Maandag 19 juli gaan we nog even naar de kant op Île d’ Houat waar we in ons favoriete restaurantje op een heuvel een kop koffie drinken met prachtig uitzicht over zee, zittend onder een pergola vol druivenranken. We hebben er een lang en fijn gesprek over de reis, het wennen aan dit nieuwe bestaan, onze onderlinge verschillen en het plan voor komende tijd.
Terwijl we er zitten krijg ik een berichtje van Clémence, ma petite soeur, dat ze ons heel graag wil bezoeken. Komend weekend gaat ze naar haar broer Sylvain en haar neefje Andreï die 1 jaar wordt en het weekend erna kan ze aan boord komen. Ineens krijg ik een idee. Ik zoek op waar Sylvain eigenlijk woont, hee, dat is maar 300 km van de kust vandaan. Pieter, zullen we naar Les Sables d’Olonne varen, de boot daar achterlaten en een paar dagen de binnenlanden ingaan met een huurauto? Een uur later was t geregeld!! Dit spontane plan gaf ons ineens weer nieuwe energie en een kader voor de komende tijd.
Even iets vertellen over m’n jonge jaren. Toen ik 17 was vroeg mijn leraar Frans aan me, of ik het leuk zou vinden de zomer door te brengen bij Franse vrienden van hem, die in een klein kasteeltje woonden vlakbij Poitiers. Nou, graag! Een paar maanden later leerde ik het gezin Barrot kennen en hun prachtige chateau Forzon en ik verloor er mijn hart. Vader Daniel, moeder Marie Christine en hun vier kinderen Maxime, Sylvain, Yves en Clémence, de oudste 10, de jongste net 2 jaar oud. 6 weken lang trok ik met ze op en sindsdien ging er vrijwel geen jaar voorbij zonder een bezoek aan de familie, soms kort, een weekje, soms wat langer (4 maanden gestudeerd in Poitiers toen ik 24 was). Pieter leerde de familie ook kennen. Heerlijk om daar af en toe een paar dagen te logeren “dans la chambre de Monique”, mijn eigen kamertje. Tot Marie Christine veel te jong stierf aan leukemie. Na haar begrafenis ben ik er nog maar 1 keer geweest om 1000 bloembollen te planten rondom haar graf en daarna is het contact verloren gegaan. Pas veel later hoorde ik dat Daniel niet lang daarna overleden is en de kinderen veel te jong wees waren geworden. Tot Clémence me begin 2019 via Facebook opspoorde en me in Den Haag kwam opzoeken omdat ze toevallig in Nederland was, een geweldig fijne ontmoeting! Sindsdien noemen we elkaar zusjes, niet alleen omdat we 13 jaar elkaar levens hebben gedeeld en we ons daarom enorm verbonden voelen maar ook omdat we veel gelijkenissen hebben, de krullen voorop. Deze hereniging heeft geleid tot een ontmoeting in de herfst van 2019 in het huis van oma, toen 90 jaar, vlakbij Blois, waar alle vier de kinderen en Pieter&ik samenkwamen. Het bleek de eerste keer te zijn sinds het overlijden van de vader, dat de vier kinderen weer samenkwamen in goede sfeer, zonder andere familieleden erbij behalve oma, een heel bijzondere gebeurtenis voor allemaal. Zo fijn om daarbij te zijn geweest, heel dierbaar.
Inmiddels werd Forzon eindelijk verkocht na jarenlang leeg te hebben gestaan. De overdracht zou ergens in juli 2020 plaatsvinden. Eind juni 2020 werd Clémence 30. We werden uitgenodigd voor een laatste feest op Forzon ter ere van de verjaardag en om afscheid te nemen van la maison familiale. Gelukkig waren de grenzen net weer open, dus konden we erheen. Dat werd een geweldige happening. Het was alsof het huis weer opleefde. Iedereen was er; heel de familie, zelfs neef Carlos uit Madrid, talloze vrienden en buren, zelfs de oude burgemeester van het dorp, de oude huisarts van vroeger (inmiddels 89). Ondanks dat er weinig meubels stonden, liep het vanzelf. De barbecue werd aangestoken, iedereen nam wat mee, we zaten aan lange tafels binnen, het was gezellig, levendig, er werd gezongen en gelachen tot diep in de nacht. Een laatste weekend Forzon, een afscheid van een leven daar vol herinneringen, voor iedereen op zijn eigen manier. Met huilend hart reed ik er weg maar vervuld met zoveel dankbaarheid om bij dit waardevolle familiemoment aanwezig te zijn geweest.
Sindsdien maak ik onderdeel uit van de grote familie-appgroep en delen we onze levens met elkaar. En nu, ineens een kans om bij Sylvain op bezoek te gaan, die samen met Elsa en hun zoon in de Limousin woont. Sylvain is de grootste Bourgondiër van de familie en lijkt als twee druppels water op Daniel, z’n vader. Hij houdt van eten en drinken, praat het liefst over eten, houdt van jagen, zijn honden en het goede buitenleven. Ze wonen in een dorp met drie huizen, op 40 minuten van Angoulême vandaan, de dichtstbijzijnde stad.
Op donderdag varen we van Ile d’Yeu naar Les Sables d’Olonne, een zeilerswalhalla, de thuisbasis van de Vendée Globe, op zich al heel bijzonder om hier zelf naar binnen te varen, de talloze watersporters om ons heen te zien en de grote raceboten aan de pontons te zien liggen. Maar wat we eigenlijk nog leuker vinden, is dat Harrie en Roosje hier ook zijn: donderdag avond dus walking dinner op de Mahimahi en de Scheer, supergezellig weerzien en nooit uitgepraat!! Jammer dat we vergeten zijn een groepsfoto te maken!
Vrijdag de laatste regelzaken, ophalen van de huurauto en om half twee op pad. We genieten van de zes uur durende reis door le paysage français. Af en toe een koffiestop, een fotostop, een bezoekje aan de gigantische supermarkt E. leclerc. Heerlijk, de prachtige zonnebloemvelden, de hooibalen, de uitgestrekte landerijen. Het rijden over de routes departementales, dwars door de dorpjes en gehuchten. De Limousin blijkt veel heuvelachtiger en bosrijker dan gedacht en we zien overal de bekende runderen grazen. De aankomst is enorm hartelijk en voor we het weten zitten we aan tafel bij Sylvain, die ik liefdevol de bijnaam Obélix geef, niet alleen om z’n buikomvang maar ook omdat hij ons een gigantische lamsbout voorzet die 10 uur in de oven heeft staan garen.
De volgende dag trekken we de bossen in met de honden, op zoek naar cantharellen, die we ook vinden. Clémence is inmiddels ook gearriveerd en de barbecue staat alweer aan voor we het doorhebben voor een Franse uitgebreide lunch. ’s Avonds uit eten aan de rand van een meer, voor het eerst in m’n leven geproefd hoe lekker Limousinrund eigenlijk is.
Zondag regenachtig, maar prima voor een wandeling door de omgeving. Na de weer zeer copieuze lunch (on sort tout!) is het tijd om afscheid te nemen. Wat een fijn weerzien, wat een hartelijke gastvrijheid, wat voelt het toch als familie, míjn Franse familie!
Met een gevoel van ontroering rijden we er weg, door de zonnebloemvelden op weg naar ons drijvende huis. Volgende week Clémence aan boord. Heerlijk, al deze dierbare ontmoetingen.
Een uur voordat ik dit verhaal op de site wil zetten, zie ik tijdens het eten ineens een dwarsgetuigd schip aan de kade liggen op nog geen 300 meter afstand. Pieter kijkt meteen op Marine Traffic: blijkt het de Tres Hombres te zijn, het professioneel varend vrachtschip zonder motor!!! Wij erheen, met onze fles Tres Hombres rum in de rugzak, gewonnen bij de fotowedstrijd van de Kustzeilers. Hoe gaaf om het schip te ontmoeten dat deze fles rum in zijn ruim heeft overgezeild van Grenada naar Nederland! Na het maken van de foto spreken we een van de eigenaren en initiatiefnemers, Andreas, die een stempel van het schip op ons visitekaartje zet en ons een reep chocola cadeau doet; die hoort bij de rum! Ook worden we uitgenodigd om aan boord te komen, hoe gaaf! We gaan helemaal verguld naar huis terug, onze dag is goed door weer zo’n bijzondere ontmoeting!
Blijkt ineens dat Jan Willem Schouten, die ik bovenstaande foto even doorstuurde per app, ook in de haven van Les Sables ligt! Ongelooflijk toch???? Morgen dus op de koffie bij de Iskander, over ontmoetingen gesproken……..
