Maand: april 2025

Polarsteps maart

1 maart Negril, West-Jamaica

Altijd even wennen als bezoek vertrokken is. Het is dan ineens stiller. En wij leunen meer achterover, voelen ons geen gastheer en gastvrouw meer. Boot goed schoongemaakt, de lekker geurende was weer opgeborgen. De gastenkamer ziet er leeg uit. En netjes🤣😉 De ochtend na Mieke d’r vertrek legt er een megagroot cruiseschip aan. Stinken, dat ding😝, vieze rook uit de grote schoorsteen, die recht over het hele marina gebied waait en heel de dag blijft walmen. Bah zeg! We lopen in 45 minuten naar een supermarkt en krijgen onderweg wel 15x een aanbod voor een taxiritje. Mensen snappen echt niet dat wij soms gewoon even de benen willen strekken, al schijnt de zon. Maar na supermarktbezoek zijn we 300 euro lichter en toch zeker 60 kgr zwaarder, dus toen kwam een taxiritje goed uit.  Alles krijgt een plekje en verder doen we niet veel meer dan lekker lezen. De volgende morgen komt er weer een cruiseschip binnenvaren rond 7 uur. Hop, wegwezen voordat dat stinkding weer naast ons ligt. Nog voor half 8 zitten we op zee, heerlijk. Na een uur gaat de motor uit en zeilen we, al is het maar met 2,5 knoop. Glad zeetje, ideaal om de watermaker eindelijk eens in gebruik te nemen na bijna 9 maanden geconserveerd stil te hebben gestaan. Hmmmm🧐, hij start niet op. Wel als Pieter het beveiligingssysteem by-passt. Niet zoals het hoort, maar alles zoemt als een zonnetje en het water smaakt prima. Dan neemt de wind toe, zeilen we superlekker onder de zon, langs de groene kust, naar Negril, een stadje aan de westkust van Jamaica waar we wachten op wind voor de oversteek naar de Kaaiman-eilanden. Wrsch kunnen we maandag vertrekken, na het uitklaren. Dat betekent een paar vakantiedagen voor de boeg, lekker snorkelen en inlezen in de volgende bestemmingen. En klusjes klaren natuurlijk. Het probleem van de watermaker is inmiddels gefixt door mijn McGiver. Het bleek de schakelaar zelf te zijn, fluitje van een cent.

In Montago Bay spraken we de Duitse crew van catamaran Luwina. Zij waren vorig jaar nog op Cuba en heel enthousiast! Ze deelden vele tips, vertelden wat meer over de couleur locale en de manier waarop zij er hadden rondgereisd. Super, dit konden we goed gebruiken. Omdat we van andere zeilers hadden gehoord dat het land zo arm is en omdat we lazen dat er nauwelijks benzine te krijgen is, tenzij je er uren voor in een rij staat, dat de schappen van winkels leeg zijn, dat je volledig zelfvoorzienend moet aankomen, waren we wat huiverig. Maar inmiddels is dat gevoel omgeslagen en hebben we er juist zin in. De foto’s van de vakantie van Mieke en kids van 2020 hielpen daar ook bij. De afgelopen avonden hebben we dvd’s gekeken met documentaires over Che Quevara en Buena Vista Social Club, hartstikke interessant. De dvd over Fidel Castro en nog eentje over het leven van Che hebben we nog tegoed. Muziekje van Omara Portuondo erbij en 1 van de 2 reisgidsen over Cuba op schoot, zo komen we prima de dagen door. We liggen heel relaxed, hier bij Negril. De eerste 2 nachten in het noorden, omringd door louter groter resorts aan prachtige witte stranden. En nu liggen we zuidelijk in een baai, vlak achter het rif. Blauw water om ons heen. De kant op een kilometer afstand. Straks even erheen om een leuk restaurantje uit te zoeken voor een etentje morgen, ter ere van onze trouwdag én om afscheid te nemen van mooi, vriendelijk en avontuurlijk Jamaica 🇯🇲 

3 maart Caribean Sea

Terwijl we prachtig snorkelen rond de riffen van Negril, over het witte strand banjeren en een keer lekker kreeft eten bij sunset, houden we het weer goed in de gaten. Het is de laatste tijd redelijk onbestemd, er zijn geen duidelijk overheersende oostenwinden, er zijn juist veel periodes met windstiltes. Maar we zien aankomen dat maandag 3 maart een goed window is om naar de kaaiman-eilanden over te steken, een tocht van 120 zeemijl, een klein etmaal varen. We moeten customs&immigration 24 uur tevoren laten weten dat we willen uitklaren, zodat ze kunnen plannen om naar Negril te reizen, per auto toch zo’n anderhalf uur rijden, en dat speciaal voor ons. Omdat we liever niet in het weekend willen storen, informeren we de officials al op vrijdag over onze plannen. De man van immigration bevestigt dat hij maandag zal komen, maar reageert vervolgens niet op onze vraag hoe laat en waar we hem zullen treffen. Customs krijgen we pas zaterdag te pakken, waarop een fijne communicatie volgt en een schriftelijke bevestiging van tijd, plaats en persoon. Of wij dat aan immigrations willen doorgeven. Hmmm, blijkbaar geen lekkere communicatie onderling. Alles lijkt in kannen en kruiken en we genieten nog lekker van de laatste dagen op Jamaica. Zelf vinden we de oostkant van het eiland het mooist, zeker qua natuur maar ook wegens gebrek aan toerisme waardoor alles nog heel puur is. In Negril worden we wel een beetje simpel van alle lokale mensen op het strand die ons toeters van joints en magic paddo’s willen aansmeren. Dit westelijke deel van het land trekt hordes toeristen en overal langs de kust zien we mega-resorts, niet echt ons ding. Zaterdag eten we dus kreeft op het strand, en zondag gaan we gewoon voor een pizza, maar krijgen er onverwacht superleuke life-muziek bij! Een leuke plek om onze trouwdag te vieren.

‘s Avonds alles vaarklaar gemaakt, we hebben zin in een nieuwe bestemming! Maandagochtend om half negen doodleuk een appje van de immigration-man of we toch even naar Montagobay willen zeilen om uit te klaren. Nee, malloot, natuurlijk niet, daar zijn we een dag mee bezig, tegen wind, stroom en golven in! Daarnaast, Customs komt wel om 10 uur hierheen en daarna gaan we vertrekken, dit weer-window gaan we niet missen! Hij verwijst naar zijn supervisor, een vrouw. 😳. Die bellen we en het enige wat ze kan zeggen is NEE. Of we respectvol de procedure willen volgen en gewoon naar Montago Bay willen komen. Oh ja, en by the way, you’re not allowed to leave the country without clearing-out. Godgloeiendegrrrrrrr….. De mensen van customs, ze kwamen met z’n tweetjes, keurig in uniform, waren meer dan hoffelijk. Op onze uitspraak van dank voor hun komst, werd geantwoord: offcourse, it’s our duty to serve our customers.  We maken ons laatste geld op op de lokale farmers market en verbazen ons wederom over de bizar hoge prijzen van groenten en fruit in dit vruchtbare land. Ik koop voor 10 euro anderhalve kilo wortelen, het moet niet gekker worden. Ook bananen en ananassen zijn schreeuwend duur, terwijl het hier gewoon groeit. Wat zijn we in NL dan toch verwend met ons enorme assortiment voor weinig geld.  Tja, en dan de onderlinge discussie: wat nou?? We zijn allebei erg plichtsgetrouw en we weten dat je met officials niet moet sollen, maar deze gang van zaken geeft ons een heel naar gevoel. We hadden het zo netjes op tijd gemeld, we hadden een bevestiging en dan doodleuk op het laatste moment een afzegging en geen enkele manier van meedenken om het probleem op te lossen. We opperden nog om alle paperassen te mailen, zodat ze die konden printen, stempelen en terugsturen, maar weer datzelfde NEE.

We staan met de rug tegen de muur en zijn eigenlijk gewoon boos door onmacht en gebrek aan coöperatie voor een probleem wat ze zelf creëren. We besluiten gewoon te vertrekken, maar wel met een knoop in onze buik, not our style, zeg maar, en dan nog de onzekerheid hoe het inklaren op de Caymans gaat als ze merken dat we niet netjes zijn uitgeklaard. Pieter maakt zich niet zoveel zorgen, maar ik ben er niet happy onder.  Rond twee uur in de middag varen we uit met weinig wind in de vooruitzichten, pas in de avond zal die opsteken. Dus een kadootje als na 40 min de motor toch uitkan en we heerlijk zeilen. Doei, fijn Jamaica!! Op de laatste ervaring na, hebben we alleen maar goede herinneringen aan een prachtige, nog weinig ontdekte parel in het Caribisch gebied bij cruisers. Houden zo😁 Ik tel de mijlen af en speur de horizon af naar schepen van de coastguard, bang dat ze ons zullen terughalen. We hebben zelfs onze AIS uitgezet, zodat we niet makkelijk te volgen zijn via digitale kanalen. 12 mijl uit de kust zijn we buiten het territoriaal grondgebied en kunnen ze ons niets meer maken. Nou, dat lukt ongezien, hehe, ik kan weer ontspannen. We zeilen superlekker op een kalme zee. De zon gaat onder, de nachtwacht begint. Een prachtige sterrenhemel krijgen we kado. Bij het ochtendgloren zien we Cayman Brac al liggen, het meest oostelijk gelegen eiland van de 3. We ronden de oostpunt en kijken naar de strakke muren die oprijzen uit de zee, het lijkt wel alsof er een fort rechtstreeks uit zee omhoog komt. Zeilend langs de noordkust met minder golven en wind, worden we keurig opgeroepen door de port security. We hadden 30 mijl uit de kust van Jamaica onze AIS weer aangezet, en werden dus goed gezien bij binnenkomst hier. De man legt ons uit dat we helemaal naar het westpuntje moeten doorvaren en daar een mooring kunnen oppakken, Customs zou zich na 12 uur melden.

We vinden de moorings en leggen vast. Maar de swell is hier zo hevig, dat de boot van de ene naar de andere kant rolt, niet echt een feest aan boord. De dinghy te water laten is een lastige opgave, maar het lukt met wat grommen maar zonder letsels, oef! Dan naar de kant voor het inklaren. Twee flink zwaarlijvige kerels staan ons op te wachten. Onder een afdakje checken ze nauwkeurig onze papieren terwijl wij wat formulieren invullen. Nog nooit eerder keek een official zo nauwkeurig door onze paspoorten, alle landen van de afgelopen jaren werden opgenoemd, tja, aan stempels geen gebrek. Maar geen enkele vraag over het uitklaren, en wij hebben er niets over gezegd. Paspoorten gestempeld, alles okee, welcome to the Caymans!! 🥳🥳 oef, ik ben opgelucht. Dikke neus naar immigrations van Jamaica😜 We lopen wat rond, vinden een supermarkt en moeten lachen: tegen alle verwachtingen in ligt hier een enorme bult groente en fruit voor een fractie van de prijs van Jamaica. Terwijl hier niets groeit en alles geïmporteerd wordt. Soms snap ik de wereld niet🤷‍♀️ Omdat de boot als een gek beweegt, gaan we ‘s avonds lekker naar de kant, waar we de zon zien ondergaan, picknicken, yahtzeeën. Eenmaal aan boord snel het bed in en gelukkig slapen we als rozen. Bij ontwaken is de deining weg en liggen we op mooi, redelijk vlak water. Hop, op verkenning!

4 maart Cayman Brac

Cayman Brac, een langgerekt eiland van circa 20 bij 2 km waar het bijna altijd zowel langs de noord- als zuidkust waait bij de heersende oostenwinden en waar dus nauwelijks beschutting is, noch tegen wind, noch tegen de deining van de oceaan. Om half negen staan we op de kant met onze fietsjes, we gaan op verkenning uit. Een local geeft nog wat goede adviezen en off we go. Over vrijwel de hele lengte van het eiland loopt “the bluff”, een vulkanische rug van lava die steil oprijst uit het landschap. Eerst volgen we de vlakke kustweg en stoppen bij een grot, skull cave. Overal op dit eiland schijnen natuurlijke grotten te zijn in het lavagesteente, toegankelijk voor bezoekers. Dan the bluff op, die maximaal 41 meter hoog wordt. We rijden tot het uiterste oostpuntje, waar het lighthouse staat. Dan wandelen we een route met bijzondere vegetatie van kleine palmen, agaves, cactussen en wat laag struikgewas. Hier nesten de bruine boobies op de randen van de cliff. We zien fregatvogels en tropic birds vliegen. Eerder zagen we al een paar Cayman papagaaien vliegen. Dan bezoeken we Peters Cave, waar in het verleden de bevolking hun beschutting zocht tijdens hurricanes. Gaaf, die lage ruimtes van elkaar gescheiden door stalagtieten. Op de terugweg langs de zuidkust is er nauwelijks schaduw. Wat fijn dat we een beachbar tegenkomen, waar we een koud drankje drinken met uitzicht over het water. Nog even een stop bij een duikshop, eens kijken of we wat flessen kunnen huren, duiken schijnt hier prachtig te zijn, in kraakhelder water vol vis en koraal. Na thuiskomst van een verhitte dag eerst maar eens snorkelen, heerlijk! Wat een wereld van verschil met gisteren, we liggen nu super rustig. Dus deze keer weer gewoon lekker vanaf de boot de zon zien ondergaan en eindelijk tijd om polarsteps bij te werken, na klachten van het thuisfront dat het zo stil was😁

7 maart Grand Cayman

Gisteren werden er op ons verzoek vier duikflessen afgeleverd aan de kade: we gaan twee duiken maken vanaf eigen boot. We hadden al gelezen hoe mooi het hier zou zijn en al snorkelend hadden we al gezien hoe helder het water was en hoeveel vissen er zwommen. Maar het overtrof de verwachtingen! Vanaf de boot naar beneden en dan over het plateau naar de drop-off, die loodrecht naar honderden meters diepte gaat, indrukwekkend! Zo helder, zo’n goed zicht, prachtig levend koraal en veel vissen! Van die hele grote, waarvan er een dreigend achter ons aan bleef zwemmen op minder dan een meter afstand, oef, dan mis ik m’n wetsuit wel en voelen m’n benen erg bloot. Ook een megagrote groene murene gespot. De tweede duik was een wrakduik, een Russisch fregat, Kieth Tibbets, was afgezonken naar circa 20 meter diepte. Wauw, wat gaaf! We waren er helemaal alleen. Het enorme wrak lag op een witte zandbodem en was fraai begroeid met kleurrijk koraal en bood onderdak aan talloze vissen. Prachtig om alles van dichtbij te onderzoeken met de nieuwe camera in de hand, de plaatjes spreken voor zich. Moe en tevreden na deze duiken weer aan boord. De wind was inmiddels opgestoken en de wind-chopjes waren duidelijk toegenomen. De duikflessen weer aan de kade afzetten was een crime met deze golfslag. We keken elkaar aan: wegwezen hier! Dus meteen uitgeklaard en op weg! Ontspannen zeilen naar Little Kaaiman, waar we aan de leeward-zijde een mooring oppikten op dinghy en buitenboord-motor aan dek te tillen, dat lukte op die onrustige ankerplek echt niet. Meteen een goed moment om even rustig te eten en de zon te zien ondergaan. En meteen weer verder, een nachtje door naar Grand Cayman op 80 mijl afstand. Een hele rustige zeiltocht bij 10 knopen wind en een glad zeetje, ook wel eens fijn. Bij het ochtendgloren zien we het eiland liggen en om 12 uur pikken we een mooring op bij Georgetown. We klaren weer even in en lopen een klein rondje, zien allemaal luxe dutyfree shoppingmalls vol juwelierszaken, ateliers en dure horlogewinkels. En ook zien we de brievenbusfirma’s waar deze eilanden bekend om staan. Het ankergebied bij de hoofdstad is niet mooi, dus varen we twee mijl noordwaarts waar voor voor het hagelwitte Sevenmiles Beach een mooring oppikken en lekker afkoelen door wat te snorkelen. Nu een rustig avondje en wrsch goed slapen na zo’n nachtje op zee. Plan: hier een paar dagen relaxen, klussen klaren en wat duiken doen. En natuurlijk inlezen voor Cuba. Ik denk dat we over een week ingeklaard zijn op een nieuwe bestemming!

11 maart Governors Creek

De afgelopen dagen hebben we heel weinig ondernomen. Het eiland nodigt niet echt uit tot verkenning en alles schijnt erg prijzig te zijn. Behalve onze dagelijkse snorkel-excursie hoeven we dus even helemaal niets, en dat is heerlijk! Daardoor komen we ineens aan allemaal andere dingen toe. Klusjes die al een paar maanden lagen te wachten zijn afgewerkt. Het polyester is weer eens gepoetst, de luchthapper schoongemaakt. Pieter zet z’n tanden in de watermaker, die vanuit het centrum van het apparaat ineens fors is gaan lekken, dat ziet er niet goed uit🤷‍♀️. Ikzelf verdiep me in de financiën van m’n broer om hem een beetje te kunnen helpen met de uitdagingen die voor hem liggen. We lezen ons alvast in voor onze volgende bestemming, Cuba. En elke avond kijken we een aflevering van Drive to Survive, heerlijk!!🏎️🏎️ We liggen twee nachten aan een mega grote oranje mooringbal, eigenlijk bedoeld voor grote schepen, maar die zijn er niet. We liggen pal voor Seven Miles Beach, een enorm lang hagelwit zandstrand. Elke dag zien we cruiseschepen komen en gaan. Het wemelt van de duikboten om ons heen, de Caymans staan bekend om het kristalheldere water en het fraaie onderwater leven. Leuk dat je dat terugziet op de bankbiljetten!! Dan draait de wind en verkassen we naar een duikmooring noord van het eiland. Op tweehonderd meter voor ons liggen talloze toeristenboten die naar stingraycity komen, een plek net achter het rif waar je tot heuphoogte in het water kan staan op wit zand en waar vele roggen om je heen zwemmen, een van de toeristische hoogtepunten hier. Wij gaan er natuurlijk ook even heen, en terwijl iedereen naar de roggen kijkt, kijken wij naar de gekte van de toeristen-industrie en vinden het erg vermakelijk. Maar de avond valt en de rust keert weer, zodat wij uiteindelijk helemaal alleen daar overnachten, achter het rif, ogenschijnlijk midden op zee, het land ver van ons vandaan, een bijzondere ervaring. Eigenlijk mag het niet, overnachten aan een duik-mooring, maar gezien de zuidelijke swell is dit een rustige plek en we wagen het erop. Goed gegaan👍🏻, niet weggestuurd. Onze mooring heet Monet’s garden en precies onder de boot ligt een prachtig stuk koraallandschap vol wuivende paarse bladeren. De dag erop varen we de ondiepe noordelijke lagoon in. Een beetje spannend, want het is toegankelijk voor schepen tot 2.01 meter. Wij steken 2.00m. We gaan wel met hoogwater door de pas, en alles gaat goed, we komen veilig aan in Governors Creek, het ondiepste wat we zagen was 2.60m. In deze baai liggen we prachtig! Super vlak water, samen met drie andere cruisers, op de wal prachtige villa’s. De rijkdom spat wel van dit eiland af. We slapen als rozen en ik doe een ochtendlesje yoga, hahaha, het lukt niet vaak aan boord om ook de balans oefeningen op 1 been te doen. Hier dus wel💪🏻 Als uitje gaan we naar de supermarkt. Hier is alles te krijgen maar er hangt wel een serieus prijskaartje aan. We trakteren onszelf op een grote bak aardbeien en blauwe bessen, eens wat anders dat altijd dat eeuwige tropische fruit in het ontbijt ☺️ Vanochtend weer op pad. Eerst tanken we water bij het haventje wat hier ligt. Omdat de watermaker een serieus probleem heeft, tanken we helemaal vol en hopen met deze voorraad van 450 liter een eind te komen op Cuba. We gaan het zien. Dan weer naar buiten, terug naar “onze” grote oranje mooring. We halen twee duikflessen met onze dinghy, morgen gaan we nog een fraaie duik maken. Vanmiddag snorkelen we nog wel bij het Kittiwake wrak en ik film Pieter hoe hij zonder al teveel moeite freedivend zomaar even naar 18 meter zwemt, mijn held! 

Heel leuk: vanmiddag zagen we ineens een zeilboot in tegengestelde richting varen. We zien aan het mmsi-nummer dat het een NL schip is, met de naam Bluehemian. We roepen elkaar op en ze blijken overmorgen, net als wij, ook naar Cienfuegos in Cuba, te varen. Superleuk om daar samen met een ander Nederlands schip te zijn!!

17 maart: aangekomen in Cuba!

Zaterdag 15 maart is er een prachtig weerwindow om naar Cuba te zeilen. Om 6 uur gaat de wekker, om 6.25 uur zijn we al op pad.  Gisteren hadden we al uitgeklaard en de boot vaarklaar gemaakt. We hoefden alleen wakker te worden, potje thee te zetten en los te gooien van onze mooie oranje mooring. Dag Caymans, mooie tijd gehad hier, vooral door het onderwaterleven! Eerst een klein uurtje motoren, de baai uit met de wind recht van achteren. Dan kunnen we de goede koers gaan varen, we zetten de zeilen en off we go! Omdat het al dagenlang nauwelijks heeft gewaaid, is de zee hartstikke rustig, en is nauwelijks deining. Ook wel eens lekker! De wind neemt toe tot 13 knopen en we gaan als een zonnetje. Vislijn uit, hydrovane stuurt, Watt&Sea wekt stroom op, Mahi mahi is lekker op weg naar een intrigerende bestemming, Cuba. Heerlijk om onderweg wat boeken over dit land door te bladeren. De avond valt, de vislijn wordt opgeborgen. De maan, net niet meer vol, komt op majestueuze wijze op en verlicht ons pad heel de nacht. De wind neemt toe tot 20 knopen, iets meer in die ene bui die overkwam. De zee bouwt langzaam op en het laatste stuk is best stevig zeilen. Om 10 uur varen we het binnenwater bij Cienfuegos op. Aangezien er niet wordt gereageerd op meerdere marifoon-oproepen van onze kant, blaast Pieter op de scheepstoeter bij het ronden van het eiland bij de ingang, een afspraak zoals we lazen op noonsite. Denk dat we de enigen zijn die dit doen, maar toch leuk, en het klonk nog goed ook. Hebben we dat ding niet voor niets aan boord😁 Tja, en dan bekruipt ook toch een wat bevreemd gevoel. Wauw, we zijn op eigen kiel naar Cuba gezeild! Een spannend land, qua geschiedenis en heden. We lazen er het afgelopen jaar zoveel minder positiefs over; hoe arm het er was, dat er niets te koop zou zijn, vaak geen energie. Nauwelijks benzine verkrijgbaar. Gelukkig hoorden we ook positieve verhalen van zeilers die ons voorgingen, over de aardige mensen, de mooie steden, dat je er toch wel uit eten kunt gaan. En dat de mojito’s alleen al de moeite waard zijn om hier te zijn🤣 Vissers zwaaien naar ons bij de doorvaart. Armzalige bootjes passeren ons. Wat gaat dit avontuur ons brengen? We zijn nieuwsgierig, hebben er zin in. Ook om ons Spaans te oefenen, eens kijken of 400+ dagen Duolingo z’n vruchten afwerpt. Het waait flink als we ons anker voor de marina laten zakken. Er liggen zo’n 10 boten in het ankerveld. Per app vraagt de havenmeester (lang leve Starlink!) of we met de dinghy naar de kant willen komen voor inchecken. Oef, ze komen dus niet aan boord. Ik had verhalen gelezen over het innemen van verse producten en vlees, dat gaat nu gelukkig niet gebeuren.  Eenmaal op de kant moeten we nog een uurtje wachten maar dan loopt alles vlotjes. We zien vier mensen, die zelf de formulieren invullen en ons af en toe wat vragen. Dan is het geregeld en kunnen we nog wat dollars voor pesos wisselen. Klaar! Zonder enig probleem, had ik me weer voor niets druk gemaakt…. Op de terugweg naar de boot zien we de Bluehemian binnenvaren. Even gedag zeggen en dan gaan zij ook inchecken. Als ze klaar zijn komen ze bij ons aan boord om gezamenlijk het eerste aankomstbiertje te drinken. Ze eten meteen een bordje pasta mee en het is een gezellige kennismaking. Die nacht slapen we als rozen op supervlak water, de wind is helemaal uitgedoofd. En vanochtend hebben we de boot in de marina gelegd. Zo, nu die veilig ligt, kunnen we komende weken lekker op pad om dit land te gaan verkennen. 

18 maart Cienfuegos

Op maandagochtend leggen we de boot in de marina. Tijd om de buurt te gaan verkennen. Met onze fietsjes rijden we naar de stad. We kijken meteen onze ogen uit. Overal paard en wagen, overal prachtige oude auto’s, de mensen keurig gekleed. We bekijken de kathedraal, het theater en cada de Ferrer wat eruit ziet als een suikerpaleis en waarin een museum zit. Boven op het dakterras hebben we fraai uitzicht over de stad. Twee mannen maken muziek wat prachtig klinkt, dus nemen we er limonade bij, even genieten bij de mooie klanken. We snuiven echt de couleur locale op. Zeker als we het centrum verlaten en meer in de buitenwijken komen, waar de riolering overloopt, er overal afval ligt en waar de huizen aanzienlijk armzaliger zijn. Een oud mannetje laat ons de begraafplaats zien van de welgestelde mensen, vol marmer uit Carerra. Thuis laten we de indrukken even indalen in een hobbelige marina. De wind komt uit ongunstige hoek, en we gaan flink tekeer in onze box, dus even wat extra stootwillen erbij en veiligheids lijnen. Fijn dat we deze omstandigheden meemaken nu we er nog zijn. We worden bij Renita en Joop uitgenodigd om een hapje mee te eten. Geloof het of niet, maar het is gewoon fris in de kuip en we vluchten naar binnen. Dat is lang geleden! Na een gezellige avond ligt er ineens een plan: morgen vertrekken we naar Havana met z’n vieren. Renita heeft de taxi al geregeld. En daarna misschien wel door naar Viñales, wie weet.  De wind is gaan liggen en toch slapen we niet goed. Het duurt even voordat het tot ons doordringt dat we het gewoon koud hebben! Dus lakentje extra en dat hielp. ‘s Ochtends zien we dat het 15 graden was. Wow, dat zijn we niet meer gewend en het zit niet eens meer in ons systeem dat een korte broek met tshirt niet genoeg is. We pakken dus een tas in met spullen inclusief fleece en lange broek. We zijn flink wat tijd kwijt met het werkend krijgen van een lokaal simkaartje, waardoor we het niet voor elkaar krijgen om op tijd klaar te zijn. Maar onze reisgenoten zijn relaxed en de sfeer leidt er niet onder ☺️ Inmiddels zitten we in de taxi, die met 100 km/uur richting Havana sjeest, terwijl wij kijken naar fietsers, brommers, paard&wagens, tuktuks en zelfs een loslopende koe die ook van deze weg gebruikmaken. Nee, saai gaat het hier niet zijn! Benieuwd naar de stad en naar de eigenaren van de casa particulares waar we de komende dagen gaan slapen!

20-21 maart Havana 

Havana, wauw!! De eerste ervaringen opgedaan, geweldige sfeer. En niets mis met mojito’s. Later meer, nu eerst op ontdekking uit. De samenvatting van een paar dagen in Havana: geweldig!! 22 maart: ach, wat balen!! Gisteren had ik hier een heel stuk tekst geschreven. En ik gaf net antwoord op een vraag van Kim, die ze stelde voordat ik die tekst erop had gezet, en nu is alles weg😢 Polarsteps is wat dit gedoe betreft echt niet ideaal, hartstikke jammer….. Dan maar de hele korte versie: prachtige stad, mooie panden, maar dat afgewisseld met veel vuilnis op straat, leegstaande en vervallen huizen en veel bedelaars. Mensen spreken ons continu aan omdat ze iets van ons willen.  Geld, eten, of een toer aanbieden ofzo.  Het is een mooie ervaring om te logeren bij mensen thuis, daardoor horen we de vaak schrijnende verhalen van de lokale bevolking. Hoogopgeleide mensen die meer geld kunnen verdienen als ze in een restaurant werken of kamers verhuren.  Rondleiding met gids was interessant, en rondrit in Chevrolet uit 1952 met een halfgare versnellingsbak was gewoon leuk! We zagen een indrukwekkend voorstelling van Les Miserables, in het Spaans gezongen. Rummuseum, camera obscura, allebei leuk. Maar hoogtepunt was uit dineren in het restaurant waar Obama ooit ook at met zijn familie in 2016, waar we driegangen aten met o.a. kreeft en wijn en per persoon 15 euro kwijt waren. Na drie dagen stad, nu heerlijk in de natuur!

21 maart Viñales

Viñales, een dorpje midden in de natuur. Prachtig gewandeld gisteren en heerlijk gegeten en gedronken in een lokaal tentje aan de hoofdstraat. Mensen zijn allemaal zo aardig! We hebben weer een prima plek gevonden om te overnachten, met lekkere bedden en een rijk ontbijt. Straks weer een wandeling, vanavond een wandeltocht met een gids. En morgen een paardrijtocht van 4 uur langs tabaksplantages, koffieplantages en grotten. We hebben hier een zalige tijd!!

24 maart Terugblik op Viñales

We zitten in de taxi die ons weer terug brengt naar de boot, een rit van 5 uur. Hè hè, de komende dagen gaan we even bijkomen van alle indrukken van afgelopen week. Wat hebben we veel gezien, gedaan, en beleefd. Eerst drie dagen Havana, met z’n prachtige gebouwen, de oude auto’s, veel cultuur, maar ook veel schrijnende armoede en te veel mensen die iets van ons wilden. Daarna 3 dagen in de prachtige natuur van de Viñales-regio. Eerst maakten we zelf een wandeling van 8 km door de natuur. De dag erna liepen we naar een prachtig gelegen restaurant met uitzicht over de hele vallei, aan de andere kant van het dorp, perfect voor een mooie lunch. Eind van die middag had Renita via guru-walks weer een tour geboekt. Deze keer leerden we onze gids Carlos kennen, een vriendelijke Cubaan die prima Engels sprak, verloofd was met een Duitse. Hij werkt als landbouwer, samen met z’n hele familie (mangoteelt) en in het mango-laagseizoen verdient hij wat bij als gids. Een slimme vent, die gedurende onze wandeling van ruim 3 uur vanalles vertelde, veel over de natuur, gewassen en teelt, maar ook over de problemen die de boeren hier ervaring o.a. van de overheid. 90% van de tabaksbladeren moeten ze afstaan aan de overheid tegen een vastgestelde lage prijs. En van de resterende 10% mogen ze proberen zelf geld te verdienen bv in de toeristen industrie. Dus door rondleidingen te geven op hun finca, hun boerenbedrijf, en daarbij sigaren te verkopen.Zo bezoeken ook wij een boerderij waar we uitleg krijgen van een lokale farmer over tabaksteelt, het drogen van de bladeren en de techniek van het rollen. Hoe je kwaliteits-sigaren kan onderscheiden van slechte sigaren etc. Ook maken ze lokale rum en wordt er door bijen honing gemaakt die ze verkopen. Natuurlijk kopen we ook een paar sigaren, na er eentje zelf te hebben geprobeerd. Niet echt iets voor ons, maar thuis weten we wel een paar liefhebbers☺️ Later zien we in het dorp dezelfde sigaren staan voor een fractie van de toeristenprijs. Tja, zijn dit nou de nepperds, of zijn we er gewoon ingetrapt? Weten wij veel hoeveel je normaal gesproken voor een goede sigaar betaalt, op dit vlak zijn we geen kenners. Zondag gaan we op paarden-excursie. Om 9 uur stappen we in de paarden-taxi die ons naar het startpunt brengt. Onze gids staat klaar met vijf paarden. Wow, even wennen hoor, zo hoog boven de grond, en dan krijg ik nota bene de wildste van het stel onder m’n kont….. Onze gids is maar een vreemde gast, we hebben alle vier niets met hem. Maar verder….wat een dag!! Wat een landschap waar we doorheen rijden, wat een ervaring om dit te paard te doen. Echt gaaf! Zelfs Pieter vindt het leuk en heeft zijn aanvankelijke twijfels laten varen. Zijn studietijd ervaring komt weer bovendrijven: in zijn Gentse tijd had hij heel wat paardrijlessen gevolgd en zonder problemen bereed hij z’n paard, en hij vond het nog leuk ook!! We stoppen bij een grot waar een andere gids klaarstaat. Hij neemt ons mee de grot in met prachtige formaties. Een tocht van wel 200 meter en dan komen we bij een meertje met helder water. Bij het licht van 1 lampje van de gids gaan we zwemmen, in water van 18 graden, heel verfrissend. Nog nooit in een meer in een grot gezwommen, bijzonder. We genieten van de lange terugweg, we zijn wel vijf uur op pad, al met al. Jammer dat Joop zich minder goed voelt en aan het eind ziek naar huis gaat met keelpijn en reizigersdiarree. 

‘s Avonds dus met z’n drietjes uit eten. En ik durf het bijna niet te schrijven, maar doe het toch: Pieter bestelt nu al voor de vijfde keer in 1 week tijd kreeft!!! Hahaha, en hij geniet er telkens weer enorm van. En gelijk heeft ie: het wordt hier prachtig klaargemaakt en kost minder dan 10 euro, ongelooflijk!!  We hebben allemaal hetzelfde probleem: het contante geld is bijna op, dus we moeten naar huis. Je kunt hier niet met kaart betalen, veel apps werken niet, dus overnachtingsplekken kun je ook niet online regelen en betalen, alles moet contant. En pinnen is niet slim. Want als je 100 dollar pint, krijg je van de bank maar 120 pesos. Terwijl je 330 pesos krijgt als je een briefje van 100 dollar wisselt.  Daarnaast zijn onze medereizigers allebei niet fit, een extra reden om bootwaarts te gaan. Nog een paar uur rijden en dan zijn we weer aan boord, een heerlijk vooruitzicht!

27 maart Santa Clara

Na onze reis van bijna een week was het heerlijk thuiskomen op de boot. We zijn een dagje in de haven blijven liggen en toen 2 dagen voor anker: even volledige rust om ons heen, lekker zwemmen en lummelen aan boord, even de indrukken van Cuba laten indalen. Ook zetten we 1 dag onze tanden in het probleem van de watermaker, die fors is gaan lekken. Eerst uitbouwen, wat altijd weer een klus is, dan membranen eraf en vervolgens de harde kern, het ERS (energy recovering system), blootleggen. We zien gelukkig geen grote barst. Dat geeft nog kansen op reparatie. Eerst de simpelste oorzaak verhelpen door alle bouten flink aan te draaien. Helaas, nog steeds lekkage. Ruggespraak met de Italiaanse producent bevestigt ons vermoeden: O ring kapot of niet goed geplaatst. Dat betekent: het complexe apparaat echt openmaken, oef. Dat bewaren we voor een andere keer. We hebben ook tijd gehad om in te lezen in andere gebieden van Cuba. We merken dat het weer tijd wordt voor avontuur. De crew van Bluehemian is na een flinke veurkoudheid weer bovenop en heeft ook zin in een nieuwe reis. Op vrijdag rijdt om 11 uur de taxi voor. We vertrekken ontspannen. De boot ligt weer netjes in de haven en alles is goed afgesloten, wat ook nog even door de dockmaster wordt gecontroleerd. Een aardige chauffeur brengt ons vieren naar Santa Clara, zo’n anderhalf uur rijden. We hebben weer een prachtig onderkomen gevonden bij een artistiek gezin, wat zich uit in een fleurig en creatief huis met mooie ruimtes, twee balkons en een fijne slaapkamer. En dit voor een tientje per nacht. We bestellen er ook een ontbijt bij en worden niet teleurgesteld, we worden verwend, heerlijk, met veel vers fruit erbij. Santa Clara is een fraai stadje vol prachtige koloniale huizen. Alles lijkt gemiddeld genomen in betere staat dan in Havana of Cienfuegos. De sfeer op straat is gemoedelijk. Ook hier overal oude auto’s en paard en wagen als vervoersmiddel, met brommertjes en motortaxi’s ertussen door. We strijken neer in een bodeguita waar we de enigen zijn die er lunchen en waar prachtige livemuziek wordt gemaakt. We genieten, niet alleen van ons kreeft- en visgerecht, maar vooral van de heerlijke ambiance en de lokale muziek. In de middag schuiven we aan bij een openbaar optreden in een grote zaal, waar allemaal muzikanten en zangers een nummer ten gehore brengen, vaak prachtig gekleed. Het is een soort concours van de plaatselijke muziekschool. Soms bloedstollend fraai gezongen, wauw! Renita en Joop schuiven ook aan. Daarna samen door de stad struinen op zoek naar muziek, leuke cafés en een gezellig plekje om wat te eten. 

Vandaag staat een bezoek aan het indrukwekkende monument van Che Guevara op het programma. Hier, in Santa Clara, werd in 1956 de revolutie afgekondigd na een geslaagde aanval van 18 guerrillero’s onder leiding van Che op een gepantserde trein waarin meer dan 400 militairen met munitie zaten. Dit monument is een eerbetoon aan deze leider en zijn stoffelijke resten liggen hier begraven. Straks gaan we naar het monument aan de andere kant van de stad, waar de treinwagons van weleer en ook de bulldozer waarmee Che eigenhandig de trein liet ontsporen te zien zijn.  Morgen trekken we de bergen in!

28 maart In de bergen van Topes de Collantes

Na een paar dagen in een stad wilden we graag de natuur in. Een chauffeur bracht ons in anderhalf uur naar een plek midden in het groen, op zo’n 700 meter hoogte, midden in het natuurreservaat van Topes de Collantes waar ik een gave overnachtingsplek had gevonden. We werden afgezet bij het naambordje Bees Hole en volgden het pad de natuur in. Over een boomstam de rivier over en dan komen we aan bij de plek. We treffen de eigenaren met hun familie, ze hadden net hun jaarlijkse familie bijeenkomst achter de rug en stonden op het punt om te vertrekken. Na hun vertrek daalde de rust neer en waren wij viertjes helemaal alleen op dit landgoed, samen met twee jonge mannen die voor het avondeten zouden zorgen. We sliepen ieder in eigen kamer en konden van alle ruimtes gebruik maken evenals van de boomhut. Wat een prachtige plek!! Heuvelachtig, alleen maar bomen, bloemen, vogels overal. We maken meteen een wandeling in de omgeving en nemen een frisse duik in een poel met kleine waterval, midden in de natuur. Na een prima avondmaal vertrekt ook de crew en zijn we helemaal alleen. Zo gaaf!  De volgende dag gaan we op pad, eerst naar de Vega Grande waterval, die werkelijk prachtig is. Een grote poel helder water onder de hoge waterval waarin het lekker afkoelen is. Dan verder via een alternatieve route. We volgen een klein pad, moeten soms wat spoorzoeken maar dan komen we weer uit op een duidelijk pad die ook bij een tweede waterval uitkomt. Hier zijn we helemaal alleen en het lijkt het hof van Eden wel. Een waterval, prachtig helder water, vogeltjes en vlinders om ons heen, weelderige tropische natuur, zalig zwemmen in ons nakie en opdrogen in het zonnetje. De tijd staat hier stil en we genieten. Na een flinke dag wandelen is het heerlijk om een tukje te doen in de hangmat bij ons verblijf. De staf kookt weer een maaltje op houtskool voor ons en we sluiten de maaltijd af met een serieuze mojito. Een gezellige avond bij kerstverlichting met de nodige drankjes midden in de natuur, wat een zalig plekje hebben we hier toch! Leuk hoe makkelijk we samen optrekken en genieten van deze reis door dit mooie land met z’n rauwe randen.

31 maart Trinidad

Tijd om verder te gaan naar de stad Trinidad, met z’n fraaie gebouwen, kleurrijke gevels, cobblestone straten vol oude auto’s en paard en wagen en veel zichtbare armoede. Ook hier hebben we een fraaie airB&B gevonden, ideaal als uitvalsbasis. Leuk om met een oude Lada naar de stad te worden gereden! We slenteren in de middag wat door de straten, waar iedereen wat probeert te verkopen: hetzij vanuit een winkeltje achter een raam met tralies ervoor, hetzij uit een bak achterop een fiets of brommer. Het is duidelijk een meer toeristisch stadje, want iedereen spreekt ons aan of wil wat van ons. Tandeloze vrouwtjes, nog niet eens zo oud, die armbandjes willen verkopen en allemaal zeggen ze dat ze geld nodig hebben om hun kinderen eten te kunnen geven. Mensen die op straat wat prullaria willen verkopen al dan niet zelfgemaakt, en sommige mensen vragen gewoon direkt om wat geld of zeep. Lastig, we kunnen niet iedereen helpen. Wel laten we in de dagen hier alle spulletjes achter die we hadden meegebracht en overdag in de rugzak zitten: wat kleding, zeepjes, tandpasta. Mensen zijn ontzettend dankbaar als we wat geven. Ach, wat een trieste toestand toch. De mensen die kamers verhuren hebben het beter. Van de toeristen krijgen ze dollars en euro’s. Daar kun je wat mee in dit land. Benzine bijvoorbeeld is alleen met dollars te betalen. Veel mensen hebben geïnvesteerd in elektrische brommers; elektra is er niet altijd, maar als het er is, is het goedkoop, terwijl er haast niet aan benzine te komen is voor de gemiddelde bevolking.  We krijgen een fijne rondleiding door een historisch museum. De mevrouw spreekt heel rustig Spaans en we kunnen het allebei prima volgen. Leuk dat anderhalf jaar Duolingo z’n vruchten afwerpt. Aan het eind van de middag mogen we met z’n vieren het convent nog in met z’n mooie klokkentoren. Bijzonder om zonder toezicht te mogen rondlopen op zo’n plek en de toren te kunnen beklimmen bij prachtig avondlicht. Natuurlijk eten we weer op een mooi plekje met livemuziek.  Renita en Joop willen toch nog een dagje langer blijven net als wijzelf, dus kunnen we gezellig samen terug reizen naar de boten. Samen uit, samen thuis! Echt hartstikke leuk dat we toevallig op dezelfde dag met een ander Nederlands schip Cuba binnenvaren en dat het zo fijn blijkt te klikken. We hadden niet gedacht dat we 2 keer een week door dit land zouden rondtrekken met z’n vieren. Deze ontmoeting is echt een kadootje en geeft veel extra kleur aan deze tijd!!

De laatste dag in Trinidad besteden we aan een bezoekje aan de kathedraal, waarna we een heuvel oplopen voor een mooi uitzicht. Onderweg komen we langs een discotheek die in een grote grot is gevestigd, Renita had er al over verteld. De jongeman die bij het hek zit vindt het wel leuk om ons even rond te leiden. Hartstikke gaaf! Via een trap de diepte in waar grote natuurlijke zalen zijn waar het naar verschraald bier ruikt. De man vertelt dat er in het weekend wel 500 mensen zijn en alles prachtig verlicht is, de dansvloer vol. Jammer dat het pas om half elf ‘s avonds opengaat, niet echt meer onze tijd, ouwe lullen die we zijn…… Daarover gesproken: het is tijd voor een siësta 😊. Daarna komen onze vrienden naar ons appartement waar we op het terras een nieuw spel leren kennen, “keer op keer”, leuk om vaker te spelen aan boord. Daarna de stad in voor een hapje eten in een soort huiskamer, waar we de enige gasten zijn; de heer des huizes ligt op bed tv te kijken met openstaande deur terwijl de mevrouw in de keuken ons eten bereidt. Ze zijn heel blij met de 25 dollar die we met z’n viertjes moeten afrekenen….. Morgen weer bootwaarts, we hebben er allemaal zin in. Reizen is inspannend en alle indrukken van dit land met z’n verschillende gezichten vraagt om een pauze aan boord, even alles weer lekker laten indalen achter ons anker.

2 februari Hoera, vandaag ben ik vijftig jaar oud geworden! Wat leuk om dat thuis in eigen land te vieren. Net een gezellige verjaarsbrunch gehad bij mn moeder en nu op weg naar Den Haag voor een feest met vrienden, zin in!!! En morgen….weer terug naar de boot✈️

4 februari Ik tintel nog steeds helemaal na. Wat heb ik mijn vijftigste verjaardag op een geweldige manier kunnen vieren, samen met ruim veertig vrienden op een mooie locatie in Den Haag, wat een rijkdom! En met een prachtig intiem optreden met muziek van Jacques Brel. Een dag om nooit meer te vergeten🥰

6 februari  Na een lange reis via Aruba kwamen we in het donker aan op Curaçao waar de huurauto keurig klaarstond op de airport met sleutels en geld voor het parkeerkaartje gewoon op de bestuurdersstoel. Half tien waren we weer aan boord, half elf gingen we slapen en om 7 uur stonden we op, hopla, meteen in het ritme van deze plek op aarde. 29 graden, beter te hebben dan destijds in december toen het kwik ruim boven de dertig kwam.

Ik hijs Pieter de mast in waar hij de windmeter monteert, een van de belangrijkste dingen voor vertrek. Dan rijden we naar Margot, die nog op het eiland is en ‘s avonds naar huis vliegt na vier weken vakantie. Gezellig samen geluncht en haar uitgezwaaid. Toen nog even naar de indrukwekkende boca’s aan de noordzijde van het eiland. En steeds weer komen de gesprekken terug om m’n feestje, wat hebben we daar allebei intens van genoten, omringd door zoveel dierbare vrienden🥰.

Woensdag de laatste klussen, wasje draaien, boodschappen doen en koken voor onderweg. ‘s Avonds wordt er saoto-soep besteld met veel crews die in de marina liggen, dus nog even gezelligheid. M’n vriendin Friede zou deze soep hebben goedgekeurd, en haar lat ligt hoog😉 En vandaag, donderdag 6 februari om 8 uur ‘s ochtends varen we uit, uitgezwaaid door een deel van de crew van Pleiterik.  Dag Curaçao! Wij gaan op weg naar Jamaica. Het zal wel een pittige tocht worden, met windsnelheden tussen de 20-25 knopen en golven van 2-3 meter, maar wel een ruime koers. We hopen zondagavond aan te komen, op tijd om Mieke, Pieters zus, aan boord te verwelkomen die dinsdag aan zal komen. We hebben starlink aan boord en proberen elke dag een update te plaatsen. Nu lekker aan het zeilen langs de kust van Curaçao, vislijn hangt uit. Kom maar op met die tonijn, de pokebowl staat klaar 😊

We hebben Curaçao alweer een aantal uren geleden achter ons gelaten. Rond 17 uur gaat het visalarm, beet! Terwijl Pieter de snelheid uit de boot haalt, ga ik aan het werk met de hengel. Langzaam binnenhalen en de vis lekker laten vermoeien. Uiteindelijk lukt het ons een mooie mahi-mahi te landen, een mannetje waar we zeker 3 kilo aan filets vanaf snijden! De buit is binnen, de hengel mag in stand-by modus.

7 februari Als een speer

Serious seasailing! We zijn onderweg van Curaçao naar Jamaica. Flinke wind tot 30 knopen en golven tot bijna drie meter, dit wisten we bij vertrek. Was wel lang geleden dat we dergelijke omstandigheden hadden, maar we kunnen het blijkbaar nog☺️. De boot is in z’n element. Maar we moeten ons wel flink schrapzetten. We hebben weinig zeil op, een werkfok en derde rif in het grootzeil. Af en toe loeft het schip op door een golf en hellen we flink naar bakboord. Maar we hebben het wat comfortabeler gemaakt door de kuiptent op te zetten met het stuurboord-zijpaneel erin geritst. Als er een grote golf tegen de zijkant klapt, houdt dit de zoute regen uit de kuip en blijft ons leefgedeelte behoorlijk droog. ‘s Nachts lijken de golven nog grimmiger en klinkt het geraas van het water rond de boot harder dan overdag. Vannacht ging de maan rond 3 uur onder en was er zo’n prachtige sterrenhemel met het Zuiderkruis boven me. Het zog lichtte op door de zeevonk. Een mooi muziekje van Loreena McKennith in m’n oor, kopje groene senchathee erbij en dan ook nog een vallende ster, tja, dan ben ik ontroerd en vind het zó gaaf dit mee te maken, omringd door de elementen in z’n puurste vorm.

8 februari Wonden likken

Waar het de eerste 24 uur goed te doen was, werd het daarna flink ruiger op zee. Het was een kwestie van goed vasthouden, want de boot maakte flinke zwiepers. Pieter viel in de kombuis door zo’n onverwachte beweging, gelukkig zonder letsel. We hebben een enorme meegaande stroom van wel 2 knopen, waardoor we de eerste 24 uur 206 zeemijlen aflegden en het etmaal erna 198 zeemijl, ongekend hoge dagafstanden dankzij die stroom mee. We naderen dan ook rap ons doel, nu nog zo’n 100 mijl te gaan.

Maar niet alles gaat goed aan boord. We slepen het joonlicht achter ons aan, wat vol water blijkt te staan en het niet meer doet. We verliezen bijna 1 van de reddingsmiddelen doordat het klittenband heeft losgelaten. Maar dit zijn slechts kleine dingetjes….. Door de kuiptent met zijpaneel hebben we een onterecht gevoel van veiligheid. Daardoor wordt het raampje van de hondenkooi opengezet voor wat frisse lucht. Om half vier ‘s nachts breekt er een golf over het achterschip en het water stroomt met kracht onder de zijflap door, de kuip in en hop, door het raampje rechtstreeks de slaapcabine in. Jeetje Mina, was het 5, 10 of 20 liter zout water? Geen idee, maar ineens lig ik in een zeiknat zout bed, alle kussentjes, lakens en matrassen zijn nat. Door die klap vliegt tot overmaat van ramp de nog losliggende starlink-antenne door het luik naar beneden met vier beschadigingen aan het hout als gevolg. We hebben hem nog niet durven opstarten, geen idee of de patiënt nog leeft. Hij heeft in elk geval schade en is niet meer waterdicht.

‘s Ochtends staat Pieter water te koken op het gasfornuis, we blijken een lage accuspanning te hebben. Twee van de zes zonnepanelen blijken niet te laden en dat is op een stampend schip niet snel te fixen. Dan de Watt&Sea maar te water, onze hydrogenerator. Na een uurtje blijkt dat deze helemaal geen stroom levert. Pieter pielt wat met de zekeringen, en gelukkig, zowel de zonnepanelen als de Watt&Sea laden weer. Bij daglicht is de ellende van de nacht iets makkelijker te overzien, maar we zijn er allebei moe van.

Nu zijn we nog steeds aan het zeilen bij serieuze golven en wind rond de 26 knopen, maar volgens de verwachtingen gaat de wind in de namiddag afnemen en volgt er wrsch een rustige nacht, ideaal om tussen de zandbanken voor de Jamaicaanse kust door te varen. Zondag in de loop van de dag verwachten we aan te komen. Eerst maar het anker uit in een mooi beschutte baai om een beetje bij te komen van deze “wild ride”.

9 februari Land in zicht.

Pas tegen 19 uur gisterenavond nam de wind af en werden de golven rustiger. Hierdoor werd het leven aan boord makkelijk en sliep degene die vrij van wacht was beter. Grootste drama van deze nacht: Monique zag ineens een grote kakkerlak lopen door de kuip! Hij was haar te vlug af, nu staat de spuitbus klaar. Laat je nog maar een keer zien, vies beest! En nou maar hopen dat het een eenling is die is komen aanvliegen🤞🏻🤞🏻 Het is de tweede kakkerlak die we aan boord hebben in de afgelopen 3 jaar tijd, daar willen we het graag bij houden.

We zeilden zonder problemen tussen de zandbanken door en kregen tegen 8 uur land in zicht. Dat vieren we met een schippers-ontbijt! Heerlijke uurtjes varen zo langs de kust van Jamaica. We zien een groen, bergachtig eiland, de Blue Mountains al van verre zichtbaar met z’n hoogste punt boven de 2000 meter. Ondertussen genieten we van een lekkere poisson cru als lunch. Om 15 uur voeren we de baai naast de marina van Port Antonio binnen waar we inmiddels lekker voor anker liggen. Veilig aangekomen na een pittige tocht van 3,5 dag en weer wat lessons learned. Nu lekker bijslapen en morgen inklaren.

11 februari Port Antonio

Na een heerlijke nacht achter eigen anker (de eerste keer dit seizoen!) voeren we maandag rond 10 uur de fraai beschutte marina binnen. We kregen een mooie ligplek toegewezen en de staf hielp met aanleggen. Meteen een dik pak papier in onze handen, of we die formulieren allemaal wilden invullen. Oef! Om 11 uur kwam de quarantaine-man voor health-clearance. En een half uur laten kwamen de mannen van immigrations en customs samen aan boord, ik was nog niet eens klaar met al het papierwerk. Maar zij namen de tijd, schreven alles nog een keer over op hun eigen formulieren om alles daarna in hun geaircode bus in de pc te kloppen….. Ze werden zichtbaar blij toen Pieter zei dat we ook een bootstempel hadden. Wow, of we even elk velletje van een stempel wilden voorzien👊🏻🤩, jeetje, het doet ons echt aan Indonesië denken hier, hahaha, ook zo bizar veel papierwerk en de stempel was het allerbelangrijkst! Raimond, bedankt voor het ontwerpen ervan!! Meevaller: voor de cruisingpermit hoeven we niet naar de hoofdstad Kingston, maar kunnen we gewoon online aanvragen. 2 uurtjes later hebben we het document al in onze inbox👍🏻 Zo, de formaliteiten zijn geregeld. Dan aan de slag, alles ontzilten, afspuiten, matrassen naar buiten. Twee wassen gedraaid. Zelf even lekker douchen, heerlijk. Er is hier zelfs een zwembadje! In de namiddag lopen we door het stadje op zoek naar een autoverhuurbedrijf. Het doet heel ontspannen aan. Veel volk op straat, allemaal locals. Overal fruit-en groentekraampjes en overal wietlucht☺️. De mensen spreken ons makkelijk aan voor een praatje. We drinken onze eerste locale biertje op straat, Red Stripe, samen met vier locals die meteen de muziek van Bob Marley aanzetten voor ons, proost, welcome to Jamaica!

Vandaag verder met de kluslijst. Pieter fixt het probleem van de ankerlier en haalt heel de gastenpunt leeg om al het zout te verwijderen. Ik haal de hele achterste bakskist leeg, alles zeiknat en zout, er staat wel 20 cm water onderin. Alles wordt gespoeld, gedroogd en weer opgeborgen. De matrassen liggen nog een dag in de zon, de tijkhoezen zijn gewassen en uiteindelijk ligt alles weer netjes op z’n plek, Mieke kan komen en nog droog slapen ook😃 We krijgen commentaar van andere havengenoten dat we te hard werken, ze voelen zich lui als ze ons bezig zien. Snap ik, heel de steiger én de boot lijkt een uitdragerij van al onze zooi. Maar het eind is in zicht en rond vier uur gaan we richting zwembad, lekker dippen, biertje en kippenvleugeltjes erbij, tijdschriftje, hehe, een vakantiegevoel overvalt ons!

Rond 18 uur vanavond is Mieke veilig geland op Jamaica. Morgen komt ze met de bus naar ons toe (ons oorspronkelijke plan om haar te halen bleek te ambitieus: 4 uur enkele reis per huurauto naar Montego Bay en daarna weer terug met z’n drietjes, gelukkig gaat er ook een direkte bus). We hebben 2 weken de tijd om samen Jamaica te ontdekken, hartstikke leuk om deze ervaringen te delen met onze meest trouwe opstapper🎉

12 februari The Blue Lagoon

Wat een zalige dag!! Na al dat werken en schoonmaken, wilden we vandaag wat van de omgeving zien. Met de fietsjes op weg naar The Blue Lagoon, waar de gelijknamige film is opgenomen. Nog een tussenstop bij een ruïne, even een kokosnoot drinken bij een leuke Jamaicaan “one love”, en dan komen we aan. Waar we dachten een toeristische plek aan te treffen, bleek het heel relaxed, toegang op basis van een vrijwillige gift. Supermooie plek, idyllisch blauw turquoise water waar zoet water de zee in stroomt, waardoor de bovenlaag koud is en daaronder het warme zeewater. Zalig zwemmen! Onderweg terug kip met rijst&bonen geluncht, wat iedereen hier eet. Gestopt bij een winkeltje van een lokale kunstenaar, Charlie Brown. Een mooi houtgesneden vis als souvenirs gekocht, blij mee! Bij thuiskomst zien we dat De Eendracht al is aangemeerd aan de kade vlakbij onze marina. Zooooo leuk om op deze plek van de aarde m’n gave collega Esther tegen te komen, die aan boord zit! Zij komt eerst bij ons aan boord en daarna hebben we het voorrecht om uitgebreid te worden rondgeleid op de Eendracht. Wauw, wat een robuust schip, alles zo stevig uitgevoerd. Veel trotse vrijwilligers gesproken, wat een fijne sfeer hangt er aan boord. Kombuis en machinekamer gezien, de hutten, de dekken, zelfs de voorraadkasten☺️ Superleuk, vooral om Esther tegen te komen, wat een stoere vrouw is zij👊🏻 En nu, in afwachting van Mieke haar komst. Over een klein uur is ze hier!

13 februari Met Mieke op stap

Gisterenavond Mieke opgehaald van het busstation en samen een late nasi aan boord gegeten. Nachtje slapen en relaxde ochtend aan boord, met behoorlijk wat regen. Dan op jacht naar een huurauto, bij het tweede bedrijf konden we een mooie deal maken. Dus nu zijn we 4 dagen mobiel in een zilveren Toyota. We zijn naar het oostelijkste puntje van Jamaica gereden met een stop bij Boston Bay, waar we jerk-chicken aten, de plek op Jamaica waar de jerk-saus vandaan komt.  Dan via een slechte weg verder richting de Reachfalls. Na de laatste afslag worden we tegengehouden door een locale gids die ons een persoonlijke tour aanbiedt waarin we meer de pure schoonheid gaan zien dan bij de gewone route, zegt hij. Dourian heette hij en we gingen met hem mee. Geen spijt van, want hij nam ons mee naar de benedenloop van de watervallen en we liepen en zwommen van de ene naar de andere pool, van de ene naar de andere kleine waterval naar de grote hoofdwaterval bovenaan, dwars door het regenwoud in fris, mooi helder blauwgekleurd water. Onze gids maakte foto’s en filmpjes, wees de weg en gaf een handje waar nodig. Hij liet ons springen van de rotsen in schuimend water en wees zelfs een grot aan waar we doorheen konden zwemmen. Wát een gave, niet-toeristische ervaring!! Moe en voldaan thuis, lekker bijkletsen met een biertje en borrelhappen en niet al te laat naar bed, uiteraard pas na de lesjes Duolingo die we alledrie nog moeten doen☺️

14 februari Naar hoofdstad Kingston

Om 8.30 zitten we in de auto op weg naar de hoofdstad Kingston aan de andere kant van het eiland, 2,5 uur rijden. Een mooie rit, eerst een uur langs de noordkust en dat dwars over het eiland naar het zuiden. Nee, geen fraaie verbindingsweg maar een nauwe bergweg vol potholes met overstekende mensen of geiten, auto’s die op onmogelijke plekken geparkeerd staan, en idioten die keihard rijden. Kortom, opletten geblazen! Eerst naar de nationale galerij waar we kleurrijke beeldende kunst zien. Dan lopend naar de wijk waar we streetart kunnen zien en een lokale maaltijd eten bij superaardige mensen. Duidelijk geen toeristische stad, we worden niet “lastiggevallen” door mensen die iets van ons willen, we hebben alleen maar gesprekjes met mensen die geïnteresseerd in ons zijn en trots op hun eigen land en cultuur. Dan rijden we via een park naar het Bob Marley museum. We krijgen er een levendig rondleiding door een Rastafari en voelen de reggae-vibes! Erg leuk om er te zijn geweest. Terug flinke file, hier blijkbaar ook het fenomeen avondspits, waardoor we de bergpas grotendeels in het donker rijden. Soms levensgevaarlijk doordat velen met groot licht rijden waardoor we haast niets zien en de weg simpelweg dood-eng is bij gebrek aan belijning, straatverlichting en vol zit met gaten. Maar goed, een ervaring rijker en weer veilig thuis na een mooie dag!!!

15 februari De bergen in.

We hebben 4 dagen een huurauto ter beschikking, dus daar maken we gebruik van. Na een ontspannen ochtend met wat regen rijden we de bergen in, de John Crow mountains. Eerst eens kijken wat dat raften nou precies inhoudt waar we wat over gelezen hebben. Er lopen veel gidsen rond en iedereen probeert een klant te strikken. Pablo benadert ons als we ergens rustig langs de waterkant lopen en palmt ons in met zijn verhaal: morgen neemt hij ons mee de rivier af, met z’n drieën op een raft, een bamboe-constructie van 9 meter lang, ik ben benieuwd. Dan rijden we dieper de bergen in, op zoek naar Moortown, een Marron-nederzetting die uitgeroepen is tot UNESCO erfgoed. We lopen er wat rond maar eigenlijk is er niet veel speciaals te zien behalve het kleine welkomstcentrum. Nog een halfslachtige poging tot een mooie wandeling, maar teveel modder, geen wandelstokken en geen lieslaarzen bij ons, dus terug naar de marina. Dan lopen we lekker ons eigen dorp in en drinken al wandelend een biertje en kijken onze ogen uit. Zoveel vriendelijke mensen die een praatje aanknopen zonder iets te willen, of gewoon om ons iets te laten zien uit trots. We genieten ervan, hoe laidback en niet-toeristisch het hier is. Mahimahi op het menu vanavond, de voorraad is hiermee op. De eerstvolgende tocht gaat de hengel uit. Maar eerst hier nog wat sfeer opsnuiven!

16 februari Raften op de Rio Grande

Spreekt voor zich, toch?? De korte versie: we hadden een geweldige dag, lekker chillen op onze raft met stralend weer, terwijl het tot half elf in de ochtend dik regende! Maar vanaf het moment dat we op weg gingen, trok het open, geen druppel regen gehad. Pablo, onze gids, deed zijn werk met swung. Een pure, niet-toeristische ervaring rijker! En ‘s avonds hapje gaan eten bij het craft-village waar we een houten mahimahi kopen bij kunstenaar Rock Bottom👊🏻

17 februari: the Blue Mountains

We hebben de huurauto nog een dag verlengd, want we willen de Blue Mountains graag van dichtbij zien. Nog voor half acht zijn we onderweg. Mooie rit met halverwege een koffiestop in een klein dorpje. Dan steilere wegen vol gaten en supersmal, soms een uitdaging als er een tegenligger aankomt. Duizelingwekkende afgronden, soms een recente landslide waar de weg niet lang geleden van is schoongemaakt. Langzaam klimmen we hoger via haarspeldbochten. We zien supersteile hellingen waar koffie op wordt verbouwd en vragen ons af hoe de koffiebonen worden geoogst, dat lijkt een onmogelijke taak. We snappen beter waarom koffie uit the blue Mountains een van de duurste soort koffie is! We rijden naar Holywell park waar een aantal wandelingen zijn. Duidelijk koeler hier en talloze varens langs fraai onderhouden wandelpaden. Dan rijden we door naar een plek waar het geweldig lunchen is. Nou, niets teveel gezegd, echt een idyllische plek met prachtig uitzicht en heerlijke homemade gerechten! Mieke, bedankt👍🏻 We genieten van de terugweg en stoppen nog even bij een waterval. Net voor het donker zijn we weer thuis. Zo, nu hebben we heel deze regio aardig uitgekamd. Tijd om weer eens verder te gaan. Morgen hier de laatste dingen afhandelen en dan “ankerop”, plan is om 35 mijl verderop een mooie baai in te gaan. Even genieten van de rust na deze intensieve en ondernemende week.

18 februari Voor anker in Oracabessa Bay

Heerlijke dag gehad!!! Vanochtend boot vaarklaar gemaakt, wasje gedraaid, watertanks gevuld, dus nog even profiteren van de voordelen van liggen in een marina!! Terwijl ik boodschappen doe (groenten en fruit kopen op de markt én bij een soort Xenos een tas vol kadootjes scoor voor Cuba (pennen, schriftjes, parfummetjes)), leveren Pieter en Mieke de auto ongedeerd in en regelen alles met de marina. Om 11 uur zijn we onderweg, een uur later dan gehoopt. Maar geen man over boord, want we hebben meer wind dan verwacht en zeker een halve knoop stroom mee, we kunnen het hele stuk gewoon heerlijk zeilen, downwindse koers, melkmeisje. We gaan soepel door het water op een rustig schip en iedereen voelt zich senang; beetje lezen, beetje om ons heen kijken, beetje starlinken. Rond 16 uur komen we aan bij onze beoogde baai, zeer beschut niet ver van een dorp vandaan. We worden welkom geheten door een paar motorboten en vinden een prima ankerplekje in deze krappe baai. Binnen no time zwemmen we in zout water bij namiddag licht. Heerlijk toch, die ruimte om ons heen na een week in een haventje. De bbq gaat aan, de wijn gaat open, de playlist van Machteld&Jaap geeft een heerlijke sfeer aan boord, de kaarsjes en gesprekken doen de rest en we eindigen op het voordek met een krekelconcert onder de sterrenhemel. Niets meer aan doen, inlijsten, deze dag🥰

20 februari Relaxen in het paradijs

Na vijf dagen het land verkennen en een dagje zeilen, is het zalig om weer eens lekker voor anker te liggen in een kleine beschutte baai met vlak water. We zijn het enige jacht, naast twee verlaten boten. Aan de ene kant ligt een luxe resort verscholen tussen de bomen. De goedkoopste kamer is er 880 euro per nacht. En wij liggen hier gratis🎉. Aan de andere kant een kleine vissersgemeenschap met veel kleurrijke bootjes die af en aan varen. De bijboot ligt te water, het paddleboard is opgeblazen evenals de kajak. Ons wagenpark hangt relaxed achter de boot. Ochtendzwemmetjes, een keer snorkelen, met de kayak de boel verkennen. Mieke stapt voor het eerst op het paddleboard en blijkt talent te hebben, dat ziet er meteen soepeltjes uit. We hebben een schildpad bij de boot, we zien een rog en barracuda’s bij de mangrove. We moet ook worden gewerkt: Pieter repareert een zonnepaneel en samen poetsen we het onderwaterschip, waar toch best wat aangroei op zat na 2,5 week in de haven van Curaçao. We genieten van de rust van deze plek, de geur van vuurtjes op de kant, het gekraai van hanen, een ochtend-lesje yoga aan dek. Even niets hoeven, maar gewoon lekker zijn. Wat een rijkdom!

21 en 22 februari Ocho Rios

Na 3 nachten in deze superrelaxde baai gaan we ankerop, 10 mijl varen naar de stad Ocho Rios. Weinig wind, dus motor er zachtjes bij. Even tussen de riffen door manoeuvreren en dan liggen we in een fraai beschutte baai, met 1 andere cruiser, omringd door witte zandstranden en resorts. Ook wat hoogbouw op de kant. We maken een wandeling naar botanische tuinen maar helaas blijken die al jaren geleden gesloten te zijn en niet meer bijgehouden, terwijl de wegbewijzering erheen er nog wel hangt. Dan terug naar het stadje waar we wat doorheen lopen, fruit bij locale kraampjes kopen en even de supermarkt inlopen. Overal plastic en rommel op straat, overal kinderen in schooluniformen, overal langs de toch al drukke straten vol toeterende automobilisten staan stalletjes met groenten en fruit. Maar ondanks deze chaos is de sfeer vriendelijk en gemoedelijk. Inmiddels is de zon ondergegaan, begint het lekker te ruiken vanuit de kombuis en zitten wij lekker te lezen in de kuip. Life is good! Vanochtend flinke tropische buien, dus relaxen aan boord. Dan op snorkeltoer, bijzonder landschap met veel zeegras, vissen en een mooie rog. Na de lunch op pad naar de Konoko falls waar we om 15.50 aankwamen terwijl het park om 16.30 sloot. Toch naar binnen voor een serieuze toeristenprijs, maar ach, voor het goede doel. Fraaie botanische tuin, veel gekleurde papagaaien, helaas wel in kooien, en een mooie waterval. Het leukste was het verkrijgen van een prachtige blauwe papagaaienveer, mijn dag is goed😊. Dan een biertje op het prachtig witte zandstrand terwijl we getuige zijn van een bruiloft. Gezellige avond aan boord in een baai waar nu toch wel enige deining in komt. Dat wordt vast lekker slapen vannacht op een wiegend schip.

23 februari Discovery Bay

Vannacht weer wat pittige buien, zodat er heel wat water in de bijboot staat. We gaan al vroeg op pad voor een avontuur/clandestiene excursie. Het plan is om 30 dollar uit te sparen én de beroemde Dunnfalls zonder andere toeristen te zien. Deze watervallen monden uit in de zee en kunnen we dus met de bijboot bereiken. Om half 8 zijn we, gewapend met fototoestel en een thermoskan thee, al op weg. Het is een stoer tochtje: met de dinghy op zee, bij een behoorlijke golfslag. We krijgen een prachtige view op de brede waterval(len). Er is al heel wat personeel op de been en het weer is niet super aantrekkelijk. Dus gaan we niet aan wal om te proberen de waterval te beklimmen en de thee aan de kant te drinken. Na een ‘bumpy ride’ terug (complimenten aan de bijboot én de stuurman) zwemmen we naar ons eigen strand en maken daar een lekkere wandeling.  Rond half 11 is de boot vertrek-klaar en zetten we koers naar Discovery Bay, 21 mijl verderop. De windrichting wisselt, er zijn pittige buien en best wat golven maar we maken behoorlijk snelheid en kunnen het hele stuk zeilen. En nu liggen we voor anker in alweer een mooie baai! Mooi moment om even gezellig met Joost&Veerle te videobellen.

24 februari Montago Bay

Na een rustig nachtje in Discovery Bay varen we vroeg weg, op weg naar Montago Bay, nog zo’n 37 zeemijl varen. Aanvankelijk weinig wind, maar na anderhalf uur kan de motor uit en zeilen we heerlijk ontspannen westwaarts met melkmeisje-configuratie. Prachtig weer, nog niet eerder zo zonnig geweest afgelopen tijd. De zonnepanelen laden, de Watt&Sea zoemt er lustig op los, de vislijn hangt tevergeefs uit en we maken voortgang van gemiddeld 4,5 knoop. We zijn bijna 8 uur onderweg met als hoogtepunt het bezoek van een groep van circa 12 dolfijnen! De Eendracht ligt hier ook voor anker. Zelf laten we ons anker vlakbij de kleine marina vallen, in de haven zelf is geen plek beschikbaar. Maar dit is ook prima, hier kunnen we lekker zwemmen rond de boot. ‘s Avonds bonte avond aan boord met heerlijk Marokkaans eten én een toetje🎉 We zijn nog steeds niet uitgepraat, hebben de wereldproblematiek nog niet opgelost, maar wel heeft Mieke er een hobby bij: het dagelijkse cryptogram van Nu.nl oplossen☺️. Vandaag met een Uber naar de stad, waar we de nationale galerie bezoeken, een fraai oud kerkje en gewoon wat rondlopen, de locale sfeer opsnuiven. We eten een soepje op straat, maar vragen de verkoper de kippentenen er uit te halen🫢, dat was een brug te ver. Mieke scoort een gaaf tasje! Alle contacten op straat zijn leuk. Als we schuilen voor een korte bui onder een luifel met tien andere mensen, hebben we een leuk gesprek met een local. Iedereen lijkt hier tijd te hebben om contact te maken, een praatje aan te knopen, zonder meteen iets van je te willen. Al deze ontmoetingen geven zoveel kleur aan deze reis, echt hartstikke leuk, zo open en gemakkelijk de omgang met de Jamaicaanse bevolking is.  Dan wordt het tijd voor Mieke om naar de airport te gaan, helaas maar waar. Het was een feestje om samen met haar deze weken te beleven en dit land te leren kennen, een door cruisers nog weinig bezochte Caribische parel🥰

Toch wel erg ongezellig om onze website niet meer bij te houden. Dus ik dacht: even alle tekstjes van polarsteps onder elkaar zetten, dan is er toch nog wat meer content op onze site 🙂

23 dec 2024 Heerlijk om vrijdagavond 20 dec weer aan boord te stappen. Dagen erna boot vaarklaar gemaakt, zeilen erop gezet, alles een plek gegeven. Maandag 23 dec spullen opgehaald die verscheept waren, inkopen gedaan en uitgeklaard. ‘s Avonds nog een Bbq bij ons aan boord samen met de crews van Philos en Pleiterik en dinsdag 24 dec voeren we uit, op naar Bonaire!

24 dec 2024 Fijne feestdagen voor iedereen!! Gisteren een heerlijke zeiltocht gehad vanaf Curaçao naar Bonaire, 3,5 uur motoren en de rest aan de wind gezeild, half vijf in de namiddag hier aan een moorring bij Kralendijk en op vijf uur lagen we in het water, waar we werden verwelkomd door de crew van Ocean Deva die kwamen aangezwommen. Wat fijn om hier te zijn! Als rozen geslapen op een zacht schommelend schip bij lagere temperaturen dan op Curaçao dankzij de wind die lekker door de boot waait, zonder muggen🥳

31 dec 2024 We wensen iedereen een goede jaarwisseling toe en alvast onze beste wensen voor een mooi, gezond en gelukkig 2025!! Liefs, Pieter & Monique

10 jan 2025  Tja, wat moeten we hier nog aan toevoegen? Dat we op Bonaire in het paradijs zijn? Klopt! Wat is het hier toch mooi. Zulk mooi helder water rond de boot, prachtig snorkelen. Gisteren zagen we een spotted eagle-ray, een schildpad, een zeeslang en honderden vissen vlak bij de boot. Dagelijks zwemmen, beetje peddelen op het supboard en soms proberen we te wingfoilen. We liggen hier bij Kralendijk zo rustig dat we goed kunnen sporten aan dek, dus kracht oefeningen o.l.v. Pieter, yoga voor Mq, wat video-workouts. En af en toe een dagje duiken. Geweldig om dat gewoon vanaf onze eigen boot te doen!

We varen naar een duikboeitje, ergens langs de kustlijn of rond klein-Bonaire. Dan vanaf ons zwemplateau het water in met onze nieuwe bcd’s die heel goed bevallen. Een uurtje duiken en dan gaan we een paar kilometer verderop de tweede duik doen. Achterop de boot hebben we een eigen was-station, grote teil met zoet water, zodat we aan het eind alles goed kunnen spoelen. Het water is hier zo warm dat ik in zwemkleding duik en Pieter in een 3mm shorty zonder het koud te krijgen.

Ook hebben we al een paar fietstochten ondernomen, we wilden de flamingo’s natuurlijk wel even zien🦩🦩🦩, hoewel ze soms ook gewoon over de boot heenvliegen.

De afgelopen weken hebben we een aantal gezellige avonden gehad met de crew van Ocean Deva, Peter&Ingrid, die we vorig jaar op St Maarten leerden kennen. Hoe mooi ons leven aan boord ook is, fijne contacten met anderen geven altijd een extra gouden randje aan dit bestaan. Ze zijn eergisteren vertrokken naar Puerto Rico, we gaan ze missen!

Op dit moment zit vriendin Margot in de lucht, om vanavond laat hier op Bonaire aan te komen. Eerst twee dagen in een hotel acclimatiseren en dan komt ze gezellig bij ons aan boord voor een dag of vijf. We gaan er een leuke tijd van maken en hebben voor een paar dagen een huurauto geregeld. Leuk om samen het eiland te gaan verkennen!

16 januari Margot is een kleine week te gast aan boord!  Ten eerste hartstikke gezellig, ten tweede kijken we zelf even door andere ogen naar ons eigen leven aan boord, waardoor we ons extra realiseren hoe fijn we het hebben en hoe bijzonder het toch is, dat we 6 maanden per jaar op deze manier kunnen doorbrengen.

Margot geniet enorm en dat laat ze weten ook! Zo fijn dat ze ondanks haar fysieke beperkingen toch behoorlijk veel kan doen, ze straalt helemaal🥰. Ik ben onder de indruk van haar yoga-capriolen op het sup-board. 

We hebben een paar boot-dagen waarin we snorkelen, duiken, rondje klein Bonaire doen. En op een regenachtige dag gaan we met de huurauto naar het nationaal park, best pittig qua hotsebotsen over de onverharde wegen vol kuilen en keien, maar prachtig qua ruigheid. We spotten een paar mooie vogels. De volgende dag gebruiken we de auto voor een rondrit over de andere kant van het eiland, zien weer veel flamingo’s, de slavenhuisjes, de zoutmeren en zoutbergen. Samen heerlijk uit eten bij It rains Fishes, dank, Margot!!

En nu wordt het tijd dat we in de versnelling gaan: vertrekklaar maken, de laatste regeldingen doen op dit eiland waar veel te krijgen is. Dan naar Curaçao om de boot schoon en veilig in de marina te leggen, zodat we aanstaande maandag klaar zijn om naar NL te vliegen voor familiebezoek, wintersport😉 en het vieren van Mq’s vijftigste verjaardag!!🎉

18 januari We varen weg van mooi Bonaire, na drie heerlijke weken! Wat een fijne plek, met z’n blauwe water, veilige en beschutte ankerbaai en prachtige duikmogelijkheden! Ieder 10 duiken gemaakt waarvan 2 nachtduiken, met z’n tweetjes, vonden we stoer van onszelf! Heel leuk dat Margot ons hier kwam bezoeken! Een gast aan boord geeft extra kleur aan dit mooie bestaan🥰

21 januari Net geland op mistig Schiphol, min 2 graden, dus 32 graden verschil met Curaçao, dat zal wel even wennen zijn! Na een heerlijke downwindse zeiltocht van Bonaire naar Curaçao was de aankomst lekker Caribisch: de autoriteiten waren niet op de hoogte van onze komst (de havenmeester was vergeten ons aan te melden) dus ging de pontjesbrug niet open. Dirk, de havenmeester, nam zijn telefoon niet op. Gelukkig nam Vera van Philos haar telefoon wel op en ondernam meteen actie. Een andere boot had het mobielnummer van een andere marineman en die was bereid op zaterdag de autoriteiten te bellen dat we welkom waren en een reservering hadden. Dus na veertig minuten oncomfortabel hobbelen bij de brug, ging die gelukkig open. In de tussentijd zijn er wel 100 foto’s van onze boot gemaakt door toeristen☺️

Eenmaal bij de marina stonden 6 man sterk ons op te wachten om te helpen met aanleggen aan een klein stukje steiger achter een dikke catamaran, heel fijn en gezellig! De havenmeester kwam ‘s avonds ook nog even langs met excuses én om de waterkraan te ontgrendelen, fijn, want de tanks waren vrijwel leeg. We hebben de watermaker nog niet in bedrijf omdat we nu eerst twee weken weggaan. 

Het was weer prima om terug te zijn op Curaçao. Inklaren lukte zelfs nog op zaterdagmiddag. ‘s Avonds gezellig bijkletsen met crew van Philos en de avond erna met die van Pleiterik, altijd gezellig om bekenden in de buurt te hebben liggen. De rest van de tijd besteedden we aan schoon schip maken, alle duikspullen spoelen, boards opbergen, dinghy repareren en weer toegedekt op t dek vastsjorren, teak met boracol behandeld. Kortom, de boot ligt er weer netjes bij en wij zijn, in de strómende regen, naar de airport gebracht door Deanne, echt superlief!

Inmiddels zijn we na een comfortabele vlucht weer in eigen land, stappen zo in de trein op weg naar Den Haag. Nu een paar dagen familiebezoek en dan: wintersport!!

Heel gezellig bij Joost&Veerle! Leuk om de kleinkinderen van school te halen en de dag erna weer te brengen.

26 januari Wintersport, doe eens gek. Ach, wat is dit toch genieten! Eens wat anders dan ☀️🌴👙⛵️

Verandering van spijs doet eten, nou, dat lukt goed hier bij Adray Telebar in Méribel, het familiehotelletje op de piste waar we nu al voor de vijfde keer zijn. Volpension en echt zalig eten. Eigen patissier in huis😋 Vandaag geweldig kunnen skiën, omdat er vannacht 20 cm verse sneeuw was gevallen en doe daarbij nog een Grand Bleu en dan kan de dag niet meer stuk. Nu rozig aan een theetje en zo de sauna in, voordat we met een leesboek op de bank bij de grote openhaard kruipen, totdat we weer mogen aanschuiven aan het vijfgangen avonddiner…. Life is good!☺️

Je hebt het vast al een tijd geleden gemerkt, de website wordt niet meer bijgehouden. De laatste bijdrage dateert van januari dit jaar, voordat we naar Europa reisden voor familiebezoek, een weekje skiën en het vieren van Monique’s verjaardag.
Vorig jaar ontstond het plan om onze avonturen ook eens op Polarsteps te publiceren, steeds meer reizigers doen dat. Het is daarbij makkelijker om frequent, bijna dagelijks, een update te sturen met wat foto’s erbij. Het heeft voor-en nadelen, je ziet vaker waar we zijn en wat we doen, het uploaden van foto’s is minder omslachtig, de locaties zijn direct zichtbaar op een kaart, maar de teksten zijn wat minder overdacht, gaan over de actie van die dag en zijn minder beschouwend. Monique kan dat goed, ik wil alles graag eerst wat laten indalen en overdenken, maar dan is de volgende dag alweer begonnen en ben ik te laat. En zo staan er nu al tientallen bijdragen van Monique op Polarsteps en niet een van mij. Natuurlijk was het mijn plan om toch af en toe een terugblik op deze plek te schrijven, maar daar ben ik ernstig in gebreke gebleven, in ieder geval sinds januari. Tot vandaag!
De ochtend na het feest van Moniques verjaardag vliegen we al weer terug naar Curacao. Wat hadden we 2 mooie weken in Europa. Eerst tijd voor familie en enkele vrienden, dan een heerlijke week skieen op onze favoriete plek in Frankrijk en de dag na thuiskomst de kers op de taart, het feest voor Moniques verjaardag. Onderweg tintelen we helemaal na. Maar we moeten snel weer aan de bak, de boot vaarklaar maken. De vrienden van de Pleiterik wachten nog op de juiste papieren en aan boord van de Philos komen de laatste klussen (weer) in zicht, beide boten hopen binnenkort na een lang verblijf op Curacao de trossen eindelijk los te kunnen gooien.

Binnen twee dagen hadden we de boot vaarklaar en genoeg eten aan boord, en vertrokken we richting Jamaica. We wisten dat het een pittige tocht ging worden, dikke windkracht 6 van opzij, maar we hadden een beetje haast ivm de komst van mijn zus Mieke naar Jamaica. Een paar dagen uitstellen had gekund, maar daarin zou het alleen maar harder gaan waaien.
De eerste dag viel nog mee, maar daarna namen wind en vooral golven toe. En we waren ook nog niet helemaal goed ingeslingerd, dus dan liggen foutjes op de loer. De helling was flink en ineens was er die supergolf waardoor de boot flink extra helde en de brekende golf kwam in de kuip. Ik dacht dat de nieuwe starlink antenne wel veilig lag, achter de buiskap, maar niet dus. Met een klap kwam die met een hoek op de kajuitvloer terecht, een etage lager. Maar erger nog, er kwam een flinke sloot water door een openstaand binnenraampje in de achterkajuit terecht, op Monique die daar lag te slapen, en dus ook op het matras. Niets zo k🤬t als een zout matras! Gelukkig doet de Starlink het nog en ook bij de matras viel het uiteindelijk mee: de buitenhoes had al het water opgezogen en kon later worden gewassen, oef!
We waren 3 weken op Jamaica, waarvan 2 met mijn zus Mieke. Dat ging zoals eerdere jaren heel gezellig en ontspannen. Jamaica was een fantastische ervaring. Landschappelijk heel gevarieerd, de mensen enorm vriendelijk en relaxed (een groot deel loopt met een joint in zijn hoofd op straat), er zijn prachtige bergwegen (met heel slecht wegdek) en heel mooie watervallen. We hebben op meerdere mooie plekken geankerd. Voor de details verwijs ik graag naar onze blog op PolarSteps.
Dit half jaar was ons plan wat anders dan de afgelopen jaren. We wilden voor ons nog onbekende landen bezoeken, meer tijd besteden aan bijzondere landen waar we ook overland wilden reizen, en we wilden meer zeemijlen maken. We begonnen met 3 weken Colombia overland, reizend met alleen een rugzakje. Ook Jamaica was nieuw voor ons, al sliepen we daar wel steeds op de boot. Het volgende grote doel was Cuba, dat wilden we graag een aantal weken ervaren. Tja, op weg naar Cuba dus, maar ja als je dan langs de Kaaimaneilanden komt, waar het ook mooi duiken schijnt te zijn, dan kun je dat toch niet overslaan. We bezochten Cayman Brac, deden daar 2 duiken in kristalhelder water, voeren langs Little Cayman en waren een aantal dagen op Grand Cayman, waar we veel snorkelden en een mooie duik maakten. Maar verder waren die eilanden niet aantrekkelijk voor ons en ook nog eens schrikbarend duur.
En daarna naar Cuba, waar we inmiddels 4 weken zijn. We konden er ons van te voren geen goede voorstelling van maken. Ons was verteld dat het land in grote crisis verkeert, dat er niets te krijgen is, dat er nauwelijks restaurants zijn en dat je daar ook beter niet naar toe kunt gaan, omdat de koelkasten en vriezers door de frequente langdurige stroomuitval niet te vertrouwen zijn. Inderdaad er ís crisis, maar van de rest klopt niets. Groenten en fruit zijn goed te verkrijgen, de meeste restaurants en bars zijn open en goed voorzien. Stroomuitval vangen ze op met generatoren. Uit eten en drinken is spotgoedkoop, ik heb nog nooit zoveel kreeft gegeten als in de afgelopen weken. En ondanks de grote economische crisis en het grote wantrouwen richting de overheid bruist de bevolking. Er is overal muziek, zang, dans. De mensen zijn zeer vriendelijk en gastvrij. Je leert snel omgaan met de beperkingen (zoals langdurige stroomuitval). De geschiedenis is natuurlijk heel bijzonder, er is nog veel van te zien en op die geschiedenis zijn heel veel mensen nog steeds trots. We zijn met een bevriend zeilerskoppel twee keer een week met een taxi door delen van het land gereisd. Het land is enorm groot, in het oostelijk deel zijn we niet eens geweest. De boot lag al die tijd op een plek, Cienfuegos. Ruim een week geleden zijn we vandaar vertrokken en hebben daarna geankerd bij twee afgelegen onbewoonde eilanden en nu liggen we bij een wat groter eiland, Cayo Largo, wat ook wel het Benidorm van Cuba wordt genoemd. Er zijn alleen maar grote hotelresorts en er kan alleen met US dollars betaald worden. Er wonen geen mensen permanent , iedereen die hier werkt in de hotels, enkele winkels en restaurants en bij overheidsinstellingen is hier steeds 2 maanden en gaat dan weer een tijd naar huis. Alleen, er zijn bijna geen gasten! Sinds Covid is het tourisme niet meer op gang gekomen, de toeristen blijven weg. Dat is in de resorts (waar alles op dollars gebaseerd is), maar we zagen het ook in de steden, de casas particulares zijn leeg. Dit is een van de oorzaken van de crisis, er komt weinig buitenlands geld binnen. Dus we lopen hier langs kilometerlange prachtige stranden, lopen langs de hotels met strandstoelen en alles, maar er is geen kip!
We zouden nu eigenlijk in Belize zijn, maar dat hebben we uitgesteld tot volgend jaar. Even hier een aantal dagen ankeren tussen de mangroves, wandelen, beetje wingfoilen beetje bijkomen. Een week geleden overleed Monique’s oom Harry, met wie ze een bijzondere band had. Het was onmogelijk om vanaf hier op korte termijn naar Nederland te komen, maar Monique kon toch sterk bij het afscheid betrokken worden.
Over een paar dagen vertrekken we richting Guatemala, waar de boot eind volgende maand de kant op gaat. Misschien kunnen we dan nog wat overland verkennen in Guatemala.
Op polarsteps is dus nog veel meer te lezen over onze belevenissen op de verschillende eilanden. Als je nog geen toegang hebt tot polarsteps, stuur even een berichtje naar Monique of mij, dan komt het goed. En heb je onze mailadressen niet, zoek dan op polarsteps naar “Mahi mahi op reis” en dan vind je ons wel.