Je hebt het vast al een tijd geleden gemerkt, de website wordt niet meer bijgehouden. De laatste bijdrage dateert van januari dit jaar, voordat we naar Europa reisden voor familiebezoek, een weekje skiën en het vieren van Monique’s verjaardag.
Vorig jaar ontstond het plan om onze avonturen ook eens op Polarsteps te publiceren, steeds meer reizigers doen dat. Het is daarbij makkelijker om frequent, bijna dagelijks, een update te sturen met wat foto’s erbij. Het heeft voor-en nadelen, je ziet vaker waar we zijn en wat we doen, het uploaden van foto’s is minder omslachtig, de locaties zijn direct zichtbaar op een kaart, maar de teksten zijn wat minder overdacht, gaan over de actie van die dag en zijn minder beschouwend. Monique kan dat goed, ik wil alles graag eerst wat laten indalen en overdenken, maar dan is de volgende dag alweer begonnen en ben ik te laat. En zo staan er nu al tientallen bijdragen van Monique op Polarsteps en niet een van mij. Natuurlijk was het mijn plan om toch af en toe een terugblik op deze plek te schrijven, maar daar ben ik ernstig in gebreke gebleven, in ieder geval sinds januari. Tot vandaag!
De ochtend na het feest van Moniques verjaardag vliegen we al weer terug naar Curacao. Wat hadden we 2 mooie weken in Europa. Eerst tijd voor familie en enkele vrienden, dan een heerlijke week skieen op onze favoriete plek in Frankrijk en de dag na thuiskomst de kers op de taart, het feest voor Moniques verjaardag. Onderweg tintelen we helemaal na. Maar we moeten snel weer aan de bak, de boot vaarklaar maken. De vrienden van de Pleiterik wachten nog op de juiste papieren en aan boord van de Philos komen de laatste klussen (weer) in zicht, beide boten hopen binnenkort na een lang verblijf op Curacao de trossen eindelijk los te kunnen gooien.
Binnen twee dagen hadden we de boot vaarklaar en genoeg eten aan boord, en vertrokken we richting Jamaica. We wisten dat het een pittige tocht ging worden, dikke windkracht 6 van opzij, maar we hadden een beetje haast ivm de komst van mijn zus Mieke naar Jamaica. Een paar dagen uitstellen had gekund, maar daarin zou het alleen maar harder gaan waaien.
De eerste dag viel nog mee, maar daarna namen wind en vooral golven toe. En we waren ook nog niet helemaal goed ingeslingerd, dus dan liggen foutjes op de loer. De helling was flink en ineens was er die supergolf waardoor de boot flink extra helde en de brekende golf kwam in de kuip. Ik dacht dat de nieuwe starlink antenne wel veilig lag, achter de buiskap, maar niet dus. Met een klap kwam die met een hoek op de kajuitvloer terecht, een etage lager. Maar erger nog, er kwam een flinke sloot water door een openstaand binnenraampje in de achterkajuit terecht, op Monique die daar lag te slapen, en dus ook op het matras. Niets zo k🤬t als een zout matras! Gelukkig doet de Starlink het nog en ook bij de matras viel het uiteindelijk mee: de buitenhoes had al het water opgezogen en kon later worden gewassen, oef!
We waren 3 weken op Jamaica, waarvan 2 met mijn zus Mieke. Dat ging zoals eerdere jaren heel gezellig en ontspannen. Jamaica was een fantastische ervaring. Landschappelijk heel gevarieerd, de mensen enorm vriendelijk en relaxed (een groot deel loopt met een joint in zijn hoofd op straat), er zijn prachtige bergwegen (met heel slecht wegdek) en heel mooie watervallen. We hebben op meerdere mooie plekken geankerd. Voor de details verwijs ik graag naar onze blog op PolarSteps.
Dit half jaar was ons plan wat anders dan de afgelopen jaren. We wilden voor ons nog onbekende landen bezoeken, meer tijd besteden aan bijzondere landen waar we ook overland wilden reizen, en we wilden meer zeemijlen maken. We begonnen met 3 weken Colombia overland, reizend met alleen een rugzakje. Ook Jamaica was nieuw voor ons, al sliepen we daar wel steeds op de boot. Het volgende grote doel was Cuba, dat wilden we graag een aantal weken ervaren. Tja, op weg naar Cuba dus, maar ja als je dan langs de Kaaimaneilanden komt, waar het ook mooi duiken schijnt te zijn, dan kun je dat toch niet overslaan. We bezochten Cayman Brac, deden daar 2 duiken in kristalhelder water, voeren langs Little Cayman en waren een aantal dagen op Grand Cayman, waar we veel snorkelden en een mooie duik maakten. Maar verder waren die eilanden niet aantrekkelijk voor ons en ook nog eens schrikbarend duur.
En daarna naar Cuba, waar we inmiddels 4 weken zijn. We konden er ons van te voren geen goede voorstelling van maken. Ons was verteld dat het land in grote crisis verkeert, dat er niets te krijgen is, dat er nauwelijks restaurants zijn en dat je daar ook beter niet naar toe kunt gaan, omdat de koelkasten en vriezers door de frequente langdurige stroomuitval niet te vertrouwen zijn. Inderdaad er ís crisis, maar van de rest klopt niets. Groenten en fruit zijn goed te verkrijgen, de meeste restaurants en bars zijn open en goed voorzien. Stroomuitval vangen ze op met generatoren. Uit eten en drinken is spotgoedkoop, ik heb nog nooit zoveel kreeft gegeten als in de afgelopen weken. En ondanks de grote economische crisis en het grote wantrouwen richting de overheid bruist de bevolking. Er is overal muziek, zang, dans. De mensen zijn zeer vriendelijk en gastvrij. Je leert snel omgaan met de beperkingen (zoals langdurige stroomuitval). De geschiedenis is natuurlijk heel bijzonder, er is nog veel van te zien en op die geschiedenis zijn heel veel mensen nog steeds trots. We zijn met een bevriend zeilerskoppel twee keer een week met een taxi door delen van het land gereisd. Het land is enorm groot, in het oostelijk deel zijn we niet eens geweest. De boot lag al die tijd op een plek, Cienfuegos. Ruim een week geleden zijn we vandaar vertrokken en hebben daarna geankerd bij twee afgelegen onbewoonde eilanden en nu liggen we bij een wat groter eiland, Cayo Largo, wat ook wel het Benidorm van Cuba wordt genoemd. Er zijn alleen maar grote hotelresorts en er kan alleen met US dollars betaald worden. Er wonen geen mensen permanent , iedereen die hier werkt in de hotels, enkele winkels en restaurants en bij overheidsinstellingen is hier steeds 2 maanden en gaat dan weer een tijd naar huis. Alleen, er zijn bijna geen gasten! Sinds Covid is het tourisme niet meer op gang gekomen, de toeristen blijven weg. Dat is in de resorts (waar alles op dollars gebaseerd is), maar we zagen het ook in de steden, de casas particulares zijn leeg. Dit is een van de oorzaken van de crisis, er komt weinig buitenlands geld binnen. Dus we lopen hier langs kilometerlange prachtige stranden, lopen langs de hotels met strandstoelen en alles, maar er is geen kip!
We zouden nu eigenlijk in Belize zijn, maar dat hebben we uitgesteld tot volgend jaar. Even hier een aantal dagen ankeren tussen de mangroves, wandelen, beetje wingfoilen beetje bijkomen. Een week geleden overleed Monique’s oom Harry, met wie ze een bijzondere band had. Het was onmogelijk om vanaf hier op korte termijn naar Nederland te komen, maar Monique kon toch sterk bij het afscheid betrokken worden.
Over een paar dagen vertrekken we richting Guatemala, waar de boot eind volgende maand de kant op gaat. Misschien kunnen we dan nog wat overland verkennen in Guatemala.
Op polarsteps is dus nog veel meer te lezen over onze belevenissen op de verschillende eilanden. Als je nog geen toegang hebt tot polarsteps, stuur even een berichtje naar Monique of mij, dan komt het goed. En heb je onze mailadressen niet, zoek dan op polarsteps naar “Mahi mahi op reis” en dan vind je ons wel.