Vandaag is het 16 januari 2023. Oud&Nieuw ligt alweer even achter ons. We hebben het vorige jaar uiteindelijk met z’n tweetjes uitgeluid, met champagne en een zelfgebakken oliebollenbrood, wat precies hetzelfde smaakte als onze klassieke bollen in eigen land. Om eerlijk te zijn, we lagen om tien uur ‘s avonds al in ons nestje, de feestjes op de kant waren niet leuk genoeg, zonder bekenden om ons heen. Maar om middernacht werden we wakker geknald met een prachtig vuurwerk; twee jaar lang was het er niet van gekomen door Covid, dus daarom was het nu extra groots aangepakt. Kosten noch moeite werden gespaard!
Het nieuwe jaar zijn we rustig begonnen. We zijn tot 7 januari in de baai van kleurrijk Bequia gebleven en kwamen de tijd prima door met lekker lezen, flinke wandelingen, een goede netflix-serie en gezelligheid met de relaxde crew van de Off Course, die al 5 jaar aan het zeilen zijn, samen met hun bijna 6 jarige Jasper aan boord, een schatje!
Zaterdag 7 januari is er een mooi weerwindow om naar het noorden te varen. We laten het grootste eiland van de Grenadines (Saint Vincent) rechts liggen, aan stuurboord, en varen in 1x door naar Saint Lucia. Nog nooit zijn we hier gestopt op eerdere reizen, maar nu hebben we er de tijd voor. Leuk, een nieuwe bestemming! De tocht tussen de twee grote eilanden is best pittig, met koppige golven en flinke windvlagen onder een loodgrijze lucht. Het enige lichtpuntje is de vangst van een serieuze mahimahi, 3.2 kgr blijkt later als we hem wegen. We eten er wel 5 keer van in de week erna.
De aankomst bij St.Lucia is indrukwekkend: hoge bergtoppen priemen door de nevelige lucht, het blijken de twee Pitons te zijn, de grootste is bijna 800 meter hoog, de kleinere 750 meter. We vinden precies tussen die twee bergen in een vrije mooring in het marine park. Dit betekent dat het beschermd gebied is, ankeren is verboden omdat daardoor het koraal kan beschadigen. ’s Avonds komen de park rangers langs om het mooring-geld te innen, 18 euro per nacht. Nou, dat is het ons dubbel en dik waard: wauw, wat een prachtige plek!! We liggen op nog geen 50 meter van de kust, links en rechts van ons steken de hoge bergen de lucht in, weelderig tropisch begroeid. We krijgen er geen genoeg van om om ons heen te kijken vanuit kuip of voordek.
Saint Lucia is een vulkanisch actief eiland, wat je ruikt doordat regelmatig een zwavellucht langstrekt. We lezen dat je er mooi kan wandelen en vulkanische fenomenen kan bezoeken.
Maandagochtend varen we naar La Soufrière, een paar mijl verder, waar we formeel kunnen inklaren. Daarna gaan we op onderzoek uit, samen met de crew van Off Course. We wandelen naar de botanische tuinen en boeken een privé-bad met “piping hot water from the vulcano”. Inderdaad, in een klein sfeervol gebouwtje stromen twee baden in mum van tijd vol met lekker warm naar rotte eieren ruikend water! Lang geleden dat we in een heet bad zaten. De buitenbaden waren uiteindelijk leuker, omdat we vandaar uit de natuur mooi konden zien.
De dag erna namen we de bus met z’n vijven naar de sulpher-springs: blijkbaar een toeristische attractie waar bussen vol oudere Europeanen worden geladen en gelost. We lopen door vulkanisch landschap, zien borrelende moddelpoelen, stoom komt uit de grond en het ruikt naar zwavel. De aarde heeft wisselende kleuren door allerlei soorten mineralen. De watervallen die we tegenkomen zijn warm of gewoon heet. We nemen aan het eind van de rondleiding ook een modderbad, na ons eerst goed te hebben ingesmeerd met grijze en/of zwarte modder. Het schijnt dat we er tien jaar jonger van gaan worden….
Daarna maken we nog een hike door het oerwoud en zien nog wat watervallen onderweg. Leuk om door de buitenwijken van het stadje weer langzaam in de bewoonde wereld te komen, zo krijgen we een beeld van hoe de lokale bevolking hier leeft. De mensen hebben weinig, veel woningen zien er schamel uit met golfplaten en veel rotzooi in de omgeving. Honden en kippen lopen overal. Maar ondanks de armoede die we zien, is eigenlijk iedereen even aardig en ontspannen. Wat ons nog steeds kan verbazen, is hoe vriendelijk iedereen elkaar hier groet. Triest toch, eigenlijk, dat zoiets normaals ons hier verbaast. Als we door de binnenstad van Den Haag lopen, zal het niet snel gebeuren; oprechte vriendelijkheid van elkaar groetende mensen……welvaart brengt niet alleen maar goeds met zich mee. Maar dit voelt goed, we vinden het hier wel leuk!!
Nog een uitje naar een mooie uitzichtsplek, Tet Paul genaamd; we beginnen onze kuiten inmiddels wel te voelen van al die steile wandelingen. Jasper doet het supergoed, met z’n korte beentjes, hij maakt de dubbele afstand van de volwassenen met al z’n energie 🙂
Na al dat lopen, is het zalig om ’s middags in kraakhelder water te gaan snorkelen langs de kust. De onderwaterwereld is hier prachtig, niet alleen door de vele vissen, maar zeker ook door het afwisselende landschap vol wuivende zachte koralen.
Na een rustdagje aan boord, lopen we saampjes naar de Piton falls, waar we om half tien in de ochtend de eerste gasten zijn. De hete baden midden in de natuur hebben we helemaal voor onszelf alleen, het is een prachtplek waar we graag eens terugkomen. Tjonge, we zijn helemaal onder de indruk van dit eiland en z’n bewoners, blij dat we deze keer wel de tijd ervoor hebben genomen.
Er komt een mooi weergat aan, dus we moeten verder, richting Martinique. Een reden waarom we wat haast willen maken, is omdat we ons zorgen maken over de gezondheid van Mariëtte, Pieters moeder, mijn lieve schoonmoeder. Ze is net 92 geworden en het kaarsje wordt duidelijk zwakker. Dus willen we dankbaar gebruik maken van dit weerwindow, om met een relatief makkelijke tocht bij Martinique aan te komen. Vanaf daar is namelijk van alles te regelen, omdat het eigenlijk een deel van Frankrijk is, dus een soort van Europa, aan de andere zijde van de Atlantische oceaan. We knippen de resterende 45 mijl tot Martinique in twee stukken en zeilen op vrijdag naar Rodney Bay, een bekende ankerplek/haven in het noorden van Saint Lucia, waar ook de ARC aankomt na de Atlantische oversteek. Leuk om er even de sfeer op te snuiven. Eerlijk gezegd valt het ons tegen, wat we er zien schuurt een beetje te veel met het mooie pure St. Lucia wat we tot nu toe zagen: hier in het noorden is alles gericht op de rijke blanke westerling. Een mooie marina, fraaie restaurants, sjieke winkels. Overal zien we terrassen vol met blanke mensen, veel Engelsen en Amerikanen. Rode gezichten door teveel zon, drank en wellicht een te hoge bloeddruk? Vaak een dikke buik eronder en als het nog meer tegenzit, ook nog eens van die hoog opgetrokken witte sportsokken vanuit sandelen. Doe ons maar het minder toeristische deel van dit prachtige eiland!
Zaterdag 14 januari vertrekken we richting Martinique. Voor deze tijd van het jaar staat er voor deze dag relatief weinig wind en de richting is gunstig, iets zuid van oost. Maar desalniettemin is het een pitte zeiltocht, serious ocean-sailing, met golven tot 3 meter en halve wind rond de twintig knopen, waardoor we best helling hadden en al met al een onrustige tocht. Extra fijn om dan aan te komen in de grote baai van St. Anne, waar we op 5 meter diepte ankeren in een groot veld vol boten, opvallend veel met de Franse driekleur, in mooi blauw en helder water. Inklaren is een fluitje van een cent, we kunnen in een lokale snackbar zelf achter een pc kruipen, waar we alles invullen. We betalen 3 euro en krijgen een stempel op het printje, klaar is Kees. In Europa zijn heeft zeker zijn voordelen! Zo ook dat we nu weer gewoon ons Vodafone abonnement kunnen gebruiken, dus lekker veel data hebben en zonder beperkingen met het thuisfront kunnen bellen.
Omdat het weekend is, kunnen we beeldbellen met Mariëtte, Pieters moeder, zoals we elk weekend doen als er 1 van de kinderen aanwezig is. Ze vertelt dat het maar moeizaam gaat allemaal, ze is moe en ziet er ook maar minnetjes uit. Na het telefoontje kijken we elkaar aan en denken allebei hetzelfde. Nu we toch hier zijn, op Martinique, van waaruit het zo makkelijk is om op en neer te vliegen, zullen we van deze gelegenheid gebruik maken om Mariette nog even te zien en te steunen? Even wat warmte en aandacht geven?
We parkeren het plan, omdat we lunchbezoek krijgen van onze Leidse vrienden van de Bries, die hier door pech onverhoopt nog liggen. We hebben een fijne middag aan boord met z’n vieren en delen het laatste stuk van onze mahi mahi. Als ze weg zijn pakken we de i-pad erbij en een uur later geven we elkaar een high-five: de vluchten zijn geboekt, woensdag 18 januari vliegen we voor een week naar huis om onze ouders te bezoeken met Mariëtte in de hoofdrol. Het voelt goed, we zijn blij met onze beslissing en kijken nu al uit naar de reacties van het thuisfront. Europa, here we come!
