaf ons beiden een wat zwaarmoedig gevoel; we misten onze gebruikelijke energie, we waren wat op zoek naar de zin van het leven. Ik wist dat het goed zou komen zodra we los zouden gooien, en inderdaad, binnen een uur na vertrek zei Pieter het al: lief, dit is goed zo!

Met heerlijk windje van achteren op een rustige zee voeren we zuidwaarts, door de Maasmonding, richting Belgische kust. Zonder problemen langs de shippinglanes en zo de nacht in, in de verte enorme windmolenparken langs de Belgische kust. In 1 ruk zijn we doorgeven naar Boulogne-sur-mer, Normandië, waar we 29 uur na vertrek aankwamen. Nog geen vijf minuten na aanmeren begon het zwaar te regenen, wat die avond niet meer is opgehouden: precies op tijd binnenboord 🙂

Terwijl de regen gezellig op de kuiptent roffelde, hebben we in alle rust een stapel tijdschriften zitten lezen, iets waar we al 6 weken niet meer aan toe waren gekomen. Zo, dat voelde lekker. Dit is nou precies de rust waar ik behoefte aan heb. Even landen, even aarden, even niet meer zoveel moeten. Gewoon zijn en genieten!

Dat is vandaag prima gelukt. Eerst als een blok 10 uur lang geslapen. Vanochtend nog gezellige regen en leestijd, en vanmiddag geluncht in lokaal visrestaurant met aansluitend een prachtige wandeling door het landschap hier. We zijn vertrokken, en gearriveerd in een nieuw leven. We hebben er zin in!

Vandaag is het 21 juni 2021, midzomernacht, de langste dag van het jaar waarmee de zomer officieel begint. Ik zit in de kuip aan boord van onze Mahimahi waar we sinds 1 juni op wonen, liggend in de haven van Scheveningen. Het is bijna 23 uur en buiten is het inderdaad nog steeds niet helemaal donker. Vanaf morgen is het weer aftellen naar de herfst, maar niet voor ons 🙂 Waarschijnlijk gaan we eind deze week vertrekken, op weg naar de tropen!!

Ik kijk weer eens even naar onze website en realiseer me dat ik daar sinds maart niet meer ben geweest. Als ik het laatste verhaal van 28 februari teruglees, dan zie ik hoe ongelooflijk veel werk er is verzet in de maanden daarna, hoeveel beslissingen we hebben genomen en hoeveel we hebben weten te regelen. Het is dan ook een hele drukke tijd geweest, vertrekken is niet niets! Geen wonder dat we er allebei aan toe zijn, om lekker uit te varen en daarna te gaan genieten van de rust van samen op reis zijn, zonder volle agenda’s en to-do lijstjes.

Ooit hadden we het plan om rond 1 juni uit te varen. 18 mei m’n laatste werkdag, daarna nog twee weken; moet lukken, dachten we. Nou….. echt niet! Zeker niet, omdat we toch besloten ons huis te verhuren. Begin mei zette de makelaar ons appartement op de verhuursite en binnen een week hadden we beet: een Italiaans koppel met twee kleine meisjes wilde ons huis huren vanaf 1 juni voor een periode van 10 maanden, precies wat wij wilden. Tja, en dat ze dan graag de werkkamer helemaal zonder meubels wilden huren om daar de slaapkamer voor de meisjes in te kunnen richten, daar wilden we dan wel even ons best voor doen. Vorige keer hadden we al geleerd dat je huis leeghalen een hele klus was. Deze keer waren we er tien dagen mee bezig. Elk kastje en elk laatje bleek vol te zitten met spullen, ongelooflijk hoeveel spul er in vijf jaar tijd dan toch weer je huis in komt. We hebben wel 15 grote shoppers vol spullen naar de kringloop gebracht, drie keer naar de stort gereden, talloze spullen uitgedeeld en weggegeven. En al die extra meubels ook in de inpandige garagebox weten te krijgen. Bleek dat ik achter die kastenwand nooit had geschilderd, wel keurig eromheen….. hahaha. Dus hop, ook even dat muurtje latexen.

Met Hemelvaart hadden we de boot al naar Scheveningen gevaren, gecombineerd met een zeilactiviteit van de Vereniging van Kustzeilers, een erg gezellig evenement en prima om in de zeilerssfeer te komen. En heel fijn dat de boot daardoor vlak bij huis lag. Vanaf 1 juni zijn we aan boord gaan wonen en vanaf dat moment werd de agenda gevuld met allerlei bezoekjes van en aan familieleden en vrienden. Een groot afscheidsfeest zat er deze keer niet in, en veel mensen hadden we in de coronatijd ook al langere tijd niet gezien; daarom waren de persoonlijke bezoekjes ook erg waardevol, echt even contact en tijd om bij te praten. Maar hoe fijn dan ook, twee weken met dagelijks 2 a 3 bezoeken, was wel erg pittig! We merkten dat we dit echt niet meer gewend waren. En het feit dat de boot nog lang niet op orde was, of beter gezegd, dat de boot een soort ontplofte bende was vol shoppers en neergegooide zooi, maakte de mentale rust er niet beter op. We waren even vergeten in te plannen dat wijzelf in deze hectische tijd ook af en toe even een dagje zonder afspraken nodig hadden om te aarden in ons nieuwe leven en wat orde in de chaos te scheppen. Hmmmm, even noteren voor volgende keer!

Sinds vandaag is de agenda echter leeg. Focus op de laatste klussen en het daadwerkelijk vertrekklaar maken van de boot. Aanstaande vrijdag lijkt er een mooi weerwindow aan te komen om de eerste sprong richting Bretagne te maken.

Klopt, Bretagne, u leest het goed. Schotland en Ierland zullen we deze keer rechts moeten laten liggen, hoe jammer dan ook. Maar de coronasituatie in GB, met de oprukkende Deltavariant, maakt dat ook wij zeilers er nauwelijks welkom zijn, tenzij we er tien dagen quarantaine op eigen schip voor over hebben (de zeedagen voor aankomst bizar genoeg niet meegerekend) en twee verplichte PCR testen op dag 2 en 8 voor 100 pond elk. Tja….dan kunnen we beter naar la France gaan, waar dit allemaal niet geldt. Tuurlijk, we vinden dit hartstikke jammer. We keken uit naar de Schotse vergezichten, de prachtige wandelingen, het geweldige golfen op hun befaamde linkscourses en het whiskyproeven, maar het mentale mindmappen werkt prima: het is er vies weer, hartstikke koud, al die irritante midgets. Nee, doe ons maar het Franse klimaat, en ohhh, wat is camembert en verse baguette eigenlijk lekker! We zijn dus om. Zeker na het bezoek van Harrie en Roos, die al 9 jaar met hun boot in Zuid-Bretagne liggen en ons lekker hebben gemaakt met hun culinaire verhalen over oesters, kreeft en geweldige markten, los van prachtig zeilen, ankeren en levensgenieten. Nog geen uur na hun bezoek, hadden we de pilots van het gebied al in huis: Dag Schotland, tot over een jaar of tien!

Toch even beschrijven wat we afgelopen maanden aan de boot hebben weten te verbeteren en installeren. Inmiddels hebben we prachtig werkende B&G navigatieapparatuur met forwardlooking sonar aan boord. We zijn blij met de plotter en de fraaie instrumenten op een nieuw teakplankje bij de kajuitingang. De zeereling is aan weerszijden verlengd en er zijn per kant twee opklapbare zonnepanelen aan vastgelast. Op een zonnige dag komt er zomaar 24 ampère de accu’s binnen als we ze opklappen. Dan hebben we ook nog twee wegneembare zonnepanelen boven op de bimini, waar Pieter de bedrading deze week nog voor in orde heeft gemaakt. De Watt&Sea hangt keurig klaar, onze sleepgenerator. Tjonge, we gaan stroom over houden! Daarom geïnvesteerd in een paar extra elektrische apparaten, zoals een compacte broodbakmachine en een klein mobiel wasmachientje. Als we dan nog steeds stroom over hebben, dan gaan we koken op ons inductieplaatje (waarvoor wel een tweede omvormer moest worden geïnstalleerd) ipv op gas, en zelfs de boiler kan worden opgewarmd met het teveel aan elektriciteit. De Mahimahi is nog groener dan de Déesse 🙂

De komst van de foldable RIB had nog heel wat voeten in aarde. Door Corona bleek onze bestelling toch niet leverbaar. Gelukkig was er nog een Duitse leverancier die er nog eentje had liggen, waardoor we toch nog in het bezit konden komen van ons gewilde bijbootje. Met mijn Singer heavy-duty naaimachine heb ik er in de afgelopen weken nog een degelijke zonwerende hoes voor gemaakt, een flinke klus, maar tevreden over het resultaat.

We hebben zowel in voor- als achterpunt twee nieuwe Neptune matrassen gekregen, heerlijk! De twee bromptonfietsjes kwamen een paar weken geleden eindelijk binnen, deze keer met 6 versnellingen. Pieter heeft vorige week nog twee hengelhouders gekocht die passen op onze 30 mm RVS buizen en om voorbereid te zijn op de eerste visvangst, volgden we vorige week nog een sushiworkshop. 

Na behoorlijk wat gedoe, hebben we nu twee prima nieuwe zeilen aan boord. Het reddingsvlot heeft een plek gekregen op het voordek en ook de bijboot kan worden vastgesjord via dek-ogen. Pieter moet nog de laatste handelingen verrichten om de SSB-zender werkend te krijgen. De boordcomputer hangt al op de juiste plek.

De boodschappen zijn al gedaan, komend jaar genoeg ingrediënten aan boord voor vele culinaire avonturen. Ik ben blij met onze net geïnstalleerde voetpomp en met het automatische bilge-alarm. Fijn dat de nood-bilgepomp ook werkt, indien nodig.

Uiteindelijk hebben we de beslissing gemaakt om de duikcompressor niet mee te nemen. Ook nemen we geen duikflessen mee. De BCD’s die we hadden, bleken helemaal te zijn vergaan, even een flinke tegenvaller, maar we hebben wel onze eigen gereviseerde octopussen bij ons: in het komend jaar dus duiken met instructeur en huurmateriaal. Prima!

Volgens mij heb ik lang niet alles genoemd waar we in de afgelopen maanden mee bezig zijn geweest. Maar feit is, dat we lekker aan boord wonen, dat we sinds een week in de ontspannings- en in de vertrekmodus zijn gekomen, dat er een reëel weerwindow aan lijkt te komen en dat het avontuur aan onze voeten ligt.

Vooral de afgelopen maand was erg pittig: werk afronden, huis verhuurklaar maken en iedereen bezoeken was toch intensiever dan gedacht, naast de bootklussen die er nog lagen. Maar inmiddels hebben we die tijd achter ons en zijn we klaar voor de volgende fase: vertrekken! Vanaf nu zullen we de site regelmatig gaan bijhouden en verbeteren.

Welkom om virtueel met ons mee te reizen!

Vertrekkersvoorpret

Morgen begint de maand maart. Nog maar drie maanden en dan is het zo ver: tijd om de trossen weer los te gooien en de steven naar de horizon te richten, op weg naar nieuwe avonturen. 

Ons plan is om de Mahi mahi in 10 maanden tijd de Atlantische oceaan over te varen en een plek te vinden waar de boot veilig het orkaanseizoen door kan komen. Het liefste zouden we willen beginnen met een rondje om Schotland, langs de Orkney’s en dan die schijnbaar prachtige Schotse westkust bezoeken, met z’n talloze scheren en eilandjes, golfbanen en whisky destilleerderijen. Om vervolgens via Isle of Man naar de oostkust van Ierland te gaan en, als de tijd rijp is, de golf van Biskaje over te steken, op weg naar reeds bekende kusten zoals die van Spanje en Portugal. Misschien wel naar Madeira als de wind gunstig is? En dan door naar de Canarische eilanden, de Kaap Verdische eilanden en dan de overtocht, deze keer naar Suriname. En dan de boot achterlaten op Trinidad en Tobago? 

Tja, dit zou ons droomscenario zijn, maar we zullen moeten afwachten in hoeverre Corona roet in het eten gaat gooien. Zou Engeland tegen die tijd alweer open zijn voor bezoekende jachten? We gaan het zien. Maar hoe dan ook zullen we er een creatieve draai aan gaan geven, het genieten zal er niet minder om zijn.

De vertrekkerskoorts heeft inmiddels toegeslagen. Na een winterperiode waarin we even wat minder met de boot bezig waren en de vrije tijd vooral werd besteed aan vrienden en familie, begin het focus ineens te verschuiven naar Medemblik, waar ons schip in de hal ligt. Pieter, die alweer een paar maanden met pensioen is en daar dik van geniet, is bezig geweest met keuzes maken ten aanzien van de boordelectronica. Ook al deed alles het nog prima, de elektronica was al wel 15 jaar oud. En aangezien we denken dat ons schip de komende tien jaar niet meer terug zal komen in Nederland, hebben we besloten alles maar te gaan vervangen door nieuwe apparatuur van B&G. Dat begint nu binnen te druppelen en kan worden geïnstalleerd.

Afgelopen twee dagen zijn we lekker bezig geweest met trekken van draden, plaatsen van de aardplaat voor de SSB installatie. Er is een groot gat in de romp gemaakt voor de transducer van de forwardlooking sonar; de doorvoer zit stevig op z’n plek, dankzij de hulp van onze stoere Robert. Ik heb twee nieuwe luchthappers op het dek geïnstalleerd, van het merk Air-Only, wat een stuk minder volumineus is dan de oude dorades met RVS beugel eromheen. Natuurlijk kost elke klus meer tijd dan we dachten, maar we zetten elke keer stappen in de goede richting. De kluslijst bestaat nu nog uit anderhalf kantje met acties. Oh ja, wel twee kolommen…..

Thuis liggen ook wat projecten te wachten, planken die moeten worden geschuurd en gelakt. Een drijfboei die moet worden gekit. De piano is inmiddels uitstalplaats voor verf- en lakblikken geworden. Pakketten worden met regelmaat bezorgd en staan in de gang klaar om mee naar de boot te gaan. De achterbak van de auto is een rijdende werkplaats aan het worden. Klusbedrijf Pieter&Monique begint weer op stoom te komen.

We realiseren ons hoe snel de tijd nu voorbij zal vliegen tot aan vertrek. Wie willen we allemaal nog zien? Met welke familieleden willen we graag nog tijd doorbrengen? Gaan we ons huis nou verhuren of niet? Zo wel, dan zullen we actie moeten gaan ondernemen.

Gelukkig is Pieter met pensioen, hoewel zijn week ook behoorlijk gevuld is omdat hij twee dagen als vrijwilliger in de prikstraten van Den Haag en Leiden is gaan werken. Maar hij houdt wel tijd over voor veel regeldingen, terwijl ik aan het werk ben. Afscheid nemen van werk en patiënten kost ook tijd en energie, en dat wil ik graag goed doen. ’s Avonds na een werkdag komt er dan ook niet meer zo heel veel uit m’n handen. Maar gelukkig hebben we altijd weekenden van drie dagen, waarin we weer een goede duw kunnen geven. En als alles volgens schema verloopt, dan gaat de boot over 4 weken te water, en kunnen we lekker aan boord blijven overnachten!! Nu al zin in 🙂

Tevreden kijken we terug op alles wat er al is gedaan om de boot vaarklaar te maken.

Zeilmaker De Vries uit Enkhuizen heeft een prachtige bimini gemaakt met goede zijflappen. Dat zal onze grootste vriend gaan zijn in de tropen. Ook hebben we een nieuwe sprayhood gekregen en de oude tent is opnieuw gestikt. Nieuwe zeilen zijn in de maak. Onze foldable RIB wordt op dit moment geproduceerd. Het is gelukt ons buitenboordmotortje in te ruilen voor een tweetakt 8pk Yamaha. Het onderwaterschip staat weer fraai in de coppercoat. Verstaging en lopend want hebben we in de voorgaande jaren al laten vervangen. Zwemplateau hebben we vorige winter samen erop gezet. Ook hebben we toen de windvaanstuurinrichting gemonteerd, twee grote klussen. Pieter heeft vorige zomer de watermaker in kunnen bouwen. En de Watt&Sea ligt al klaar voor installatie. 

Kleine knutselprojecten zoals het maken van een kruidenrekje en een plankje met gaten op maat, zodat al ons glaswerk rammelvrij op z’n plek blijft staan, geeft veel voldoening.

De RVS-man gaat de zeereling deze maand verlengen zodat we aan iedere zijde twee zonnepanelen krijgen, en ook op het dak van de bimini komen nog twee wegneembare zonnepanelen. Heel veel voorbereidend werk is dus al gedaan, waardoor we nu vooral vertrekkerspret hebben en geen vertrekkers-stress J. We hebben er zo’n zin in, weer die vrijheid te gaan ervaren, het bootjesleven, dicht bij de natuur en de elementen. Hoe leuk zal het zijn onze eerste zelfgevangen vis weer te eten! Kom maar op, avontuur, wij zorgen dat we er klaar voor zijn!!

Nederlandse wadden, zomervakantie 2020

Gelukkig wel drie weken vrij van werk, dat was lange tijd nog onzeker voor medewerkers in de zorg. Eerdere geluiden waren dat we maar maximaal 2 weken achtereen weg zouden mogen gezien de coronacrisis.

De vakantie begon met een lang weekend naar Frankrijk, Sanxay, om afscheid te nemen samen met de familie Barrot van ons geliefde huis, Forzon, waar zovele herinneringen lagen. Gelukkig waren de grenzen weer opengegaan, zodat we erheen konden reizen. Een heerlijk weerzien met de familie met wie ik me in oktober 2019 weer herenigde na elkaar jaren lang uit het oog te zijn verloren na het overlijden van de ouders. En zo bijzonder om dit afscheid van Forzon mee te mogen maken. Iedereen was erbij, zelfs de oud-burgemeester en de oud-huisarts van het dorp, inmiddels 89 jaar. En samen met Carlos uit Madrid en mijzelf was de club compleet.

Maandag kwamen we weer thuis in Den Haag, met ooit het plan dat we dan meteen bootwaarts zouden gaan om dinsdag uit te varen, met Scandinavie als bestemming. Maar helaas, de weergoden wilden het anders. Die eerste week was guur, te slecht weer om uit te varen naar welke bestemming dan ook. Dan maar een eigen golfcompetitie in eigen land, elke dag de baan op, ook hartstikke leuk. In het weekend begon de weersituatie te verbeteren. Door Corona was Groot Brittannië gesloten, evenals Noorwegen en Denemarken. Veel andere mogelijkheden waren er niet met straffe ZW wind.

Wel zijn we 12 dagen lang over het Wad gaan zwerven. Drie dagen in de haven van Vlieland, toen over de Noordzee naar Texel. Over het wad naar Harlingen, o.a. voor een reparatie aan de furlerinstallatie die kapot was gegaan, het grootzeil wilde er niet meer in noch uit, oef, gelukkig lukte erin uiteindelijk nog wel, maar dat moest eerst gefixt worden. Wel heel leuk om Anje daar aan boord te ontvangen en om Igor en Hannelore weer eens tegen te komen! Nog een paar nachten voor anker bij Vlieland en bij prachtig weer terug naar Enkhuizen gevaren. Niet heel spannend allemaal, maar wel heerlijk ontspannend, beetje zo’n wereldreis gevoel, wat scharrelen, met toys het water op, lekker eten aan boord, boekjes lezen en leuke mensen ontmoeten. Blij zijn we met de kayak die we van Anje mochten overnemen, die gaat mee de wereld rond.

Door de coronacrisis is het jaar 2020 voor velen anders gelopen dan gedacht. Zoals elk nadeel een voordeel heeft, was onze Mahimahi ons bijkomadres in spannende tijden. Tweede helft maart, toen corona in NL z’n entree begon te doen, hebben we versneld de boot te water gelaten en veilig in de haven van Enkhuizen neergelegd. De haven bleef gelukkig open, al ging het sanitair een tijdlang dicht. We hadden dus een heerlijk drijvend buitenhuis waar we in de weekenden onze ontspanning konden vinden, een verademing met al dat thuiswerken wat ook ons lot was in het begin van de crisis, althans, een paar dagen per week. Thuis werd werk, dus de boot was onze plek om even afstand te nemen van dat werk. De West-Friese havens waren dicht voor bezoekers, maar wij mochten wel naar Friesland varen, waar we welkom waren. We zijn een weekend naar Lemmer geweest, een weekend naar Urk. Een lang weekend Vlieland en vervolgens een lang Pinksterweekend Terschelling. We bezochten 3 maal Texel met onze boot. En ik denk dat we wel 4 weekenden op de Marker wadden hebben doorgebracht. Nog nooit eerder sliepen we in een seizoen zoveel nachten aan boord, namelijk 69 stuks. Dat waren we dankbaar dat we zo’n heerlijk schip hadden, waarmee we zoveel buiten konden zijn met veilige afstand tot anderen.

Engelse Zuidkust, zomervakantie 2019

Vandaag is het dinsdag 2 juli 2019, exact drie jaar nadat we thuiskwamen van onze zeilreis rond de wereld. Daar hebben we net een glaasje wijn op gedronken. Op dit moment varen we onder de Engelse Zuidkust, tussen Dover en the Solent. We zijn op weg naar het westen, we willen naar Fowey of Darthmouth en dan terughoppen. We hadden eigenlijk gehoopt naar Noorwegen of de westkust van Zweden te gaan na het zien van de prachtige foto’s van Jussi, de Finse eigenaar van “onze” Déesse. De pilots waren al gekocht. Maar de laatste dag moesten we ons plan omgooien, omdat het toch te hard waaide rond Skagerrak en de temperatuur rond de 12 graden zou liggen, niet echt ideaal. Dus toen richting Engeland gevaren.

Donderdag laatste werkdag en ’s avonds al aan boord. Vrijdag de verse boodschappen, alles inruimen en rond 13 uur de haven uitgevaren. Via Den Oever het wad op en bij Den Helder de Noordzee opgevaren. Prima nacht op zee, voor de wind naar de overkant. Tegen de avond voeren we river Orwell op, bij Harwich en rond half 10 in de avond hadden we een moorring te pakken. Met biertje erbij van de sunset genoten en de overwinning van de Nederlandse leeuwinnen op Italië gezien op de ipad. Zondag naar het stadje Ipswich gevaren waar we een prachtplek aan het waterfront kregen in Neptune Marina. Leuk stadje, picknick in het park en dan Formule 1 gekeken in het sportcafé, terwijl onze Max de beste wedstrijd van het seizen reed! 63 flesjes foamburst gescoord bij de Boots. Fietstocht naar Pin Mill voor een drankje bij de Butt&Oysters Pub, erg sfeervol plekje. Een zeilers must-have-been-there plek, vink!

Maandag 1 juli varen we weer de zee op, om in twee dagen naar Dathmouth te varen. Woensdag 3 juli pikken we rond 16 uur een mooring op bij Dittingham, prachtbaai, omgeven door groene heuvels, lieflijke dorpjes en talloze bootjes op het water. Een ideale plek voor Suppen, kayakken, verkennen met de dinghy upriver, we gaan zelfs golfen op de Darthmouth Championshipscourse, vreselijk pittige tocht erheen met de vouwfietsen, over steile onverharde wegen. De terugweg was over asfalt, echt een kado, downhill. Heerlijk gespeeld op prachtige baan. We blijven 4 nachten op deze mooie plek liggen en varen dan weer verder.

Volgende bestemming is Salcombe waar we maar 1 nachtje blijven. Enorm druk zeilers gebied, we genoten van alle wedstrijden van bootjes tussen de voor anker liggende schepen door. We kopen twee mooie flessen gin als vakantie aandenken. Dan varen we richting Plymouth waar we vlakbij de ondiepe river Yealm opgaan, spannende entree. Wat een plek!! We liggen 3 nachten aan een mooring, wandelen 3 tochten, dinghycruise upriver, veel kayakken en suppen richting zee om zeilwedstrijdjes te bekijken, en bbq-en drie keer aan boord. Echt vakantie en dat bij tropische omstandigheden overdag en lekker koel ’s nachts, we slapen als roosjes. Een goede keus dat we hier zitten en niet in koud Noorwegen, waar het inderdaad onaangenaam is qua temperatuur met veel wind.

Dan komt er een goed window om een ruk naar het oosten te maken. Rond 6 uur in de ochtend vertrekken we en varen 26 uur, paar uur motoren en verder heerlijk zeilen tot 5 uur in de ochtend. Dan nog even de motor erbij en om half 8 in de morgen leggen we aan bij de steiger tegenover de Folly Inn, op de Medina River van Isle of Wight. We blijven hier 4 nachten liggen en hebben er weer een heerlijke vakantietijd. We fietsen naar Cowes en Newport, ik koop er weer een enorme hoeveelheid foamburst bij. Dan fietsen we een tocht van 50 km over het eiland. Prachtige fietspaden maar soms ook flink klimmen en dalen over de gewone weg. We komen door Bembridge waar het laag water is, leuk de marina te zien. ’s Avonds zijn we wel moe als we terugkomen, wat smaakt een Pint en een maaltijd bij de Inn dan supergoed. Begin van een nieuwe gewoonte: vier dagen op een rij eindigen we de dag met bier en eten bij de Folly Inn. Snel, prima eten en schappelijke prijzen. We kijekn er Formule 1 en finale van Wimbledon die 5 uur duurde! Maandag, laatste dag; we gaan golfen bij Osborne golf, superleuk. We zijn vrijwel alleen op de baan, lekker uim overal, we raken geen enkele bal kwijt en vinden er drie. We blijven er lunchen. Boodschappen voor terugreis op zee gedaan en in de middag zwemmen in de rivier van 22 graden. We speoeln alle toys af met zoet water op de steiger, we bergen de dinghy op en dan met de watertaxi naar de kant voor de laatste biefstuk.

Dindagochtend voeren we weg van Wight, met de stroom mee door de Solent. Daarna wat minder wind maar we konden veel meer uren zeilen dan we hadden gedacht, altijd leuk. We vangen weer wat makrelen die we thuis gaan roken. In de nacht moet de motor er wel bij. Onder gennaker met de stroom mee Dover voorbij en uiteindelijk varen we IJmuiden binnen, 50 uur na vertrek van Wight. Al met al een prima tocht gehad, waarvan 12 uur gemotord. 

In totaal 918 nM afgelegd deze vakantie.

In totaal 50 uur gemotord.

3 volle weken alleen maar zonneschijn gehad en subtropisch klimaat. 

Geen spat regen alleen wat miezer bij aankomst bij Cowes.

Veel buiten geweest, veel gewandeld, gekayaked en gesupt, 2x gegolfd en gezwommen. Er echt helemaal uit geweest en dik genoten!!

The Scilly’s

Al heel lang stond een bezoek aan de Scilly eilanden hoog op ons wensen lijstje. Het is een eilandengroep die niet zo makkelijk bereikbaar is, vanuit NL heb je goede oostenwind nodig en flink wat tijd om er te kunnen komen, en aankomst is alleen mogelijk bij rustig weer, lazen we in de pilots. Ooit was onze gedachte om bij vertrek in 2013, aan het begin van onze wereldomzeiling, de Scilly’s aan te doen, maar toen we bij Dartmouth waren ontstond er zo’n prachtig weerwindow om Bikaje over te steken, 7 dagen constante Oostenwind 3-4Bf, dat we dat niet konden laten schieten en meteen de sprong zuidwaarts waagden. Op de terugweg naar huis in 2016 herkansing? Maar toen kreeg m’n vader een ongeluk en spoedden we ons vanaf de Azoren vrijwel direct naar huis, de Scilly’s voorbijvarend.

Zomervakantie 2018 stond voor de deur, 3 weken op onze Mahimahi, de eerste zomervakantie aan boord van ons nieuwe schip wat we in augustus 2017 kochten. Doel van zo’n vakantie beslissen we pas een week van te voren, als we beter weten wat de wind gaat doen. Wij zijn altijd voor een snelle start in die richting waarheen de wind staat, en passen daar vervolgens onze bestemming op aan. Zagen we het nou goed? Oostenwind in de voorspelling? Wauw, dat leek inderdaad te bestendigen en de Scilly’s werd een reële bestemming. Donderdag moest ik nog werken tot 18.00, daarna snel naar huis. Om 21.30 zaten we in de auto op weg naar Enkhuizen met alle boodschappen bij ons, om 0.00 uur gang het licht uit op een volgepakte boot, om de volgende ochtend rond 10 uur uit te varen. Via Markermeer, nog even 2 uur wachten bij gestremde brug bij Amsterdam, dan het Noordzeekanaal op, om vervolgens bij IJmuiden de Noordzee op de varen om 22 uur ’s avonds bij rustig weer, en dan vier dagen door zeilen tot aankomst bij St. Mary’s, 4 dagen en anderhalf uur varen, in 1 ruk, en non-stop Oostenwind kracht 3a4 met vaak de gennaker op, zelfs 1 keer in de nacht. Wat een geluk!! We hebben 12 dagen lang genoten van het gebied, op vele plekken voor anker gegaan, op elk eiland prachtige wandelingen gemaakt. De eerste twee dagen waren nog wat mistig en nat, daarna alleen maar zonneschijn. Blauwe ankerplaatsen, de mooiste bloemen gezien, genoten van de botanische tuinen op Tresco. Prachtige sunsets. Zelfs vissen gevangen. In zovele opzichten leek het op de sfeer van onze wereldreis, met als grootste verschil dat het zeewater 15 graden was, brrrrr. Van zwemmen is het dus niet gekomen, wel van suppen en kayakken. Ontzettend gaaf om de grote zeeleeuwen op de rotsen te zien liggen van dichtbij, voorbij dobberend met de stroom in onze bijboot. Nauwelijks andere boten in de ankerbaaien, soms zelfs helemaal alleen omringd door de rotsen. De oostenwind beef maar aanhouden en we kregen het op een bepaald moment zelfs een beetje benauwd met het oog op onze terugtocht. De wind kroop wat naar de noordhoek en daarmee konden we tocht de eerste helft onder zeil doen. Daarna zakte de wind helemaal weg en hebben we, tegen onze gewoonte in, 36 uur gemotord om thuis te kunnen komen. Terugtocht was 510 nM, 4 dagen en 30 minuten onderweg geweest, wederom non-stop. Wat een fantastische tijd, de Scilly’s hebben een bijzonder plekje in ons geheugen gekregen.