Polarsteps maart

1 maart Negril, West-Jamaica

Altijd even wennen als bezoek vertrokken is. Het is dan ineens stiller. En wij leunen meer achterover, voelen ons geen gastheer en gastvrouw meer. Boot goed schoongemaakt, de lekker geurende was weer opgeborgen. De gastenkamer ziet er leeg uit. En netjes🤣😉 De ochtend na Mieke d’r vertrek legt er een megagroot cruiseschip aan. Stinken, dat ding😝, vieze rook uit de grote schoorsteen, die recht over het hele marina gebied waait en heel de dag blijft walmen. Bah zeg! We lopen in 45 minuten naar een supermarkt en krijgen onderweg wel 15x een aanbod voor een taxiritje. Mensen snappen echt niet dat wij soms gewoon even de benen willen strekken, al schijnt de zon. Maar na supermarktbezoek zijn we 300 euro lichter en toch zeker 60 kgr zwaarder, dus toen kwam een taxiritje goed uit.  Alles krijgt een plekje en verder doen we niet veel meer dan lekker lezen. De volgende morgen komt er weer een cruiseschip binnenvaren rond 7 uur. Hop, wegwezen voordat dat stinkding weer naast ons ligt. Nog voor half 8 zitten we op zee, heerlijk. Na een uur gaat de motor uit en zeilen we, al is het maar met 2,5 knoop. Glad zeetje, ideaal om de watermaker eindelijk eens in gebruik te nemen na bijna 9 maanden geconserveerd stil te hebben gestaan. Hmmmm🧐, hij start niet op. Wel als Pieter het beveiligingssysteem by-passt. Niet zoals het hoort, maar alles zoemt als een zonnetje en het water smaakt prima. Dan neemt de wind toe, zeilen we superlekker onder de zon, langs de groene kust, naar Negril, een stadje aan de westkust van Jamaica waar we wachten op wind voor de oversteek naar de Kaaiman-eilanden. Wrsch kunnen we maandag vertrekken, na het uitklaren. Dat betekent een paar vakantiedagen voor de boeg, lekker snorkelen en inlezen in de volgende bestemmingen. En klusjes klaren natuurlijk. Het probleem van de watermaker is inmiddels gefixt door mijn McGiver. Het bleek de schakelaar zelf te zijn, fluitje van een cent.

In Montago Bay spraken we de Duitse crew van catamaran Luwina. Zij waren vorig jaar nog op Cuba en heel enthousiast! Ze deelden vele tips, vertelden wat meer over de couleur locale en de manier waarop zij er hadden rondgereisd. Super, dit konden we goed gebruiken. Omdat we van andere zeilers hadden gehoord dat het land zo arm is en omdat we lazen dat er nauwelijks benzine te krijgen is, tenzij je er uren voor in een rij staat, dat de schappen van winkels leeg zijn, dat je volledig zelfvoorzienend moet aankomen, waren we wat huiverig. Maar inmiddels is dat gevoel omgeslagen en hebben we er juist zin in. De foto’s van de vakantie van Mieke en kids van 2020 hielpen daar ook bij. De afgelopen avonden hebben we dvd’s gekeken met documentaires over Che Quevara en Buena Vista Social Club, hartstikke interessant. De dvd over Fidel Castro en nog eentje over het leven van Che hebben we nog tegoed. Muziekje van Omara Portuondo erbij en 1 van de 2 reisgidsen over Cuba op schoot, zo komen we prima de dagen door. We liggen heel relaxed, hier bij Negril. De eerste 2 nachten in het noorden, omringd door louter groter resorts aan prachtige witte stranden. En nu liggen we zuidelijk in een baai, vlak achter het rif. Blauw water om ons heen. De kant op een kilometer afstand. Straks even erheen om een leuk restaurantje uit te zoeken voor een etentje morgen, ter ere van onze trouwdag én om afscheid te nemen van mooi, vriendelijk en avontuurlijk Jamaica 🇯🇲 

3 maart Caribean Sea

Terwijl we prachtig snorkelen rond de riffen van Negril, over het witte strand banjeren en een keer lekker kreeft eten bij sunset, houden we het weer goed in de gaten. Het is de laatste tijd redelijk onbestemd, er zijn geen duidelijk overheersende oostenwinden, er zijn juist veel periodes met windstiltes. Maar we zien aankomen dat maandag 3 maart een goed window is om naar de kaaiman-eilanden over te steken, een tocht van 120 zeemijl, een klein etmaal varen. We moeten customs&immigration 24 uur tevoren laten weten dat we willen uitklaren, zodat ze kunnen plannen om naar Negril te reizen, per auto toch zo’n anderhalf uur rijden, en dat speciaal voor ons. Omdat we liever niet in het weekend willen storen, informeren we de officials al op vrijdag over onze plannen. De man van immigration bevestigt dat hij maandag zal komen, maar reageert vervolgens niet op onze vraag hoe laat en waar we hem zullen treffen. Customs krijgen we pas zaterdag te pakken, waarop een fijne communicatie volgt en een schriftelijke bevestiging van tijd, plaats en persoon. Of wij dat aan immigrations willen doorgeven. Hmmm, blijkbaar geen lekkere communicatie onderling. Alles lijkt in kannen en kruiken en we genieten nog lekker van de laatste dagen op Jamaica. Zelf vinden we de oostkant van het eiland het mooist, zeker qua natuur maar ook wegens gebrek aan toerisme waardoor alles nog heel puur is. In Negril worden we wel een beetje simpel van alle lokale mensen op het strand die ons toeters van joints en magic paddo’s willen aansmeren. Dit westelijke deel van het land trekt hordes toeristen en overal langs de kust zien we mega-resorts, niet echt ons ding. Zaterdag eten we dus kreeft op het strand, en zondag gaan we gewoon voor een pizza, maar krijgen er onverwacht superleuke life-muziek bij! Een leuke plek om onze trouwdag te vieren.

‘s Avonds alles vaarklaar gemaakt, we hebben zin in een nieuwe bestemming! Maandagochtend om half negen doodleuk een appje van de immigration-man of we toch even naar Montagobay willen zeilen om uit te klaren. Nee, malloot, natuurlijk niet, daar zijn we een dag mee bezig, tegen wind, stroom en golven in! Daarnaast, Customs komt wel om 10 uur hierheen en daarna gaan we vertrekken, dit weer-window gaan we niet missen! Hij verwijst naar zijn supervisor, een vrouw. 😳. Die bellen we en het enige wat ze kan zeggen is NEE. Of we respectvol de procedure willen volgen en gewoon naar Montago Bay willen komen. Oh ja, en by the way, you’re not allowed to leave the country without clearing-out. Godgloeiendegrrrrrrr….. De mensen van customs, ze kwamen met z’n tweetjes, keurig in uniform, waren meer dan hoffelijk. Op onze uitspraak van dank voor hun komst, werd geantwoord: offcourse, it’s our duty to serve our customers.  We maken ons laatste geld op op de lokale farmers market en verbazen ons wederom over de bizar hoge prijzen van groenten en fruit in dit vruchtbare land. Ik koop voor 10 euro anderhalve kilo wortelen, het moet niet gekker worden. Ook bananen en ananassen zijn schreeuwend duur, terwijl het hier gewoon groeit. Wat zijn we in NL dan toch verwend met ons enorme assortiment voor weinig geld.  Tja, en dan de onderlinge discussie: wat nou?? We zijn allebei erg plichtsgetrouw en we weten dat je met officials niet moet sollen, maar deze gang van zaken geeft ons een heel naar gevoel. We hadden het zo netjes op tijd gemeld, we hadden een bevestiging en dan doodleuk op het laatste moment een afzegging en geen enkele manier van meedenken om het probleem op te lossen. We opperden nog om alle paperassen te mailen, zodat ze die konden printen, stempelen en terugsturen, maar weer datzelfde NEE.

We staan met de rug tegen de muur en zijn eigenlijk gewoon boos door onmacht en gebrek aan coöperatie voor een probleem wat ze zelf creëren. We besluiten gewoon te vertrekken, maar wel met een knoop in onze buik, not our style, zeg maar, en dan nog de onzekerheid hoe het inklaren op de Caymans gaat als ze merken dat we niet netjes zijn uitgeklaard. Pieter maakt zich niet zoveel zorgen, maar ik ben er niet happy onder.  Rond twee uur in de middag varen we uit met weinig wind in de vooruitzichten, pas in de avond zal die opsteken. Dus een kadootje als na 40 min de motor toch uitkan en we heerlijk zeilen. Doei, fijn Jamaica!! Op de laatste ervaring na, hebben we alleen maar goede herinneringen aan een prachtige, nog weinig ontdekte parel in het Caribisch gebied bij cruisers. Houden zo😁 Ik tel de mijlen af en speur de horizon af naar schepen van de coastguard, bang dat ze ons zullen terughalen. We hebben zelfs onze AIS uitgezet, zodat we niet makkelijk te volgen zijn via digitale kanalen. 12 mijl uit de kust zijn we buiten het territoriaal grondgebied en kunnen ze ons niets meer maken. Nou, dat lukt ongezien, hehe, ik kan weer ontspannen. We zeilen superlekker op een kalme zee. De zon gaat onder, de nachtwacht begint. Een prachtige sterrenhemel krijgen we kado. Bij het ochtendgloren zien we Cayman Brac al liggen, het meest oostelijk gelegen eiland van de 3. We ronden de oostpunt en kijken naar de strakke muren die oprijzen uit de zee, het lijkt wel alsof er een fort rechtstreeks uit zee omhoog komt. Zeilend langs de noordkust met minder golven en wind, worden we keurig opgeroepen door de port security. We hadden 30 mijl uit de kust van Jamaica onze AIS weer aangezet, en werden dus goed gezien bij binnenkomst hier. De man legt ons uit dat we helemaal naar het westpuntje moeten doorvaren en daar een mooring kunnen oppakken, Customs zou zich na 12 uur melden.

We vinden de moorings en leggen vast. Maar de swell is hier zo hevig, dat de boot van de ene naar de andere kant rolt, niet echt een feest aan boord. De dinghy te water laten is een lastige opgave, maar het lukt met wat grommen maar zonder letsels, oef! Dan naar de kant voor het inklaren. Twee flink zwaarlijvige kerels staan ons op te wachten. Onder een afdakje checken ze nauwkeurig onze papieren terwijl wij wat formulieren invullen. Nog nooit eerder keek een official zo nauwkeurig door onze paspoorten, alle landen van de afgelopen jaren werden opgenoemd, tja, aan stempels geen gebrek. Maar geen enkele vraag over het uitklaren, en wij hebben er niets over gezegd. Paspoorten gestempeld, alles okee, welcome to the Caymans!! 🥳🥳 oef, ik ben opgelucht. Dikke neus naar immigrations van Jamaica😜 We lopen wat rond, vinden een supermarkt en moeten lachen: tegen alle verwachtingen in ligt hier een enorme bult groente en fruit voor een fractie van de prijs van Jamaica. Terwijl hier niets groeit en alles geïmporteerd wordt. Soms snap ik de wereld niet🤷‍♀️ Omdat de boot als een gek beweegt, gaan we ‘s avonds lekker naar de kant, waar we de zon zien ondergaan, picknicken, yahtzeeën. Eenmaal aan boord snel het bed in en gelukkig slapen we als rozen. Bij ontwaken is de deining weg en liggen we op mooi, redelijk vlak water. Hop, op verkenning!

4 maart Cayman Brac

Cayman Brac, een langgerekt eiland van circa 20 bij 2 km waar het bijna altijd zowel langs de noord- als zuidkust waait bij de heersende oostenwinden en waar dus nauwelijks beschutting is, noch tegen wind, noch tegen de deining van de oceaan. Om half negen staan we op de kant met onze fietsjes, we gaan op verkenning uit. Een local geeft nog wat goede adviezen en off we go. Over vrijwel de hele lengte van het eiland loopt “the bluff”, een vulkanische rug van lava die steil oprijst uit het landschap. Eerst volgen we de vlakke kustweg en stoppen bij een grot, skull cave. Overal op dit eiland schijnen natuurlijke grotten te zijn in het lavagesteente, toegankelijk voor bezoekers. Dan the bluff op, die maximaal 41 meter hoog wordt. We rijden tot het uiterste oostpuntje, waar het lighthouse staat. Dan wandelen we een route met bijzondere vegetatie van kleine palmen, agaves, cactussen en wat laag struikgewas. Hier nesten de bruine boobies op de randen van de cliff. We zien fregatvogels en tropic birds vliegen. Eerder zagen we al een paar Cayman papagaaien vliegen. Dan bezoeken we Peters Cave, waar in het verleden de bevolking hun beschutting zocht tijdens hurricanes. Gaaf, die lage ruimtes van elkaar gescheiden door stalagtieten. Op de terugweg langs de zuidkust is er nauwelijks schaduw. Wat fijn dat we een beachbar tegenkomen, waar we een koud drankje drinken met uitzicht over het water. Nog even een stop bij een duikshop, eens kijken of we wat flessen kunnen huren, duiken schijnt hier prachtig te zijn, in kraakhelder water vol vis en koraal. Na thuiskomst van een verhitte dag eerst maar eens snorkelen, heerlijk! Wat een wereld van verschil met gisteren, we liggen nu super rustig. Dus deze keer weer gewoon lekker vanaf de boot de zon zien ondergaan en eindelijk tijd om polarsteps bij te werken, na klachten van het thuisfront dat het zo stil was😁

7 maart Grand Cayman

Gisteren werden er op ons verzoek vier duikflessen afgeleverd aan de kade: we gaan twee duiken maken vanaf eigen boot. We hadden al gelezen hoe mooi het hier zou zijn en al snorkelend hadden we al gezien hoe helder het water was en hoeveel vissen er zwommen. Maar het overtrof de verwachtingen! Vanaf de boot naar beneden en dan over het plateau naar de drop-off, die loodrecht naar honderden meters diepte gaat, indrukwekkend! Zo helder, zo’n goed zicht, prachtig levend koraal en veel vissen! Van die hele grote, waarvan er een dreigend achter ons aan bleef zwemmen op minder dan een meter afstand, oef, dan mis ik m’n wetsuit wel en voelen m’n benen erg bloot. Ook een megagrote groene murene gespot. De tweede duik was een wrakduik, een Russisch fregat, Kieth Tibbets, was afgezonken naar circa 20 meter diepte. Wauw, wat gaaf! We waren er helemaal alleen. Het enorme wrak lag op een witte zandbodem en was fraai begroeid met kleurrijk koraal en bood onderdak aan talloze vissen. Prachtig om alles van dichtbij te onderzoeken met de nieuwe camera in de hand, de plaatjes spreken voor zich. Moe en tevreden na deze duiken weer aan boord. De wind was inmiddels opgestoken en de wind-chopjes waren duidelijk toegenomen. De duikflessen weer aan de kade afzetten was een crime met deze golfslag. We keken elkaar aan: wegwezen hier! Dus meteen uitgeklaard en op weg! Ontspannen zeilen naar Little Kaaiman, waar we aan de leeward-zijde een mooring oppikten op dinghy en buitenboord-motor aan dek te tillen, dat lukte op die onrustige ankerplek echt niet. Meteen een goed moment om even rustig te eten en de zon te zien ondergaan. En meteen weer verder, een nachtje door naar Grand Cayman op 80 mijl afstand. Een hele rustige zeiltocht bij 10 knopen wind en een glad zeetje, ook wel eens fijn. Bij het ochtendgloren zien we het eiland liggen en om 12 uur pikken we een mooring op bij Georgetown. We klaren weer even in en lopen een klein rondje, zien allemaal luxe dutyfree shoppingmalls vol juwelierszaken, ateliers en dure horlogewinkels. En ook zien we de brievenbusfirma’s waar deze eilanden bekend om staan. Het ankergebied bij de hoofdstad is niet mooi, dus varen we twee mijl noordwaarts waar voor voor het hagelwitte Sevenmiles Beach een mooring oppikken en lekker afkoelen door wat te snorkelen. Nu een rustig avondje en wrsch goed slapen na zo’n nachtje op zee. Plan: hier een paar dagen relaxen, klussen klaren en wat duiken doen. En natuurlijk inlezen voor Cuba. Ik denk dat we over een week ingeklaard zijn op een nieuwe bestemming!

11 maart Governors Creek

De afgelopen dagen hebben we heel weinig ondernomen. Het eiland nodigt niet echt uit tot verkenning en alles schijnt erg prijzig te zijn. Behalve onze dagelijkse snorkel-excursie hoeven we dus even helemaal niets, en dat is heerlijk! Daardoor komen we ineens aan allemaal andere dingen toe. Klusjes die al een paar maanden lagen te wachten zijn afgewerkt. Het polyester is weer eens gepoetst, de luchthapper schoongemaakt. Pieter zet z’n tanden in de watermaker, die vanuit het centrum van het apparaat ineens fors is gaan lekken, dat ziet er niet goed uit🤷‍♀️. Ikzelf verdiep me in de financiën van m’n broer om hem een beetje te kunnen helpen met de uitdagingen die voor hem liggen. We lezen ons alvast in voor onze volgende bestemming, Cuba. En elke avond kijken we een aflevering van Drive to Survive, heerlijk!!🏎️🏎️ We liggen twee nachten aan een mega grote oranje mooringbal, eigenlijk bedoeld voor grote schepen, maar die zijn er niet. We liggen pal voor Seven Miles Beach, een enorm lang hagelwit zandstrand. Elke dag zien we cruiseschepen komen en gaan. Het wemelt van de duikboten om ons heen, de Caymans staan bekend om het kristalheldere water en het fraaie onderwater leven. Leuk dat je dat terugziet op de bankbiljetten!! Dan draait de wind en verkassen we naar een duikmooring noord van het eiland. Op tweehonderd meter voor ons liggen talloze toeristenboten die naar stingraycity komen, een plek net achter het rif waar je tot heuphoogte in het water kan staan op wit zand en waar vele roggen om je heen zwemmen, een van de toeristische hoogtepunten hier. Wij gaan er natuurlijk ook even heen, en terwijl iedereen naar de roggen kijkt, kijken wij naar de gekte van de toeristen-industrie en vinden het erg vermakelijk. Maar de avond valt en de rust keert weer, zodat wij uiteindelijk helemaal alleen daar overnachten, achter het rif, ogenschijnlijk midden op zee, het land ver van ons vandaan, een bijzondere ervaring. Eigenlijk mag het niet, overnachten aan een duik-mooring, maar gezien de zuidelijke swell is dit een rustige plek en we wagen het erop. Goed gegaan👍🏻, niet weggestuurd. Onze mooring heet Monet’s garden en precies onder de boot ligt een prachtig stuk koraallandschap vol wuivende paarse bladeren. De dag erop varen we de ondiepe noordelijke lagoon in. Een beetje spannend, want het is toegankelijk voor schepen tot 2.01 meter. Wij steken 2.00m. We gaan wel met hoogwater door de pas, en alles gaat goed, we komen veilig aan in Governors Creek, het ondiepste wat we zagen was 2.60m. In deze baai liggen we prachtig! Super vlak water, samen met drie andere cruisers, op de wal prachtige villa’s. De rijkdom spat wel van dit eiland af. We slapen als rozen en ik doe een ochtendlesje yoga, hahaha, het lukt niet vaak aan boord om ook de balans oefeningen op 1 been te doen. Hier dus wel💪🏻 Als uitje gaan we naar de supermarkt. Hier is alles te krijgen maar er hangt wel een serieus prijskaartje aan. We trakteren onszelf op een grote bak aardbeien en blauwe bessen, eens wat anders dat altijd dat eeuwige tropische fruit in het ontbijt ☺️ Vanochtend weer op pad. Eerst tanken we water bij het haventje wat hier ligt. Omdat de watermaker een serieus probleem heeft, tanken we helemaal vol en hopen met deze voorraad van 450 liter een eind te komen op Cuba. We gaan het zien. Dan weer naar buiten, terug naar “onze” grote oranje mooring. We halen twee duikflessen met onze dinghy, morgen gaan we nog een fraaie duik maken. Vanmiddag snorkelen we nog wel bij het Kittiwake wrak en ik film Pieter hoe hij zonder al teveel moeite freedivend zomaar even naar 18 meter zwemt, mijn held! 

Heel leuk: vanmiddag zagen we ineens een zeilboot in tegengestelde richting varen. We zien aan het mmsi-nummer dat het een NL schip is, met de naam Bluehemian. We roepen elkaar op en ze blijken overmorgen, net als wij, ook naar Cienfuegos in Cuba, te varen. Superleuk om daar samen met een ander Nederlands schip te zijn!!

17 maart: aangekomen in Cuba!

Zaterdag 15 maart is er een prachtig weerwindow om naar Cuba te zeilen. Om 6 uur gaat de wekker, om 6.25 uur zijn we al op pad.  Gisteren hadden we al uitgeklaard en de boot vaarklaar gemaakt. We hoefden alleen wakker te worden, potje thee te zetten en los te gooien van onze mooie oranje mooring. Dag Caymans, mooie tijd gehad hier, vooral door het onderwaterleven! Eerst een klein uurtje motoren, de baai uit met de wind recht van achteren. Dan kunnen we de goede koers gaan varen, we zetten de zeilen en off we go! Omdat het al dagenlang nauwelijks heeft gewaaid, is de zee hartstikke rustig, en is nauwelijks deining. Ook wel eens lekker! De wind neemt toe tot 13 knopen en we gaan als een zonnetje. Vislijn uit, hydrovane stuurt, Watt&Sea wekt stroom op, Mahi mahi is lekker op weg naar een intrigerende bestemming, Cuba. Heerlijk om onderweg wat boeken over dit land door te bladeren. De avond valt, de vislijn wordt opgeborgen. De maan, net niet meer vol, komt op majestueuze wijze op en verlicht ons pad heel de nacht. De wind neemt toe tot 20 knopen, iets meer in die ene bui die overkwam. De zee bouwt langzaam op en het laatste stuk is best stevig zeilen. Om 10 uur varen we het binnenwater bij Cienfuegos op. Aangezien er niet wordt gereageerd op meerdere marifoon-oproepen van onze kant, blaast Pieter op de scheepstoeter bij het ronden van het eiland bij de ingang, een afspraak zoals we lazen op noonsite. Denk dat we de enigen zijn die dit doen, maar toch leuk, en het klonk nog goed ook. Hebben we dat ding niet voor niets aan boord😁 Tja, en dan bekruipt ook toch een wat bevreemd gevoel. Wauw, we zijn op eigen kiel naar Cuba gezeild! Een spannend land, qua geschiedenis en heden. We lazen er het afgelopen jaar zoveel minder positiefs over; hoe arm het er was, dat er niets te koop zou zijn, vaak geen energie. Nauwelijks benzine verkrijgbaar. Gelukkig hoorden we ook positieve verhalen van zeilers die ons voorgingen, over de aardige mensen, de mooie steden, dat je er toch wel uit eten kunt gaan. En dat de mojito’s alleen al de moeite waard zijn om hier te zijn🤣 Vissers zwaaien naar ons bij de doorvaart. Armzalige bootjes passeren ons. Wat gaat dit avontuur ons brengen? We zijn nieuwsgierig, hebben er zin in. Ook om ons Spaans te oefenen, eens kijken of 400+ dagen Duolingo z’n vruchten afwerpt. Het waait flink als we ons anker voor de marina laten zakken. Er liggen zo’n 10 boten in het ankerveld. Per app vraagt de havenmeester (lang leve Starlink!) of we met de dinghy naar de kant willen komen voor inchecken. Oef, ze komen dus niet aan boord. Ik had verhalen gelezen over het innemen van verse producten en vlees, dat gaat nu gelukkig niet gebeuren.  Eenmaal op de kant moeten we nog een uurtje wachten maar dan loopt alles vlotjes. We zien vier mensen, die zelf de formulieren invullen en ons af en toe wat vragen. Dan is het geregeld en kunnen we nog wat dollars voor pesos wisselen. Klaar! Zonder enig probleem, had ik me weer voor niets druk gemaakt…. Op de terugweg naar de boot zien we de Bluehemian binnenvaren. Even gedag zeggen en dan gaan zij ook inchecken. Als ze klaar zijn komen ze bij ons aan boord om gezamenlijk het eerste aankomstbiertje te drinken. Ze eten meteen een bordje pasta mee en het is een gezellige kennismaking. Die nacht slapen we als rozen op supervlak water, de wind is helemaal uitgedoofd. En vanochtend hebben we de boot in de marina gelegd. Zo, nu die veilig ligt, kunnen we komende weken lekker op pad om dit land te gaan verkennen. 

18 maart Cienfuegos

Op maandagochtend leggen we de boot in de marina. Tijd om de buurt te gaan verkennen. Met onze fietsjes rijden we naar de stad. We kijken meteen onze ogen uit. Overal paard en wagen, overal prachtige oude auto’s, de mensen keurig gekleed. We bekijken de kathedraal, het theater en cada de Ferrer wat eruit ziet als een suikerpaleis en waarin een museum zit. Boven op het dakterras hebben we fraai uitzicht over de stad. Twee mannen maken muziek wat prachtig klinkt, dus nemen we er limonade bij, even genieten bij de mooie klanken. We snuiven echt de couleur locale op. Zeker als we het centrum verlaten en meer in de buitenwijken komen, waar de riolering overloopt, er overal afval ligt en waar de huizen aanzienlijk armzaliger zijn. Een oud mannetje laat ons de begraafplaats zien van de welgestelde mensen, vol marmer uit Carerra. Thuis laten we de indrukken even indalen in een hobbelige marina. De wind komt uit ongunstige hoek, en we gaan flink tekeer in onze box, dus even wat extra stootwillen erbij en veiligheids lijnen. Fijn dat we deze omstandigheden meemaken nu we er nog zijn. We worden bij Renita en Joop uitgenodigd om een hapje mee te eten. Geloof het of niet, maar het is gewoon fris in de kuip en we vluchten naar binnen. Dat is lang geleden! Na een gezellige avond ligt er ineens een plan: morgen vertrekken we naar Havana met z’n vieren. Renita heeft de taxi al geregeld. En daarna misschien wel door naar Viñales, wie weet.  De wind is gaan liggen en toch slapen we niet goed. Het duurt even voordat het tot ons doordringt dat we het gewoon koud hebben! Dus lakentje extra en dat hielp. ‘s Ochtends zien we dat het 15 graden was. Wow, dat zijn we niet meer gewend en het zit niet eens meer in ons systeem dat een korte broek met tshirt niet genoeg is. We pakken dus een tas in met spullen inclusief fleece en lange broek. We zijn flink wat tijd kwijt met het werkend krijgen van een lokaal simkaartje, waardoor we het niet voor elkaar krijgen om op tijd klaar te zijn. Maar onze reisgenoten zijn relaxed en de sfeer leidt er niet onder ☺️ Inmiddels zitten we in de taxi, die met 100 km/uur richting Havana sjeest, terwijl wij kijken naar fietsers, brommers, paard&wagens, tuktuks en zelfs een loslopende koe die ook van deze weg gebruikmaken. Nee, saai gaat het hier niet zijn! Benieuwd naar de stad en naar de eigenaren van de casa particulares waar we de komende dagen gaan slapen!

20-21 maart Havana 

Havana, wauw!! De eerste ervaringen opgedaan, geweldige sfeer. En niets mis met mojito’s. Later meer, nu eerst op ontdekking uit. De samenvatting van een paar dagen in Havana: geweldig!! 22 maart: ach, wat balen!! Gisteren had ik hier een heel stuk tekst geschreven. En ik gaf net antwoord op een vraag van Kim, die ze stelde voordat ik die tekst erop had gezet, en nu is alles weg😢 Polarsteps is wat dit gedoe betreft echt niet ideaal, hartstikke jammer….. Dan maar de hele korte versie: prachtige stad, mooie panden, maar dat afgewisseld met veel vuilnis op straat, leegstaande en vervallen huizen en veel bedelaars. Mensen spreken ons continu aan omdat ze iets van ons willen.  Geld, eten, of een toer aanbieden ofzo.  Het is een mooie ervaring om te logeren bij mensen thuis, daardoor horen we de vaak schrijnende verhalen van de lokale bevolking. Hoogopgeleide mensen die meer geld kunnen verdienen als ze in een restaurant werken of kamers verhuren.  Rondleiding met gids was interessant, en rondrit in Chevrolet uit 1952 met een halfgare versnellingsbak was gewoon leuk! We zagen een indrukwekkend voorstelling van Les Miserables, in het Spaans gezongen. Rummuseum, camera obscura, allebei leuk. Maar hoogtepunt was uit dineren in het restaurant waar Obama ooit ook at met zijn familie in 2016, waar we driegangen aten met o.a. kreeft en wijn en per persoon 15 euro kwijt waren. Na drie dagen stad, nu heerlijk in de natuur!

21 maart Viñales

Viñales, een dorpje midden in de natuur. Prachtig gewandeld gisteren en heerlijk gegeten en gedronken in een lokaal tentje aan de hoofdstraat. Mensen zijn allemaal zo aardig! We hebben weer een prima plek gevonden om te overnachten, met lekkere bedden en een rijk ontbijt. Straks weer een wandeling, vanavond een wandeltocht met een gids. En morgen een paardrijtocht van 4 uur langs tabaksplantages, koffieplantages en grotten. We hebben hier een zalige tijd!!

24 maart Terugblik op Viñales

We zitten in de taxi die ons weer terug brengt naar de boot, een rit van 5 uur. Hè hè, de komende dagen gaan we even bijkomen van alle indrukken van afgelopen week. Wat hebben we veel gezien, gedaan, en beleefd. Eerst drie dagen Havana, met z’n prachtige gebouwen, de oude auto’s, veel cultuur, maar ook veel schrijnende armoede en te veel mensen die iets van ons wilden. Daarna 3 dagen in de prachtige natuur van de Viñales-regio. Eerst maakten we zelf een wandeling van 8 km door de natuur. De dag erna liepen we naar een prachtig gelegen restaurant met uitzicht over de hele vallei, aan de andere kant van het dorp, perfect voor een mooie lunch. Eind van die middag had Renita via guru-walks weer een tour geboekt. Deze keer leerden we onze gids Carlos kennen, een vriendelijke Cubaan die prima Engels sprak, verloofd was met een Duitse. Hij werkt als landbouwer, samen met z’n hele familie (mangoteelt) en in het mango-laagseizoen verdient hij wat bij als gids. Een slimme vent, die gedurende onze wandeling van ruim 3 uur vanalles vertelde, veel over de natuur, gewassen en teelt, maar ook over de problemen die de boeren hier ervaring o.a. van de overheid. 90% van de tabaksbladeren moeten ze afstaan aan de overheid tegen een vastgestelde lage prijs. En van de resterende 10% mogen ze proberen zelf geld te verdienen bv in de toeristen industrie. Dus door rondleidingen te geven op hun finca, hun boerenbedrijf, en daarbij sigaren te verkopen.Zo bezoeken ook wij een boerderij waar we uitleg krijgen van een lokale farmer over tabaksteelt, het drogen van de bladeren en de techniek van het rollen. Hoe je kwaliteits-sigaren kan onderscheiden van slechte sigaren etc. Ook maken ze lokale rum en wordt er door bijen honing gemaakt die ze verkopen. Natuurlijk kopen we ook een paar sigaren, na er eentje zelf te hebben geprobeerd. Niet echt iets voor ons, maar thuis weten we wel een paar liefhebbers☺️ Later zien we in het dorp dezelfde sigaren staan voor een fractie van de toeristenprijs. Tja, zijn dit nou de nepperds, of zijn we er gewoon ingetrapt? Weten wij veel hoeveel je normaal gesproken voor een goede sigaar betaalt, op dit vlak zijn we geen kenners. Zondag gaan we op paarden-excursie. Om 9 uur stappen we in de paarden-taxi die ons naar het startpunt brengt. Onze gids staat klaar met vijf paarden. Wow, even wennen hoor, zo hoog boven de grond, en dan krijg ik nota bene de wildste van het stel onder m’n kont….. Onze gids is maar een vreemde gast, we hebben alle vier niets met hem. Maar verder….wat een dag!! Wat een landschap waar we doorheen rijden, wat een ervaring om dit te paard te doen. Echt gaaf! Zelfs Pieter vindt het leuk en heeft zijn aanvankelijke twijfels laten varen. Zijn studietijd ervaring komt weer bovendrijven: in zijn Gentse tijd had hij heel wat paardrijlessen gevolgd en zonder problemen bereed hij z’n paard, en hij vond het nog leuk ook!! We stoppen bij een grot waar een andere gids klaarstaat. Hij neemt ons mee de grot in met prachtige formaties. Een tocht van wel 200 meter en dan komen we bij een meertje met helder water. Bij het licht van 1 lampje van de gids gaan we zwemmen, in water van 18 graden, heel verfrissend. Nog nooit in een meer in een grot gezwommen, bijzonder. We genieten van de lange terugweg, we zijn wel vijf uur op pad, al met al. Jammer dat Joop zich minder goed voelt en aan het eind ziek naar huis gaat met keelpijn en reizigersdiarree. 

‘s Avonds dus met z’n drietjes uit eten. En ik durf het bijna niet te schrijven, maar doe het toch: Pieter bestelt nu al voor de vijfde keer in 1 week tijd kreeft!!! Hahaha, en hij geniet er telkens weer enorm van. En gelijk heeft ie: het wordt hier prachtig klaargemaakt en kost minder dan 10 euro, ongelooflijk!!  We hebben allemaal hetzelfde probleem: het contante geld is bijna op, dus we moeten naar huis. Je kunt hier niet met kaart betalen, veel apps werken niet, dus overnachtingsplekken kun je ook niet online regelen en betalen, alles moet contant. En pinnen is niet slim. Want als je 100 dollar pint, krijg je van de bank maar 120 pesos. Terwijl je 330 pesos krijgt als je een briefje van 100 dollar wisselt.  Daarnaast zijn onze medereizigers allebei niet fit, een extra reden om bootwaarts te gaan. Nog een paar uur rijden en dan zijn we weer aan boord, een heerlijk vooruitzicht!

27 maart Santa Clara

Na onze reis van bijna een week was het heerlijk thuiskomen op de boot. We zijn een dagje in de haven blijven liggen en toen 2 dagen voor anker: even volledige rust om ons heen, lekker zwemmen en lummelen aan boord, even de indrukken van Cuba laten indalen. Ook zetten we 1 dag onze tanden in het probleem van de watermaker, die fors is gaan lekken. Eerst uitbouwen, wat altijd weer een klus is, dan membranen eraf en vervolgens de harde kern, het ERS (energy recovering system), blootleggen. We zien gelukkig geen grote barst. Dat geeft nog kansen op reparatie. Eerst de simpelste oorzaak verhelpen door alle bouten flink aan te draaien. Helaas, nog steeds lekkage. Ruggespraak met de Italiaanse producent bevestigt ons vermoeden: O ring kapot of niet goed geplaatst. Dat betekent: het complexe apparaat echt openmaken, oef. Dat bewaren we voor een andere keer. We hebben ook tijd gehad om in te lezen in andere gebieden van Cuba. We merken dat het weer tijd wordt voor avontuur. De crew van Bluehemian is na een flinke veurkoudheid weer bovenop en heeft ook zin in een nieuwe reis. Op vrijdag rijdt om 11 uur de taxi voor. We vertrekken ontspannen. De boot ligt weer netjes in de haven en alles is goed afgesloten, wat ook nog even door de dockmaster wordt gecontroleerd. Een aardige chauffeur brengt ons vieren naar Santa Clara, zo’n anderhalf uur rijden. We hebben weer een prachtig onderkomen gevonden bij een artistiek gezin, wat zich uit in een fleurig en creatief huis met mooie ruimtes, twee balkons en een fijne slaapkamer. En dit voor een tientje per nacht. We bestellen er ook een ontbijt bij en worden niet teleurgesteld, we worden verwend, heerlijk, met veel vers fruit erbij. Santa Clara is een fraai stadje vol prachtige koloniale huizen. Alles lijkt gemiddeld genomen in betere staat dan in Havana of Cienfuegos. De sfeer op straat is gemoedelijk. Ook hier overal oude auto’s en paard en wagen als vervoersmiddel, met brommertjes en motortaxi’s ertussen door. We strijken neer in een bodeguita waar we de enigen zijn die er lunchen en waar prachtige livemuziek wordt gemaakt. We genieten, niet alleen van ons kreeft- en visgerecht, maar vooral van de heerlijke ambiance en de lokale muziek. In de middag schuiven we aan bij een openbaar optreden in een grote zaal, waar allemaal muzikanten en zangers een nummer ten gehore brengen, vaak prachtig gekleed. Het is een soort concours van de plaatselijke muziekschool. Soms bloedstollend fraai gezongen, wauw! Renita en Joop schuiven ook aan. Daarna samen door de stad struinen op zoek naar muziek, leuke cafés en een gezellig plekje om wat te eten. 

Vandaag staat een bezoek aan het indrukwekkende monument van Che Guevara op het programma. Hier, in Santa Clara, werd in 1956 de revolutie afgekondigd na een geslaagde aanval van 18 guerrillero’s onder leiding van Che op een gepantserde trein waarin meer dan 400 militairen met munitie zaten. Dit monument is een eerbetoon aan deze leider en zijn stoffelijke resten liggen hier begraven. Straks gaan we naar het monument aan de andere kant van de stad, waar de treinwagons van weleer en ook de bulldozer waarmee Che eigenhandig de trein liet ontsporen te zien zijn.  Morgen trekken we de bergen in!

28 maart In de bergen van Topes de Collantes

Na een paar dagen in een stad wilden we graag de natuur in. Een chauffeur bracht ons in anderhalf uur naar een plek midden in het groen, op zo’n 700 meter hoogte, midden in het natuurreservaat van Topes de Collantes waar ik een gave overnachtingsplek had gevonden. We werden afgezet bij het naambordje Bees Hole en volgden het pad de natuur in. Over een boomstam de rivier over en dan komen we aan bij de plek. We treffen de eigenaren met hun familie, ze hadden net hun jaarlijkse familie bijeenkomst achter de rug en stonden op het punt om te vertrekken. Na hun vertrek daalde de rust neer en waren wij viertjes helemaal alleen op dit landgoed, samen met twee jonge mannen die voor het avondeten zouden zorgen. We sliepen ieder in eigen kamer en konden van alle ruimtes gebruik maken evenals van de boomhut. Wat een prachtige plek!! Heuvelachtig, alleen maar bomen, bloemen, vogels overal. We maken meteen een wandeling in de omgeving en nemen een frisse duik in een poel met kleine waterval, midden in de natuur. Na een prima avondmaal vertrekt ook de crew en zijn we helemaal alleen. Zo gaaf!  De volgende dag gaan we op pad, eerst naar de Vega Grande waterval, die werkelijk prachtig is. Een grote poel helder water onder de hoge waterval waarin het lekker afkoelen is. Dan verder via een alternatieve route. We volgen een klein pad, moeten soms wat spoorzoeken maar dan komen we weer uit op een duidelijk pad die ook bij een tweede waterval uitkomt. Hier zijn we helemaal alleen en het lijkt het hof van Eden wel. Een waterval, prachtig helder water, vogeltjes en vlinders om ons heen, weelderige tropische natuur, zalig zwemmen in ons nakie en opdrogen in het zonnetje. De tijd staat hier stil en we genieten. Na een flinke dag wandelen is het heerlijk om een tukje te doen in de hangmat bij ons verblijf. De staf kookt weer een maaltje op houtskool voor ons en we sluiten de maaltijd af met een serieuze mojito. Een gezellige avond bij kerstverlichting met de nodige drankjes midden in de natuur, wat een zalig plekje hebben we hier toch! Leuk hoe makkelijk we samen optrekken en genieten van deze reis door dit mooie land met z’n rauwe randen.

31 maart Trinidad

Tijd om verder te gaan naar de stad Trinidad, met z’n fraaie gebouwen, kleurrijke gevels, cobblestone straten vol oude auto’s en paard en wagen en veel zichtbare armoede. Ook hier hebben we een fraaie airB&B gevonden, ideaal als uitvalsbasis. Leuk om met een oude Lada naar de stad te worden gereden! We slenteren in de middag wat door de straten, waar iedereen wat probeert te verkopen: hetzij vanuit een winkeltje achter een raam met tralies ervoor, hetzij uit een bak achterop een fiets of brommer. Het is duidelijk een meer toeristisch stadje, want iedereen spreekt ons aan of wil wat van ons. Tandeloze vrouwtjes, nog niet eens zo oud, die armbandjes willen verkopen en allemaal zeggen ze dat ze geld nodig hebben om hun kinderen eten te kunnen geven. Mensen die op straat wat prullaria willen verkopen al dan niet zelfgemaakt, en sommige mensen vragen gewoon direkt om wat geld of zeep. Lastig, we kunnen niet iedereen helpen. Wel laten we in de dagen hier alle spulletjes achter die we hadden meegebracht en overdag in de rugzak zitten: wat kleding, zeepjes, tandpasta. Mensen zijn ontzettend dankbaar als we wat geven. Ach, wat een trieste toestand toch. De mensen die kamers verhuren hebben het beter. Van de toeristen krijgen ze dollars en euro’s. Daar kun je wat mee in dit land. Benzine bijvoorbeeld is alleen met dollars te betalen. Veel mensen hebben geïnvesteerd in elektrische brommers; elektra is er niet altijd, maar als het er is, is het goedkoop, terwijl er haast niet aan benzine te komen is voor de gemiddelde bevolking.  We krijgen een fijne rondleiding door een historisch museum. De mevrouw spreekt heel rustig Spaans en we kunnen het allebei prima volgen. Leuk dat anderhalf jaar Duolingo z’n vruchten afwerpt. Aan het eind van de middag mogen we met z’n vieren het convent nog in met z’n mooie klokkentoren. Bijzonder om zonder toezicht te mogen rondlopen op zo’n plek en de toren te kunnen beklimmen bij prachtig avondlicht. Natuurlijk eten we weer op een mooi plekje met livemuziek.  Renita en Joop willen toch nog een dagje langer blijven net als wijzelf, dus kunnen we gezellig samen terug reizen naar de boten. Samen uit, samen thuis! Echt hartstikke leuk dat we toevallig op dezelfde dag met een ander Nederlands schip Cuba binnenvaren en dat het zo fijn blijkt te klikken. We hadden niet gedacht dat we 2 keer een week door dit land zouden rondtrekken met z’n vieren. Deze ontmoeting is echt een kadootje en geeft veel extra kleur aan deze tijd!!

De laatste dag in Trinidad besteden we aan een bezoekje aan de kathedraal, waarna we een heuvel oplopen voor een mooi uitzicht. Onderweg komen we langs een discotheek die in een grote grot is gevestigd, Renita had er al over verteld. De jongeman die bij het hek zit vindt het wel leuk om ons even rond te leiden. Hartstikke gaaf! Via een trap de diepte in waar grote natuurlijke zalen zijn waar het naar verschraald bier ruikt. De man vertelt dat er in het weekend wel 500 mensen zijn en alles prachtig verlicht is, de dansvloer vol. Jammer dat het pas om half elf ‘s avonds opengaat, niet echt meer onze tijd, ouwe lullen die we zijn…… Daarover gesproken: het is tijd voor een siësta 😊. Daarna komen onze vrienden naar ons appartement waar we op het terras een nieuw spel leren kennen, “keer op keer”, leuk om vaker te spelen aan boord. Daarna de stad in voor een hapje eten in een soort huiskamer, waar we de enige gasten zijn; de heer des huizes ligt op bed tv te kijken met openstaande deur terwijl de mevrouw in de keuken ons eten bereidt. Ze zijn heel blij met de 25 dollar die we met z’n viertjes moeten afrekenen….. Morgen weer bootwaarts, we hebben er allemaal zin in. Reizen is inspannend en alle indrukken van dit land met z’n verschillende gezichten vraagt om een pauze aan boord, even alles weer lekker laten indalen achter ons anker.

2 februari Hoera, vandaag ben ik vijftig jaar oud geworden! Wat leuk om dat thuis in eigen land te vieren. Net een gezellige verjaarsbrunch gehad bij mn moeder en nu op weg naar Den Haag voor een feest met vrienden, zin in!!! En morgen….weer terug naar de boot✈️

4 februari Ik tintel nog steeds helemaal na. Wat heb ik mijn vijftigste verjaardag op een geweldige manier kunnen vieren, samen met ruim veertig vrienden op een mooie locatie in Den Haag, wat een rijkdom! En met een prachtig intiem optreden met muziek van Jacques Brel. Een dag om nooit meer te vergeten🥰

6 februari  Na een lange reis via Aruba kwamen we in het donker aan op Curaçao waar de huurauto keurig klaarstond op de airport met sleutels en geld voor het parkeerkaartje gewoon op de bestuurdersstoel. Half tien waren we weer aan boord, half elf gingen we slapen en om 7 uur stonden we op, hopla, meteen in het ritme van deze plek op aarde. 29 graden, beter te hebben dan destijds in december toen het kwik ruim boven de dertig kwam.

Ik hijs Pieter de mast in waar hij de windmeter monteert, een van de belangrijkste dingen voor vertrek. Dan rijden we naar Margot, die nog op het eiland is en ‘s avonds naar huis vliegt na vier weken vakantie. Gezellig samen geluncht en haar uitgezwaaid. Toen nog even naar de indrukwekkende boca’s aan de noordzijde van het eiland. En steeds weer komen de gesprekken terug om m’n feestje, wat hebben we daar allebei intens van genoten, omringd door zoveel dierbare vrienden🥰.

Woensdag de laatste klussen, wasje draaien, boodschappen doen en koken voor onderweg. ‘s Avonds wordt er saoto-soep besteld met veel crews die in de marina liggen, dus nog even gezelligheid. M’n vriendin Friede zou deze soep hebben goedgekeurd, en haar lat ligt hoog😉 En vandaag, donderdag 6 februari om 8 uur ‘s ochtends varen we uit, uitgezwaaid door een deel van de crew van Pleiterik.  Dag Curaçao! Wij gaan op weg naar Jamaica. Het zal wel een pittige tocht worden, met windsnelheden tussen de 20-25 knopen en golven van 2-3 meter, maar wel een ruime koers. We hopen zondagavond aan te komen, op tijd om Mieke, Pieters zus, aan boord te verwelkomen die dinsdag aan zal komen. We hebben starlink aan boord en proberen elke dag een update te plaatsen. Nu lekker aan het zeilen langs de kust van Curaçao, vislijn hangt uit. Kom maar op met die tonijn, de pokebowl staat klaar 😊

We hebben Curaçao alweer een aantal uren geleden achter ons gelaten. Rond 17 uur gaat het visalarm, beet! Terwijl Pieter de snelheid uit de boot haalt, ga ik aan het werk met de hengel. Langzaam binnenhalen en de vis lekker laten vermoeien. Uiteindelijk lukt het ons een mooie mahi-mahi te landen, een mannetje waar we zeker 3 kilo aan filets vanaf snijden! De buit is binnen, de hengel mag in stand-by modus.

7 februari Als een speer

Serious seasailing! We zijn onderweg van Curaçao naar Jamaica. Flinke wind tot 30 knopen en golven tot bijna drie meter, dit wisten we bij vertrek. Was wel lang geleden dat we dergelijke omstandigheden hadden, maar we kunnen het blijkbaar nog☺️. De boot is in z’n element. Maar we moeten ons wel flink schrapzetten. We hebben weinig zeil op, een werkfok en derde rif in het grootzeil. Af en toe loeft het schip op door een golf en hellen we flink naar bakboord. Maar we hebben het wat comfortabeler gemaakt door de kuiptent op te zetten met het stuurboord-zijpaneel erin geritst. Als er een grote golf tegen de zijkant klapt, houdt dit de zoute regen uit de kuip en blijft ons leefgedeelte behoorlijk droog. ‘s Nachts lijken de golven nog grimmiger en klinkt het geraas van het water rond de boot harder dan overdag. Vannacht ging de maan rond 3 uur onder en was er zo’n prachtige sterrenhemel met het Zuiderkruis boven me. Het zog lichtte op door de zeevonk. Een mooi muziekje van Loreena McKennith in m’n oor, kopje groene senchathee erbij en dan ook nog een vallende ster, tja, dan ben ik ontroerd en vind het zó gaaf dit mee te maken, omringd door de elementen in z’n puurste vorm.

8 februari Wonden likken

Waar het de eerste 24 uur goed te doen was, werd het daarna flink ruiger op zee. Het was een kwestie van goed vasthouden, want de boot maakte flinke zwiepers. Pieter viel in de kombuis door zo’n onverwachte beweging, gelukkig zonder letsel. We hebben een enorme meegaande stroom van wel 2 knopen, waardoor we de eerste 24 uur 206 zeemijlen aflegden en het etmaal erna 198 zeemijl, ongekend hoge dagafstanden dankzij die stroom mee. We naderen dan ook rap ons doel, nu nog zo’n 100 mijl te gaan.

Maar niet alles gaat goed aan boord. We slepen het joonlicht achter ons aan, wat vol water blijkt te staan en het niet meer doet. We verliezen bijna 1 van de reddingsmiddelen doordat het klittenband heeft losgelaten. Maar dit zijn slechts kleine dingetjes….. Door de kuiptent met zijpaneel hebben we een onterecht gevoel van veiligheid. Daardoor wordt het raampje van de hondenkooi opengezet voor wat frisse lucht. Om half vier ‘s nachts breekt er een golf over het achterschip en het water stroomt met kracht onder de zijflap door, de kuip in en hop, door het raampje rechtstreeks de slaapcabine in. Jeetje Mina, was het 5, 10 of 20 liter zout water? Geen idee, maar ineens lig ik in een zeiknat zout bed, alle kussentjes, lakens en matrassen zijn nat. Door die klap vliegt tot overmaat van ramp de nog losliggende starlink-antenne door het luik naar beneden met vier beschadigingen aan het hout als gevolg. We hebben hem nog niet durven opstarten, geen idee of de patiënt nog leeft. Hij heeft in elk geval schade en is niet meer waterdicht.

‘s Ochtends staat Pieter water te koken op het gasfornuis, we blijken een lage accuspanning te hebben. Twee van de zes zonnepanelen blijken niet te laden en dat is op een stampend schip niet snel te fixen. Dan de Watt&Sea maar te water, onze hydrogenerator. Na een uurtje blijkt dat deze helemaal geen stroom levert. Pieter pielt wat met de zekeringen, en gelukkig, zowel de zonnepanelen als de Watt&Sea laden weer. Bij daglicht is de ellende van de nacht iets makkelijker te overzien, maar we zijn er allebei moe van.

Nu zijn we nog steeds aan het zeilen bij serieuze golven en wind rond de 26 knopen, maar volgens de verwachtingen gaat de wind in de namiddag afnemen en volgt er wrsch een rustige nacht, ideaal om tussen de zandbanken voor de Jamaicaanse kust door te varen. Zondag in de loop van de dag verwachten we aan te komen. Eerst maar het anker uit in een mooi beschutte baai om een beetje bij te komen van deze “wild ride”.

9 februari Land in zicht.

Pas tegen 19 uur gisterenavond nam de wind af en werden de golven rustiger. Hierdoor werd het leven aan boord makkelijk en sliep degene die vrij van wacht was beter. Grootste drama van deze nacht: Monique zag ineens een grote kakkerlak lopen door de kuip! Hij was haar te vlug af, nu staat de spuitbus klaar. Laat je nog maar een keer zien, vies beest! En nou maar hopen dat het een eenling is die is komen aanvliegen🤞🏻🤞🏻 Het is de tweede kakkerlak die we aan boord hebben in de afgelopen 3 jaar tijd, daar willen we het graag bij houden.

We zeilden zonder problemen tussen de zandbanken door en kregen tegen 8 uur land in zicht. Dat vieren we met een schippers-ontbijt! Heerlijke uurtjes varen zo langs de kust van Jamaica. We zien een groen, bergachtig eiland, de Blue Mountains al van verre zichtbaar met z’n hoogste punt boven de 2000 meter. Ondertussen genieten we van een lekkere poisson cru als lunch. Om 15 uur voeren we de baai naast de marina van Port Antonio binnen waar we inmiddels lekker voor anker liggen. Veilig aangekomen na een pittige tocht van 3,5 dag en weer wat lessons learned. Nu lekker bijslapen en morgen inklaren.

11 februari Port Antonio

Na een heerlijke nacht achter eigen anker (de eerste keer dit seizoen!) voeren we maandag rond 10 uur de fraai beschutte marina binnen. We kregen een mooie ligplek toegewezen en de staf hielp met aanleggen. Meteen een dik pak papier in onze handen, of we die formulieren allemaal wilden invullen. Oef! Om 11 uur kwam de quarantaine-man voor health-clearance. En een half uur laten kwamen de mannen van immigrations en customs samen aan boord, ik was nog niet eens klaar met al het papierwerk. Maar zij namen de tijd, schreven alles nog een keer over op hun eigen formulieren om alles daarna in hun geaircode bus in de pc te kloppen….. Ze werden zichtbaar blij toen Pieter zei dat we ook een bootstempel hadden. Wow, of we even elk velletje van een stempel wilden voorzien👊🏻🤩, jeetje, het doet ons echt aan Indonesië denken hier, hahaha, ook zo bizar veel papierwerk en de stempel was het allerbelangrijkst! Raimond, bedankt voor het ontwerpen ervan!! Meevaller: voor de cruisingpermit hoeven we niet naar de hoofdstad Kingston, maar kunnen we gewoon online aanvragen. 2 uurtjes later hebben we het document al in onze inbox👍🏻 Zo, de formaliteiten zijn geregeld. Dan aan de slag, alles ontzilten, afspuiten, matrassen naar buiten. Twee wassen gedraaid. Zelf even lekker douchen, heerlijk. Er is hier zelfs een zwembadje! In de namiddag lopen we door het stadje op zoek naar een autoverhuurbedrijf. Het doet heel ontspannen aan. Veel volk op straat, allemaal locals. Overal fruit-en groentekraampjes en overal wietlucht☺️. De mensen spreken ons makkelijk aan voor een praatje. We drinken onze eerste locale biertje op straat, Red Stripe, samen met vier locals die meteen de muziek van Bob Marley aanzetten voor ons, proost, welcome to Jamaica!

Vandaag verder met de kluslijst. Pieter fixt het probleem van de ankerlier en haalt heel de gastenpunt leeg om al het zout te verwijderen. Ik haal de hele achterste bakskist leeg, alles zeiknat en zout, er staat wel 20 cm water onderin. Alles wordt gespoeld, gedroogd en weer opgeborgen. De matrassen liggen nog een dag in de zon, de tijkhoezen zijn gewassen en uiteindelijk ligt alles weer netjes op z’n plek, Mieke kan komen en nog droog slapen ook😃 We krijgen commentaar van andere havengenoten dat we te hard werken, ze voelen zich lui als ze ons bezig zien. Snap ik, heel de steiger én de boot lijkt een uitdragerij van al onze zooi. Maar het eind is in zicht en rond vier uur gaan we richting zwembad, lekker dippen, biertje en kippenvleugeltjes erbij, tijdschriftje, hehe, een vakantiegevoel overvalt ons!

Rond 18 uur vanavond is Mieke veilig geland op Jamaica. Morgen komt ze met de bus naar ons toe (ons oorspronkelijke plan om haar te halen bleek te ambitieus: 4 uur enkele reis per huurauto naar Montego Bay en daarna weer terug met z’n drietjes, gelukkig gaat er ook een direkte bus). We hebben 2 weken de tijd om samen Jamaica te ontdekken, hartstikke leuk om deze ervaringen te delen met onze meest trouwe opstapper🎉

12 februari The Blue Lagoon

Wat een zalige dag!! Na al dat werken en schoonmaken, wilden we vandaag wat van de omgeving zien. Met de fietsjes op weg naar The Blue Lagoon, waar de gelijknamige film is opgenomen. Nog een tussenstop bij een ruïne, even een kokosnoot drinken bij een leuke Jamaicaan “one love”, en dan komen we aan. Waar we dachten een toeristische plek aan te treffen, bleek het heel relaxed, toegang op basis van een vrijwillige gift. Supermooie plek, idyllisch blauw turquoise water waar zoet water de zee in stroomt, waardoor de bovenlaag koud is en daaronder het warme zeewater. Zalig zwemmen! Onderweg terug kip met rijst&bonen geluncht, wat iedereen hier eet. Gestopt bij een winkeltje van een lokale kunstenaar, Charlie Brown. Een mooi houtgesneden vis als souvenirs gekocht, blij mee! Bij thuiskomst zien we dat De Eendracht al is aangemeerd aan de kade vlakbij onze marina. Zooooo leuk om op deze plek van de aarde m’n gave collega Esther tegen te komen, die aan boord zit! Zij komt eerst bij ons aan boord en daarna hebben we het voorrecht om uitgebreid te worden rondgeleid op de Eendracht. Wauw, wat een robuust schip, alles zo stevig uitgevoerd. Veel trotse vrijwilligers gesproken, wat een fijne sfeer hangt er aan boord. Kombuis en machinekamer gezien, de hutten, de dekken, zelfs de voorraadkasten☺️ Superleuk, vooral om Esther tegen te komen, wat een stoere vrouw is zij👊🏻 En nu, in afwachting van Mieke haar komst. Over een klein uur is ze hier!

13 februari Met Mieke op stap

Gisterenavond Mieke opgehaald van het busstation en samen een late nasi aan boord gegeten. Nachtje slapen en relaxde ochtend aan boord, met behoorlijk wat regen. Dan op jacht naar een huurauto, bij het tweede bedrijf konden we een mooie deal maken. Dus nu zijn we 4 dagen mobiel in een zilveren Toyota. We zijn naar het oostelijkste puntje van Jamaica gereden met een stop bij Boston Bay, waar we jerk-chicken aten, de plek op Jamaica waar de jerk-saus vandaan komt.  Dan via een slechte weg verder richting de Reachfalls. Na de laatste afslag worden we tegengehouden door een locale gids die ons een persoonlijke tour aanbiedt waarin we meer de pure schoonheid gaan zien dan bij de gewone route, zegt hij. Dourian heette hij en we gingen met hem mee. Geen spijt van, want hij nam ons mee naar de benedenloop van de watervallen en we liepen en zwommen van de ene naar de andere pool, van de ene naar de andere kleine waterval naar de grote hoofdwaterval bovenaan, dwars door het regenwoud in fris, mooi helder blauwgekleurd water. Onze gids maakte foto’s en filmpjes, wees de weg en gaf een handje waar nodig. Hij liet ons springen van de rotsen in schuimend water en wees zelfs een grot aan waar we doorheen konden zwemmen. Wát een gave, niet-toeristische ervaring!! Moe en voldaan thuis, lekker bijkletsen met een biertje en borrelhappen en niet al te laat naar bed, uiteraard pas na de lesjes Duolingo die we alledrie nog moeten doen☺️

14 februari Naar hoofdstad Kingston

Om 8.30 zitten we in de auto op weg naar de hoofdstad Kingston aan de andere kant van het eiland, 2,5 uur rijden. Een mooie rit, eerst een uur langs de noordkust en dat dwars over het eiland naar het zuiden. Nee, geen fraaie verbindingsweg maar een nauwe bergweg vol potholes met overstekende mensen of geiten, auto’s die op onmogelijke plekken geparkeerd staan, en idioten die keihard rijden. Kortom, opletten geblazen! Eerst naar de nationale galerij waar we kleurrijke beeldende kunst zien. Dan lopend naar de wijk waar we streetart kunnen zien en een lokale maaltijd eten bij superaardige mensen. Duidelijk geen toeristische stad, we worden niet “lastiggevallen” door mensen die iets van ons willen, we hebben alleen maar gesprekjes met mensen die geïnteresseerd in ons zijn en trots op hun eigen land en cultuur. Dan rijden we via een park naar het Bob Marley museum. We krijgen er een levendig rondleiding door een Rastafari en voelen de reggae-vibes! Erg leuk om er te zijn geweest. Terug flinke file, hier blijkbaar ook het fenomeen avondspits, waardoor we de bergpas grotendeels in het donker rijden. Soms levensgevaarlijk doordat velen met groot licht rijden waardoor we haast niets zien en de weg simpelweg dood-eng is bij gebrek aan belijning, straatverlichting en vol zit met gaten. Maar goed, een ervaring rijker en weer veilig thuis na een mooie dag!!!

15 februari De bergen in.

We hebben 4 dagen een huurauto ter beschikking, dus daar maken we gebruik van. Na een ontspannen ochtend met wat regen rijden we de bergen in, de John Crow mountains. Eerst eens kijken wat dat raften nou precies inhoudt waar we wat over gelezen hebben. Er lopen veel gidsen rond en iedereen probeert een klant te strikken. Pablo benadert ons als we ergens rustig langs de waterkant lopen en palmt ons in met zijn verhaal: morgen neemt hij ons mee de rivier af, met z’n drieën op een raft, een bamboe-constructie van 9 meter lang, ik ben benieuwd. Dan rijden we dieper de bergen in, op zoek naar Moortown, een Marron-nederzetting die uitgeroepen is tot UNESCO erfgoed. We lopen er wat rond maar eigenlijk is er niet veel speciaals te zien behalve het kleine welkomstcentrum. Nog een halfslachtige poging tot een mooie wandeling, maar teveel modder, geen wandelstokken en geen lieslaarzen bij ons, dus terug naar de marina. Dan lopen we lekker ons eigen dorp in en drinken al wandelend een biertje en kijken onze ogen uit. Zoveel vriendelijke mensen die een praatje aanknopen zonder iets te willen, of gewoon om ons iets te laten zien uit trots. We genieten ervan, hoe laidback en niet-toeristisch het hier is. Mahimahi op het menu vanavond, de voorraad is hiermee op. De eerstvolgende tocht gaat de hengel uit. Maar eerst hier nog wat sfeer opsnuiven!

16 februari Raften op de Rio Grande

Spreekt voor zich, toch?? De korte versie: we hadden een geweldige dag, lekker chillen op onze raft met stralend weer, terwijl het tot half elf in de ochtend dik regende! Maar vanaf het moment dat we op weg gingen, trok het open, geen druppel regen gehad. Pablo, onze gids, deed zijn werk met swung. Een pure, niet-toeristische ervaring rijker! En ‘s avonds hapje gaan eten bij het craft-village waar we een houten mahimahi kopen bij kunstenaar Rock Bottom👊🏻

17 februari: the Blue Mountains

We hebben de huurauto nog een dag verlengd, want we willen de Blue Mountains graag van dichtbij zien. Nog voor half acht zijn we onderweg. Mooie rit met halverwege een koffiestop in een klein dorpje. Dan steilere wegen vol gaten en supersmal, soms een uitdaging als er een tegenligger aankomt. Duizelingwekkende afgronden, soms een recente landslide waar de weg niet lang geleden van is schoongemaakt. Langzaam klimmen we hoger via haarspeldbochten. We zien supersteile hellingen waar koffie op wordt verbouwd en vragen ons af hoe de koffiebonen worden geoogst, dat lijkt een onmogelijke taak. We snappen beter waarom koffie uit the blue Mountains een van de duurste soort koffie is! We rijden naar Holywell park waar een aantal wandelingen zijn. Duidelijk koeler hier en talloze varens langs fraai onderhouden wandelpaden. Dan rijden we door naar een plek waar het geweldig lunchen is. Nou, niets teveel gezegd, echt een idyllische plek met prachtig uitzicht en heerlijke homemade gerechten! Mieke, bedankt👍🏻 We genieten van de terugweg en stoppen nog even bij een waterval. Net voor het donker zijn we weer thuis. Zo, nu hebben we heel deze regio aardig uitgekamd. Tijd om weer eens verder te gaan. Morgen hier de laatste dingen afhandelen en dan “ankerop”, plan is om 35 mijl verderop een mooie baai in te gaan. Even genieten van de rust na deze intensieve en ondernemende week.

18 februari Voor anker in Oracabessa Bay

Heerlijke dag gehad!!! Vanochtend boot vaarklaar gemaakt, wasje gedraaid, watertanks gevuld, dus nog even profiteren van de voordelen van liggen in een marina!! Terwijl ik boodschappen doe (groenten en fruit kopen op de markt én bij een soort Xenos een tas vol kadootjes scoor voor Cuba (pennen, schriftjes, parfummetjes)), leveren Pieter en Mieke de auto ongedeerd in en regelen alles met de marina. Om 11 uur zijn we onderweg, een uur later dan gehoopt. Maar geen man over boord, want we hebben meer wind dan verwacht en zeker een halve knoop stroom mee, we kunnen het hele stuk gewoon heerlijk zeilen, downwindse koers, melkmeisje. We gaan soepel door het water op een rustig schip en iedereen voelt zich senang; beetje lezen, beetje om ons heen kijken, beetje starlinken. Rond 16 uur komen we aan bij onze beoogde baai, zeer beschut niet ver van een dorp vandaan. We worden welkom geheten door een paar motorboten en vinden een prima ankerplekje in deze krappe baai. Binnen no time zwemmen we in zout water bij namiddag licht. Heerlijk toch, die ruimte om ons heen na een week in een haventje. De bbq gaat aan, de wijn gaat open, de playlist van Machteld&Jaap geeft een heerlijke sfeer aan boord, de kaarsjes en gesprekken doen de rest en we eindigen op het voordek met een krekelconcert onder de sterrenhemel. Niets meer aan doen, inlijsten, deze dag🥰

20 februari Relaxen in het paradijs

Na vijf dagen het land verkennen en een dagje zeilen, is het zalig om weer eens lekker voor anker te liggen in een kleine beschutte baai met vlak water. We zijn het enige jacht, naast twee verlaten boten. Aan de ene kant ligt een luxe resort verscholen tussen de bomen. De goedkoopste kamer is er 880 euro per nacht. En wij liggen hier gratis🎉. Aan de andere kant een kleine vissersgemeenschap met veel kleurrijke bootjes die af en aan varen. De bijboot ligt te water, het paddleboard is opgeblazen evenals de kajak. Ons wagenpark hangt relaxed achter de boot. Ochtendzwemmetjes, een keer snorkelen, met de kayak de boel verkennen. Mieke stapt voor het eerst op het paddleboard en blijkt talent te hebben, dat ziet er meteen soepeltjes uit. We hebben een schildpad bij de boot, we zien een rog en barracuda’s bij de mangrove. We moet ook worden gewerkt: Pieter repareert een zonnepaneel en samen poetsen we het onderwaterschip, waar toch best wat aangroei op zat na 2,5 week in de haven van Curaçao. We genieten van de rust van deze plek, de geur van vuurtjes op de kant, het gekraai van hanen, een ochtend-lesje yoga aan dek. Even niets hoeven, maar gewoon lekker zijn. Wat een rijkdom!

21 en 22 februari Ocho Rios

Na 3 nachten in deze superrelaxde baai gaan we ankerop, 10 mijl varen naar de stad Ocho Rios. Weinig wind, dus motor er zachtjes bij. Even tussen de riffen door manoeuvreren en dan liggen we in een fraai beschutte baai, met 1 andere cruiser, omringd door witte zandstranden en resorts. Ook wat hoogbouw op de kant. We maken een wandeling naar botanische tuinen maar helaas blijken die al jaren geleden gesloten te zijn en niet meer bijgehouden, terwijl de wegbewijzering erheen er nog wel hangt. Dan terug naar het stadje waar we wat doorheen lopen, fruit bij locale kraampjes kopen en even de supermarkt inlopen. Overal plastic en rommel op straat, overal kinderen in schooluniformen, overal langs de toch al drukke straten vol toeterende automobilisten staan stalletjes met groenten en fruit. Maar ondanks deze chaos is de sfeer vriendelijk en gemoedelijk. Inmiddels is de zon ondergegaan, begint het lekker te ruiken vanuit de kombuis en zitten wij lekker te lezen in de kuip. Life is good! Vanochtend flinke tropische buien, dus relaxen aan boord. Dan op snorkeltoer, bijzonder landschap met veel zeegras, vissen en een mooie rog. Na de lunch op pad naar de Konoko falls waar we om 15.50 aankwamen terwijl het park om 16.30 sloot. Toch naar binnen voor een serieuze toeristenprijs, maar ach, voor het goede doel. Fraaie botanische tuin, veel gekleurde papagaaien, helaas wel in kooien, en een mooie waterval. Het leukste was het verkrijgen van een prachtige blauwe papagaaienveer, mijn dag is goed😊. Dan een biertje op het prachtig witte zandstrand terwijl we getuige zijn van een bruiloft. Gezellige avond aan boord in een baai waar nu toch wel enige deining in komt. Dat wordt vast lekker slapen vannacht op een wiegend schip.

23 februari Discovery Bay

Vannacht weer wat pittige buien, zodat er heel wat water in de bijboot staat. We gaan al vroeg op pad voor een avontuur/clandestiene excursie. Het plan is om 30 dollar uit te sparen én de beroemde Dunnfalls zonder andere toeristen te zien. Deze watervallen monden uit in de zee en kunnen we dus met de bijboot bereiken. Om half 8 zijn we, gewapend met fototoestel en een thermoskan thee, al op weg. Het is een stoer tochtje: met de dinghy op zee, bij een behoorlijke golfslag. We krijgen een prachtige view op de brede waterval(len). Er is al heel wat personeel op de been en het weer is niet super aantrekkelijk. Dus gaan we niet aan wal om te proberen de waterval te beklimmen en de thee aan de kant te drinken. Na een ‘bumpy ride’ terug (complimenten aan de bijboot én de stuurman) zwemmen we naar ons eigen strand en maken daar een lekkere wandeling.  Rond half 11 is de boot vertrek-klaar en zetten we koers naar Discovery Bay, 21 mijl verderop. De windrichting wisselt, er zijn pittige buien en best wat golven maar we maken behoorlijk snelheid en kunnen het hele stuk zeilen. En nu liggen we voor anker in alweer een mooie baai! Mooi moment om even gezellig met Joost&Veerle te videobellen.

24 februari Montago Bay

Na een rustig nachtje in Discovery Bay varen we vroeg weg, op weg naar Montago Bay, nog zo’n 37 zeemijl varen. Aanvankelijk weinig wind, maar na anderhalf uur kan de motor uit en zeilen we heerlijk ontspannen westwaarts met melkmeisje-configuratie. Prachtig weer, nog niet eerder zo zonnig geweest afgelopen tijd. De zonnepanelen laden, de Watt&Sea zoemt er lustig op los, de vislijn hangt tevergeefs uit en we maken voortgang van gemiddeld 4,5 knoop. We zijn bijna 8 uur onderweg met als hoogtepunt het bezoek van een groep van circa 12 dolfijnen! De Eendracht ligt hier ook voor anker. Zelf laten we ons anker vlakbij de kleine marina vallen, in de haven zelf is geen plek beschikbaar. Maar dit is ook prima, hier kunnen we lekker zwemmen rond de boot. ‘s Avonds bonte avond aan boord met heerlijk Marokkaans eten én een toetje🎉 We zijn nog steeds niet uitgepraat, hebben de wereldproblematiek nog niet opgelost, maar wel heeft Mieke er een hobby bij: het dagelijkse cryptogram van Nu.nl oplossen☺️. Vandaag met een Uber naar de stad, waar we de nationale galerie bezoeken, een fraai oud kerkje en gewoon wat rondlopen, de locale sfeer opsnuiven. We eten een soepje op straat, maar vragen de verkoper de kippentenen er uit te halen🫢, dat was een brug te ver. Mieke scoort een gaaf tasje! Alle contacten op straat zijn leuk. Als we schuilen voor een korte bui onder een luifel met tien andere mensen, hebben we een leuk gesprek met een local. Iedereen lijkt hier tijd te hebben om contact te maken, een praatje aan te knopen, zonder meteen iets van je te willen. Al deze ontmoetingen geven zoveel kleur aan deze reis, echt hartstikke leuk, zo open en gemakkelijk de omgang met de Jamaicaanse bevolking is.  Dan wordt het tijd voor Mieke om naar de airport te gaan, helaas maar waar. Het was een feestje om samen met haar deze weken te beleven en dit land te leren kennen, een door cruisers nog weinig bezochte Caribische parel🥰

Toch wel erg ongezellig om onze website niet meer bij te houden. Dus ik dacht: even alle tekstjes van polarsteps onder elkaar zetten, dan is er toch nog wat meer content op onze site 🙂

23 dec 2024 Heerlijk om vrijdagavond 20 dec weer aan boord te stappen. Dagen erna boot vaarklaar gemaakt, zeilen erop gezet, alles een plek gegeven. Maandag 23 dec spullen opgehaald die verscheept waren, inkopen gedaan en uitgeklaard. ‘s Avonds nog een Bbq bij ons aan boord samen met de crews van Philos en Pleiterik en dinsdag 24 dec voeren we uit, op naar Bonaire!

24 dec 2024 Fijne feestdagen voor iedereen!! Gisteren een heerlijke zeiltocht gehad vanaf Curaçao naar Bonaire, 3,5 uur motoren en de rest aan de wind gezeild, half vijf in de namiddag hier aan een moorring bij Kralendijk en op vijf uur lagen we in het water, waar we werden verwelkomd door de crew van Ocean Deva die kwamen aangezwommen. Wat fijn om hier te zijn! Als rozen geslapen op een zacht schommelend schip bij lagere temperaturen dan op Curaçao dankzij de wind die lekker door de boot waait, zonder muggen🥳

31 dec 2024 We wensen iedereen een goede jaarwisseling toe en alvast onze beste wensen voor een mooi, gezond en gelukkig 2025!! Liefs, Pieter & Monique

10 jan 2025  Tja, wat moeten we hier nog aan toevoegen? Dat we op Bonaire in het paradijs zijn? Klopt! Wat is het hier toch mooi. Zulk mooi helder water rond de boot, prachtig snorkelen. Gisteren zagen we een spotted eagle-ray, een schildpad, een zeeslang en honderden vissen vlak bij de boot. Dagelijks zwemmen, beetje peddelen op het supboard en soms proberen we te wingfoilen. We liggen hier bij Kralendijk zo rustig dat we goed kunnen sporten aan dek, dus kracht oefeningen o.l.v. Pieter, yoga voor Mq, wat video-workouts. En af en toe een dagje duiken. Geweldig om dat gewoon vanaf onze eigen boot te doen!

We varen naar een duikboeitje, ergens langs de kustlijn of rond klein-Bonaire. Dan vanaf ons zwemplateau het water in met onze nieuwe bcd’s die heel goed bevallen. Een uurtje duiken en dan gaan we een paar kilometer verderop de tweede duik doen. Achterop de boot hebben we een eigen was-station, grote teil met zoet water, zodat we aan het eind alles goed kunnen spoelen. Het water is hier zo warm dat ik in zwemkleding duik en Pieter in een 3mm shorty zonder het koud te krijgen.

Ook hebben we al een paar fietstochten ondernomen, we wilden de flamingo’s natuurlijk wel even zien🦩🦩🦩, hoewel ze soms ook gewoon over de boot heenvliegen.

De afgelopen weken hebben we een aantal gezellige avonden gehad met de crew van Ocean Deva, Peter&Ingrid, die we vorig jaar op St Maarten leerden kennen. Hoe mooi ons leven aan boord ook is, fijne contacten met anderen geven altijd een extra gouden randje aan dit bestaan. Ze zijn eergisteren vertrokken naar Puerto Rico, we gaan ze missen!

Op dit moment zit vriendin Margot in de lucht, om vanavond laat hier op Bonaire aan te komen. Eerst twee dagen in een hotel acclimatiseren en dan komt ze gezellig bij ons aan boord voor een dag of vijf. We gaan er een leuke tijd van maken en hebben voor een paar dagen een huurauto geregeld. Leuk om samen het eiland te gaan verkennen!

16 januari Margot is een kleine week te gast aan boord!  Ten eerste hartstikke gezellig, ten tweede kijken we zelf even door andere ogen naar ons eigen leven aan boord, waardoor we ons extra realiseren hoe fijn we het hebben en hoe bijzonder het toch is, dat we 6 maanden per jaar op deze manier kunnen doorbrengen.

Margot geniet enorm en dat laat ze weten ook! Zo fijn dat ze ondanks haar fysieke beperkingen toch behoorlijk veel kan doen, ze straalt helemaal🥰. Ik ben onder de indruk van haar yoga-capriolen op het sup-board. 

We hebben een paar boot-dagen waarin we snorkelen, duiken, rondje klein Bonaire doen. En op een regenachtige dag gaan we met de huurauto naar het nationaal park, best pittig qua hotsebotsen over de onverharde wegen vol kuilen en keien, maar prachtig qua ruigheid. We spotten een paar mooie vogels. De volgende dag gebruiken we de auto voor een rondrit over de andere kant van het eiland, zien weer veel flamingo’s, de slavenhuisjes, de zoutmeren en zoutbergen. Samen heerlijk uit eten bij It rains Fishes, dank, Margot!!

En nu wordt het tijd dat we in de versnelling gaan: vertrekklaar maken, de laatste regeldingen doen op dit eiland waar veel te krijgen is. Dan naar Curaçao om de boot schoon en veilig in de marina te leggen, zodat we aanstaande maandag klaar zijn om naar NL te vliegen voor familiebezoek, wintersport😉 en het vieren van Mq’s vijftigste verjaardag!!🎉

18 januari We varen weg van mooi Bonaire, na drie heerlijke weken! Wat een fijne plek, met z’n blauwe water, veilige en beschutte ankerbaai en prachtige duikmogelijkheden! Ieder 10 duiken gemaakt waarvan 2 nachtduiken, met z’n tweetjes, vonden we stoer van onszelf! Heel leuk dat Margot ons hier kwam bezoeken! Een gast aan boord geeft extra kleur aan dit mooie bestaan🥰

21 januari Net geland op mistig Schiphol, min 2 graden, dus 32 graden verschil met Curaçao, dat zal wel even wennen zijn! Na een heerlijke downwindse zeiltocht van Bonaire naar Curaçao was de aankomst lekker Caribisch: de autoriteiten waren niet op de hoogte van onze komst (de havenmeester was vergeten ons aan te melden) dus ging de pontjesbrug niet open. Dirk, de havenmeester, nam zijn telefoon niet op. Gelukkig nam Vera van Philos haar telefoon wel op en ondernam meteen actie. Een andere boot had het mobielnummer van een andere marineman en die was bereid op zaterdag de autoriteiten te bellen dat we welkom waren en een reservering hadden. Dus na veertig minuten oncomfortabel hobbelen bij de brug, ging die gelukkig open. In de tussentijd zijn er wel 100 foto’s van onze boot gemaakt door toeristen☺️

Eenmaal bij de marina stonden 6 man sterk ons op te wachten om te helpen met aanleggen aan een klein stukje steiger achter een dikke catamaran, heel fijn en gezellig! De havenmeester kwam ‘s avonds ook nog even langs met excuses én om de waterkraan te ontgrendelen, fijn, want de tanks waren vrijwel leeg. We hebben de watermaker nog niet in bedrijf omdat we nu eerst twee weken weggaan. 

Het was weer prima om terug te zijn op Curaçao. Inklaren lukte zelfs nog op zaterdagmiddag. ‘s Avonds gezellig bijkletsen met crew van Philos en de avond erna met die van Pleiterik, altijd gezellig om bekenden in de buurt te hebben liggen. De rest van de tijd besteedden we aan schoon schip maken, alle duikspullen spoelen, boards opbergen, dinghy repareren en weer toegedekt op t dek vastsjorren, teak met boracol behandeld. Kortom, de boot ligt er weer netjes bij en wij zijn, in de strómende regen, naar de airport gebracht door Deanne, echt superlief!

Inmiddels zijn we na een comfortabele vlucht weer in eigen land, stappen zo in de trein op weg naar Den Haag. Nu een paar dagen familiebezoek en dan: wintersport!!

Heel gezellig bij Joost&Veerle! Leuk om de kleinkinderen van school te halen en de dag erna weer te brengen.

26 januari Wintersport, doe eens gek. Ach, wat is dit toch genieten! Eens wat anders dan ☀️🌴👙⛵️

Verandering van spijs doet eten, nou, dat lukt goed hier bij Adray Telebar in Méribel, het familiehotelletje op de piste waar we nu al voor de vijfde keer zijn. Volpension en echt zalig eten. Eigen patissier in huis😋 Vandaag geweldig kunnen skiën, omdat er vannacht 20 cm verse sneeuw was gevallen en doe daarbij nog een Grand Bleu en dan kan de dag niet meer stuk. Nu rozig aan een theetje en zo de sauna in, voordat we met een leesboek op de bank bij de grote openhaard kruipen, totdat we weer mogen aanschuiven aan het vijfgangen avonddiner…. Life is good!☺️

Je hebt het vast al een tijd geleden gemerkt, de website wordt niet meer bijgehouden. De laatste bijdrage dateert van januari dit jaar, voordat we naar Europa reisden voor familiebezoek, een weekje skiën en het vieren van Monique’s verjaardag.
Vorig jaar ontstond het plan om onze avonturen ook eens op Polarsteps te publiceren, steeds meer reizigers doen dat. Het is daarbij makkelijker om frequent, bijna dagelijks, een update te sturen met wat foto’s erbij. Het heeft voor-en nadelen, je ziet vaker waar we zijn en wat we doen, het uploaden van foto’s is minder omslachtig, de locaties zijn direct zichtbaar op een kaart, maar de teksten zijn wat minder overdacht, gaan over de actie van die dag en zijn minder beschouwend. Monique kan dat goed, ik wil alles graag eerst wat laten indalen en overdenken, maar dan is de volgende dag alweer begonnen en ben ik te laat. En zo staan er nu al tientallen bijdragen van Monique op Polarsteps en niet een van mij. Natuurlijk was het mijn plan om toch af en toe een terugblik op deze plek te schrijven, maar daar ben ik ernstig in gebreke gebleven, in ieder geval sinds januari. Tot vandaag!
De ochtend na het feest van Moniques verjaardag vliegen we al weer terug naar Curacao. Wat hadden we 2 mooie weken in Europa. Eerst tijd voor familie en enkele vrienden, dan een heerlijke week skieen op onze favoriete plek in Frankrijk en de dag na thuiskomst de kers op de taart, het feest voor Moniques verjaardag. Onderweg tintelen we helemaal na. Maar we moeten snel weer aan de bak, de boot vaarklaar maken. De vrienden van de Pleiterik wachten nog op de juiste papieren en aan boord van de Philos komen de laatste klussen (weer) in zicht, beide boten hopen binnenkort na een lang verblijf op Curacao de trossen eindelijk los te kunnen gooien.

Binnen twee dagen hadden we de boot vaarklaar en genoeg eten aan boord, en vertrokken we richting Jamaica. We wisten dat het een pittige tocht ging worden, dikke windkracht 6 van opzij, maar we hadden een beetje haast ivm de komst van mijn zus Mieke naar Jamaica. Een paar dagen uitstellen had gekund, maar daarin zou het alleen maar harder gaan waaien.
De eerste dag viel nog mee, maar daarna namen wind en vooral golven toe. En we waren ook nog niet helemaal goed ingeslingerd, dus dan liggen foutjes op de loer. De helling was flink en ineens was er die supergolf waardoor de boot flink extra helde en de brekende golf kwam in de kuip. Ik dacht dat de nieuwe starlink antenne wel veilig lag, achter de buiskap, maar niet dus. Met een klap kwam die met een hoek op de kajuitvloer terecht, een etage lager. Maar erger nog, er kwam een flinke sloot water door een openstaand binnenraampje in de achterkajuit terecht, op Monique die daar lag te slapen, en dus ook op het matras. Niets zo k🤬t als een zout matras! Gelukkig doet de Starlink het nog en ook bij de matras viel het uiteindelijk mee: de buitenhoes had al het water opgezogen en kon later worden gewassen, oef!
We waren 3 weken op Jamaica, waarvan 2 met mijn zus Mieke. Dat ging zoals eerdere jaren heel gezellig en ontspannen. Jamaica was een fantastische ervaring. Landschappelijk heel gevarieerd, de mensen enorm vriendelijk en relaxed (een groot deel loopt met een joint in zijn hoofd op straat), er zijn prachtige bergwegen (met heel slecht wegdek) en heel mooie watervallen. We hebben op meerdere mooie plekken geankerd. Voor de details verwijs ik graag naar onze blog op PolarSteps.
Dit half jaar was ons plan wat anders dan de afgelopen jaren. We wilden voor ons nog onbekende landen bezoeken, meer tijd besteden aan bijzondere landen waar we ook overland wilden reizen, en we wilden meer zeemijlen maken. We begonnen met 3 weken Colombia overland, reizend met alleen een rugzakje. Ook Jamaica was nieuw voor ons, al sliepen we daar wel steeds op de boot. Het volgende grote doel was Cuba, dat wilden we graag een aantal weken ervaren. Tja, op weg naar Cuba dus, maar ja als je dan langs de Kaaimaneilanden komt, waar het ook mooi duiken schijnt te zijn, dan kun je dat toch niet overslaan. We bezochten Cayman Brac, deden daar 2 duiken in kristalhelder water, voeren langs Little Cayman en waren een aantal dagen op Grand Cayman, waar we veel snorkelden en een mooie duik maakten. Maar verder waren die eilanden niet aantrekkelijk voor ons en ook nog eens schrikbarend duur.
En daarna naar Cuba, waar we inmiddels 4 weken zijn. We konden er ons van te voren geen goede voorstelling van maken. Ons was verteld dat het land in grote crisis verkeert, dat er niets te krijgen is, dat er nauwelijks restaurants zijn en dat je daar ook beter niet naar toe kunt gaan, omdat de koelkasten en vriezers door de frequente langdurige stroomuitval niet te vertrouwen zijn. Inderdaad er ís crisis, maar van de rest klopt niets. Groenten en fruit zijn goed te verkrijgen, de meeste restaurants en bars zijn open en goed voorzien. Stroomuitval vangen ze op met generatoren. Uit eten en drinken is spotgoedkoop, ik heb nog nooit zoveel kreeft gegeten als in de afgelopen weken. En ondanks de grote economische crisis en het grote wantrouwen richting de overheid bruist de bevolking. Er is overal muziek, zang, dans. De mensen zijn zeer vriendelijk en gastvrij. Je leert snel omgaan met de beperkingen (zoals langdurige stroomuitval). De geschiedenis is natuurlijk heel bijzonder, er is nog veel van te zien en op die geschiedenis zijn heel veel mensen nog steeds trots. We zijn met een bevriend zeilerskoppel twee keer een week met een taxi door delen van het land gereisd. Het land is enorm groot, in het oostelijk deel zijn we niet eens geweest. De boot lag al die tijd op een plek, Cienfuegos. Ruim een week geleden zijn we vandaar vertrokken en hebben daarna geankerd bij twee afgelegen onbewoonde eilanden en nu liggen we bij een wat groter eiland, Cayo Largo, wat ook wel het Benidorm van Cuba wordt genoemd. Er zijn alleen maar grote hotelresorts en er kan alleen met US dollars betaald worden. Er wonen geen mensen permanent , iedereen die hier werkt in de hotels, enkele winkels en restaurants en bij overheidsinstellingen is hier steeds 2 maanden en gaat dan weer een tijd naar huis. Alleen, er zijn bijna geen gasten! Sinds Covid is het tourisme niet meer op gang gekomen, de toeristen blijven weg. Dat is in de resorts (waar alles op dollars gebaseerd is), maar we zagen het ook in de steden, de casas particulares zijn leeg. Dit is een van de oorzaken van de crisis, er komt weinig buitenlands geld binnen. Dus we lopen hier langs kilometerlange prachtige stranden, lopen langs de hotels met strandstoelen en alles, maar er is geen kip!
We zouden nu eigenlijk in Belize zijn, maar dat hebben we uitgesteld tot volgend jaar. Even hier een aantal dagen ankeren tussen de mangroves, wandelen, beetje wingfoilen beetje bijkomen. Een week geleden overleed Monique’s oom Harry, met wie ze een bijzondere band had. Het was onmogelijk om vanaf hier op korte termijn naar Nederland te komen, maar Monique kon toch sterk bij het afscheid betrokken worden.
Over een paar dagen vertrekken we richting Guatemala, waar de boot eind volgende maand de kant op gaat. Misschien kunnen we dan nog wat overland verkennen in Guatemala.
Op polarsteps is dus nog veel meer te lezen over onze belevenissen op de verschillende eilanden. Als je nog geen toegang hebt tot polarsteps, stuur even een berichtje naar Monique of mij, dan komt het goed. En heb je onze mailadressen niet, zoek dan op polarsteps naar “Mahi mahi op reis” en dan vind je ons wel.

Ruim drie weken zijn we er gebleven, aan een mooring voor Kralendijk, Bonaire, een Nederlandse gemeente. Overal kun je Nederlands spreken, er is zelfs een Jumbo en een Albert Heijn (al heten ze anders, maar de producten en de uitstraling is precies zoals de betreffende supermarkten in NL). Je betaalt alleen met Amerikaanse Dollars en je Nederlandse telefoonkaart werkt hier niet, wat we vreemd vinden. De lobby van de lokale telecom-providers is blijkbaar groot, want ook Starlink-ontvangst rond het eiland is geblokkeerd. Wil je toch internet gebruiken, dan moet je een lokaal sim-kaartje kopen of wifi gebruiken van 1 van de vele restaurants of ijssalons op het eiland.

Dus drie weken in het paradijs. Zo voelt het echt. We liggen rustig wiegend aan de mooring op nog geen 50 meter van de kant vandaan. De baai is goed beschut, daarom is er weinig deining. Om de boot het mooiste blauwe water wat we kennen. We liggen precies boven de drop-off van het rif; voor onze boot witte zandbodem waarboven het leuk snorkelen is, en achter de boot de steile wand vol koraal en zeeleven.

• 

• 

• 

We zwemmen dagelijks, snorkelen veel en hebben in die weken 10 duiken gemaakt. Steeds met z’n tweetjes, vanaf de boot, die we steeds op een andere plek neerlegden. Overal rond Bonaire en klein Bonaire zijn duikboeitjes waar je aan mag vastknopen. Vanaf die plek kun je je duik maken. Elke plek heeft z’n eigen karakter. En we vonden het gaaf! Ook wel schrikken hoeveel het koraal toch weer heeft ingeleverd in die laatste tien jaar. Het water is dan ook duidelijk warmer geworden. Waar we in 2014 steeds 24 graden logden op onze duikhorloges en Pieter een 5 mm neopreen volledig duikpak nodig had om het niet koud te hebben, meten we nu 26-27 graden en duikt Pieter in een shorty. Tja, en die temperatuurstijging heeft gevolgen, die we duidelijk waarnemen. Ook maken we twee nachtduiken, wat we erg stoer van onszelf vinden. Vooral de laatste was bijzonder, omdat we, vier dagen na volle maan, het verschijnsel “ostracods” konden waarnemen, iets waar Meriam en Paul ons op wezen. Zo bijzonder!! Circa 40 minuten nadat de zon is ondergegaan en het stikdonker is geworden, komt het koraal tot leven. We hangen op 8 meter diepte rustig te wachten in volledige duisternis. Overal om ons heen zien we ineens lichtjes ontbranden, fluoriserende plekjes op het wuivend koraal. Het lijkt alsof een kabouterdorp langzaam tot leven komt en overal in de huisjes licht wordt ontstoken en de schoorsteentjes gaan roken, want overal om ons heen zien we groene flonkeringen langzaam omhoog spiralen. Feeëriek, echt een feestje om hier getuige van te zijn!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Terwijl we de dagen doorbrengen met klussen, uitjes, gezellige avonden samen met de crew van Ocean Deva en ijsjes eten bij onze vaste ijstent Gios, tellen we af naar de komst van Margot. Jammer genoeg ligt Pieter bijna 4 dagen eraf met buikgriep, maar net voordat Margot aan boord komt is hij weer beter.

Het is heel leuk om een kleine week een gast aan boord te hebben. Margot geniet met volle teugen en is heel makkelijk in de omgang. Ze laat zich lekker verwennen en blijkt beter belastbaar dan we hadden gedacht, hartstikke fijn voor ons allemaal. We hebben een paar bootdagen en een paar dagen waarop we met een huurauto het eiland verkennen. Hotsebotsend door het nationaal park met onze 4×4 huurauto, een deel in de stromende regen. Maar ook mooie zonsondergangen zien en in elk geval genoeg flamingo’s om er weer een tijdje tegen te kunnen 🙂

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De laatste dag dat Margot er nog is, merken we allebei dat we in de vertrekmodus komen. Er moet nog van alles worden geregeld voordat we kunnen vertrekken. De gasfles moet nog worden gevuld, evenals de Sodastream patronen. Hier kan dat nog makkelijk, maar geen idee hoe dat in de komende maanden zal zijn. Er worden veel boodschappen in huis gehaald, Bonaire is namelijk veel goedkoper dan Curaçao. Er moeten nog wat kadootjes komen, wat verse tonijn gekocht en iets lekkers bij de bakker. We zijn er de laatste twee dagen maar druk mee. Maar aan elk to-do lijstje komt een eind, en vanochtend zijn we vertrokken van deze prachtige plek, dag dushi Bonaire, grote kans dat we hier niet meer terugkomen.

We hebben een prachtige zeildag, zonovergoten en een lekkere bakstag wind. De boot doet het prima met onze voordewindse set-up, nu al zin in de 4 á 5 daagse tocht naar Jamaica in februari!!

Maar eerst nog wat andere avonturen. Inmiddels liggen we weer in de marina van Curaçao, zijn alweer netjes ingeklaard. Overmorgen vliegen we naar Nederland voor familiebezoek, een weekje wintersport en…. voor het vieren van mijn vijftigste verjaardag, samen met een groep dierbare vrienden. We hebben er zin in!!!

• 

• 

• 

Onze laatste bijdrage op deze plek dateert van meer dan 7 maanden geleden. Die ging vooral over Bonaire en nu zijn we……… wéér op Bonaire. Het is nu oudejaarsdag. Ruim een maand geleden verlieten we Nederland weer voor 6 maanden avonturen in Midden Amerika.
Bij aankomst op Curaçao stond de boot nog op de kant. We hadden drie dagen de tijd voor wat eerste klussen en om de zending op te halen die we naar Curaçao hadden laten verschepen. Het belangrijkste daarbij was een lithium accu, die mag niet per vliegtuig vervoerd worden, en toen we merkten hoe voordelig en makkelijk zeevracht is werd het uiteindelijk toch een flink pallet met aanvullingen van de scheepsinventaris. Maar helaas, de zending bleek nog niet aangekomen te zijn, dat wil zeggen het schip met de container was er wel, maar de container was nog zoek en in ieder geval nog niet aangekomen bij het logistiek bedrijf. Balen.
Het verblijf op de boot op de kant was pittig. Extreem warm, geen verkoeling door wind, en een muggenplaag. De huurauto (die we vooral hadden om de zeevracht op te halen) gebruikten we maar voor een middagje verkoelen op Playa Porto Mari.
En dan nemen we het vliegtuig naar Bógota. We reizen 3 weken met de rugzak door Colombia, we bezoeken Bógota, Salento, Medellín, Santa Marta en maken een onvergetelijke jungle-hike van vier dagen naar de Ciudad Perdida, de verloren stad. De reis door Colombia hebben we beschreven op PolarSteps met lekker veel foto’s erbij. Wie dit wil lezen kan de toegang aanvragen op www.polarsteps.com/MoniquevanMechelen.

Colombia heeft grote indruk op ons gemaakt. De vriendelijke mensen, de indrukwekkende natuur, de historische steden, de manier van omgang met het gewelddadige verleden van het land. Het boek De Pizarro’s was voor ons een heel mooie leidraad langs de worstelingen van de laatste 75 jaar die de bevolking heeft moeten doormaken. Ook nu denken we nog dagelijks terug aan onze weken in Colombia.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Bij terugkomst op Curaçao ligt onze boot inmiddels in het water. We kunnen nog net aanschuiven bij de vrijdagavond BBQ en slapen daarna heerlijk in ons wiegende bed. Het weekend maken we de boot vaarklaar. We hadden alle vallen (lijnen om de zeilen te hijsen) voor het orkaanseizoen vervangen door dunne lijntjes. Dat deden we altijd, tot nu toe zonder problemen, maar nu waren er twee blijkbaar niet sterk genoeg, geknapt dus, en moest ik twee keer de mast in om nieuwe lijnen door de mast te trekken, een hele klus.
Gelukkig hadden we inmiddels het bericht gekregen dat onze zeevracht aangekomen en ingeklaard was, dus op maandag hadden we een soort pakjesavond waarop we al dat lekkers voor onze boot konden uitpakken en opbergen. Die avond organiseerden we ook nog een BBQ voor de bemanningen van Philos en Pleiterik, 8 man in de kuip. En de volgende ochtend, drie dagen na aankomst op Curaçao, gooiden we de tossen los met bestemming Bonaire.
Van Bonaire naar Curaçao was 7 maanden geleden een peuleschil, met oostenwind en wat stroom mee deden we dat toen in 6 uur. Maar nu hadden we diezelfde oostenwind en stroming tegen en deden we er 9 uur over, waarvan de eerste 2 langs de kust van Curaçao op de motor. Maar daarna was het genieten, hoog aan de wind zeilend, de golven niet te hoog, de windvaan aan het roer, Mahi mahi in zijn element. En wij ook!
We liggen nu bijna een week voor anker bij Kralendijk. Op azuurblauw kraakhelder water. We snorkelen iedere dag, hebben onze eerste duiken en onze eerste pogingen met de windfoil al weer achter de rug en hebben een aantal bootklussen geklaard. De grootste was het plaatsen van onze nieuwe zonnepanelen, wat door een briljant idee van Monique een stuk eenvoudiger kon dan gedacht. De weerbarstige accu is vervangen door een nieuwe, eerstgenoemde proberen we nog te reanimeren, maar dat zie ik ondanks intensieve zorg (op aanwijzingen van de fabrikant) somber in.
We nemen de tijd om de indrukken van Colombia te verwerken en kunnen beginnen met de voorbereidingen voor Jamaica en Cuba. Maar wat is het hier toch een heerlijke plek om dat allemaal te doen.
De dag begon vandaag met regen, hopelijk is het vanavond droog. Afgaand op het vuurwerk wat de afgelopen dagen de lucht al inging kan het een heel spektakel worden. Hopelijk zonder lichamelijke letsels.
Wij wensen vanaf deze paradijselijke plek iedereen een mooie jaarwisseling en een heel gelukkig 2025.

• 

• 

We zijn op weg vanaf Samana in de Dominicaanse Republiek naar Puerto Rico. Voor de tweede keer steken we de Mona Passage over, maar nu in oostelijke richting, tegen de heersende oostenwinden en de westgaande stroming in. We hebben een gunstig weerwindow uitgekozen, waarin de wind vooral de noordoosthoek waait, en niet al te krachtig is. Uiteindelijk willen we naar Bonaire, zo’n 400 mijl pal naar het zuiden, maar daarvoor is Puerto Rico een betere uitgangspositie. Op die 400 mijl naar het zuiden staat namelijk meestal een straffe oostenwind én een stroming naar het westen, zodat je het risico loopt te veel naar het westen gezet te worden. Daarom dus eerst oost naar Puerto Rico, en misschien de komende week nog wel verder oost langs PR’s zuidkust voor een nog gunstiger startpunt.
De tocht verloopt vlekkeloos, de windrichting is nog iets mooier dan de verwachting, we kunnen alles zeilen en we hebben geen tegenstroom. De Marelief is een uurtje eerder vertrokken, we varen grotendeels samen op. Het is prachtig zeilen, ook ‘s nachts. Na 26 uur laten we ons anker vallen in Puerto Real, aan de westkust van Puerto Rico. We klaren vanaf de boot digitaal in, via de Amerikaanse CBP app (Customs and Border Patrol). Superhandig, je bent geen uren kwijt aan de wal.
Puerto Real is een prima beschutte baai, je rolt er niet en wat is het weer heerlijk om op eigen anker te liggen, niet gestapeld in een jachthaven, waar je continu je buren hoort en ziet. Jammer dat de bodem modderig is, het nodigt niet echt uit tot zwemmen.
We blijven er een week liggen. Doen kleine klusjes aan boord en beginnen alvast met schoonmaken en waxen van de romp. Soms eten we een hapje in het restaurantje van de marina, ‘s avonds is er regelmatig bridgeles met de Marelief. Inmiddels duurt het minder dan een maand voor we vanaf Curaçao naar huis vliegen. Daarvoor willen we nog wel een weekje op Bonaire doorbrengen, vooral om daar nog wat duiken te maken.
Bij de voorbereiding van de 3-daagse tocht naar Bonaire zien we dat de westgaande stroming minder sterk is dan gebruikelijk. We besluiten daarom om niet verder naar het oosten te varen, maar rechtstreeks vanaf Puerto Real naar Kralendijk te varen.
We vertrekken ‘s morgens om kwart voor zes, met de bedoeling om na 3 dagen en 2 nachten, laat in de middag nog bij daglicht aan te komen. Marelief blijft achter op Puerto Rico, zij gaan wel nog verder oostwaarts, mogelijk zien we ze later nog op Bonaire.

• 

• 

• 

• 

We hebben een fantastische tocht, halve wind zeilend, prachtige snelheden, geen hinderlijke dwars- of tegenstroom, alleen maar stroom mee.

Ondanks het vele sargassowier proberen we toch de hengel uit te laten. Binnen een minuut hebben we beet en halen we een mooie mahimahi binnen, goed voor een keer sashimi en nog twee avondmaaltijden. Het laatste uur, langs de westkust van Bonaire gaat de motor bij. Aangekomen op de ankerplek vergapen we ons aan de helderheid van het water. Bijna 10 meter diep, prachtig blauw en je ziet tot op de bodem. De tropische vissen zie je al vanaf de boot.
Ankeren is verboden op Bonaire, maar er liggen volop moorings, daaraan je kunt vastmaken. Het is er veel minder druk dan 10 jaar geleden, toen we er met de Déesse waren. Dat komt omdat het tarief voor de moorings meer dan 3 keer zo duur is geworden. Een politieke keuze waar heel veel discussie aan is voorafgegaan. Heel wat bedrijven die hun geld vooral aan bezoekende jachten verdienen zijn er de dupe van.
Binnen een halfuur na aankomst liggen we op onze buik in het water met onze snorkels op. Wat een feestje: we liggen met de mooring op een zandplateau, aflopend van 5 meter tot 10 meter diep. Verspreid zijn er stukjes koraal en er zijn grote aantallen tropische vissen. Ter hoogte van het achterschip daalt de bodem plots naar een meter of 30 diep, waardoor er een wand ontstaat die dicht begroeid is met allerlei soorten koraal. Het hele eiland is hiermee omringd en overal kan gedoken en gesnorkeld worden. Voor onze neus is een steiger, waar we kunnen aanleggen met de dinghy. En direct aan land is de boulevard, met natuurlijk veel restaurantjes, kleding- en souvenirwinkels. Doordat de wind van de landkant komt zijn er nauwelijks golven en liggen we heerlijk rustig. In vergelijking met 10 jaar geleden, toen we hier waren met de Déesse, is Kralendijk veel levendiger geworden, is er veel gebouwd en heeft het toerisme zich sterk ontwikkeld. Maar de sfeer is nog steeds erg vriendelijk en ongedwongen.

We kwamen eigenlijk om te duiken, maar de eerste dagen komen we er helemaal niet aan toe. We snorkelen meerdere keren per dag en bekwamen ons verder in het freediven, waardoor we zonder duikflessen ook al heel veel moois onder water kunnen zien. En het blijkt ook een prima plek om het wingfoilen weer op te pakken. Wel lastig door de vlagerige wind, maar het lukt ons steeds vaker om de plank uit het water te laten komen, zij het maar voor een paar seconden. Aan de kant is er nog steeds de vertrouwde “Karels Bar”, waar we natuurlijk weer bier met bitterballen bestellen en ons favoriet restaurant It Rains Fishes is er ook nog, we liggen er recht voor de deur.

Voor koningsdag waren we net twee dagen te laat, maar we maken wel “Dia de Rincon” op 30 april mee, ook een nationale feestdag. Het is een culturele happening in Rincon, het oudste dorp van het eiland. Er is busvervoer geregeld, we gaan er heen, samen met de bemanningen van de Walkabout en van de X to Go. De Walkabout kennen we nog van Sint Maarten eerder dit jaar, Koos en Wilma van de X zagen we in 2022 voor het laatst in Trinidad!
Dia de Rincon houdt het midden tussen een muziekfestival en een carnavalsoptocht, het parcours in de stad is omzoomd met barretjes en eetkraampjes. Enorme trucks met opleggers rijden met grote bands door de straten, de muziek schalt keihard uit vele vierkante meters aan geluidsboxen, die op stellages aan de voor-en achterkant van de combinaties zijn bevestigd. Achter iedere band lopen en dansen grote groepen inwoners, in identieke zeer kleurrijke kostuums. Met oordoppen is het net te doen, alleen die hadden we niet bij ons. Dan maar wat proppen papier in de oren, al blijft je borstkas bij iedere wagen weer trillen door de sterke bassen. Het parcours is een circuit en de wagens en gezelschappen komen een keer of 3 langs. Het is een hele belevenis, maar na een paar uur houden we het voor gezien en nemen we de bus weer terug.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende dag wordt de parade nog een dunnetjes overgedaan in Kralendijk, dit keer hebben we de oordoppen wel in en kunnen we er iets meer van genieten.

Inmiddels is ook de Off Course in Kralendijk aangekomen en een paar dagen later ook de Marelief. In wisselende samenstellingen proeven we de geneugten van Bonaire, soms aan boord, soms in het dorp. Jasper, 7 jaar oud, haalt na 3 dagen zwemles zijn C-diploma. Het verbaast ons niet, het is zo’n waterrat, maar knap is het wel! We zijn er allemaal bij als hij afzwemt en zijn diploma uitgereikt krijgt.
Natuurlijk kwamen we (ook) voor het duiken. We deden dat 10 jaar geleden ook en er is op dat vlak eigenlijk niet veel veranderd. Je haalt bij een duikcentrum een knipkaart voor duikflessen, je haalt ‘s morgens 4 flessen op, doet er die dag 2 duiken mee (ieder 2 flessen) en de volgende dag ruil je ze om voor nieuwe. De vorige keer gingen we met een huurauto naar de duikspots. Dit keer gaan we met onze eigen boot naar de duiklocatie. Zo maken we 2 duiken bij het eilandje Klein Bonaire, 2 ten oosten van Kralendijk en 2 dicht bij onze ligplek.

Heerlijk, gewoon met z’n tweeën, dus zonder instructeur. Met de eigen boot naar de duikspot, vastmaken aan het boeitje dat er ligt (maximaal 1 boot per boei) en gewoon vanaf je eigen achterschip het water in. Afdalen langs het rif naar 20 meter diep, linksaf of rechtsaf het rif volgen, na 20 of 25 minuten ga je wat ondieper (tussen 15 en 10 meter) en ga je weer langs het rif terug tot je je boot weer boven je ziet. Verdwalen is onmogelijk. Het is overal prachtig en het zicht is buitengewoon goed, meer dan 25 meter. We hebben dit jaar nergens zo mooi gedoken.
We vinden het fantastisch op Bonaire en we stellen ons vertrek naar Curaçao, waar de boot op de kant zal gaan, steeds weer uit. Waarom zouden we niet zoveel mogelijk opruim- en schoonmaakklussen hier in het paradijs doen, in plaats van in de industriële havenomgeving op Curaçao? Dan kunnen we ook tussendoor nog wat snorkelen, foilen, freediven en het eiland bezoeken! Zo verkennen we een dag samen met Karin en Eric het Washington Slagbaai nationaal park, in een gehuurde 4-wheeldrive pick-up. Een imposant droog landschap, waarin we prachtige vogels zien, tropische zangvogels, roofvogels, groepen flamingo’s. Ruige kusten met bruisende “blowholes”. En lieflijke baaien met alweer prachtig snorkelwater.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het plan was om een dag of 5 op Bonaire te blijven, het werden meer dan 2 weken. Wat een fantastische plek!
Met nog 6 dagen te gaan voor ons vliegtuig vertrekt werd het wel tijd om de laatste etappe van dit seizoen niet verder uit te stellen. In ruim 6 uur varen we de ruim 40 mijl naar Willemstad op Curaçao. Dit keer weer eens echt voor de wind, dat hebben we al een paar maanden niet meegemaakt. Met onze favoriete zeilvoering (3 zeilen) hebben we een heel comfortabele tocht. We roepen “Fort Nassau” op, zo heet de havendienst van Willemstad. De pontjesbrug draait vrijwel meteen voor ons en een half uur later maken we vast bij CMZ, de marina waar we nu nog 4 dagen hebben voordat de boot voor 6 maanden op de kant gaat. Nog even aanpoten dus: zeilen eraf en opbergen, alle vallen en schoten spoelen en opbergen, onderhoud van 2 motoren, watermaker servicen, boot van buiten en binnen zoutvrij en schoon, bijboot opbergen, alles stormvast zetten, ankerketting schoonmaken en controleren, enzovoort enzovoort.
Woensdagochtend vroeg gaat de boot uit het water en gaan wij direct door naar het vliegveld. We kijken uit naar het komend half jaar in Nederland, naar weerzien met familie en vrienden, en Monique gaat ook met veel plezier weer aan het werk. Het fotoboek van het afgelopen half jaar ligt al bij de drukker, zodat we de herinneringen aan deze mooie maanden levendig kunnen houden.

• 

• 

• 

• 

Vandaag blikken we terug op de afgelopen tijd; twee weken maar, 15 dagen om precies te zijn, dat we in de Dominicaanse Republiek te gast waren. Ongelooflijk soms wat je in een korte tijd kan meemaken. Waar moet ik nou beginnen? Hoe krijg ik deze intense belevenissen in woorden gevat, zodat de lezers van dit verhaal een goed beeld krijgen van dit kleurrijke, drukke, rommelige land, met z’n indrukwekkende natuur, de heftige regenval, de vriendelijke bevolking, het chaotische straatleven?

Het begon met het oversteken van de beruchte Mona-passage. Dit ging prima, al was het wel even inslingeren geblazen toen we bij de noordwest punt van Puerto Rico het steven naar het westen richten en we de golven van de Atlantische Oceaan vol van opzij kregen. Het was even geleden dat we zulke oceaangolven hadden meegemaakt, wat dat betreft is de Caribische zee behoorlijk beschut. Maar de boot deed het prima, dus de crew kon snel ontspannen en we gingen vliegensvlug op ons doel af bij 18-21 knopen achterlijke wind. Rond 8 uur in de ochtend voeren we de luxe marina binnen, gelegen aan de zuidzijde van het schiereiland Samana. Dat was even geleden, een marina, in Trinidad voor het laatst, aan het begin van dit seizoen. Even de stootwillen weer opduikelen uit de diepte van de bakskist. We kregen een mooie box toegewezen vlak bij de hoofdingang van het hotel, waar de jachthaven een onderdeel van is. Alle officials hadden een klein kantoor in dit hotelcomplex, waardoor we heel makkelijk alle formaliteiten konden afhandelen.

Daarna konden we vrij rondlopen en in ons opnemen waar we terecht waren gekomen. Een prachtige locatie, met twee zwembaden, tropische tuinen, grasvelden, een sjiek hotel met fitness met airco waar we gebruik van konden maken. En het allerleukste van de marina was het weerzien met de crew van Marelief, Karin&Eric, waar we eerder fijne herinneringen mee hebben gemaakt, zowel op La Gomera als op Trinidad&Tobago. Zo fijn om na een hele tijd lieve medezeilers weer terug te zien, we pakten de draad meteen weer op terwijl we genoten van Erics kookkunsten. Heerlijk om ’s avonds laat onder de sterren te zwemmen in het frisse water van de infinitypool!

De dag erna komt Heron binnen die ook een goede overtocht had. We lopen via een klein paadje door tropische natuur naar het stadje Samana, waar we meteen een culturele impressie kregen van dit land. Overal brommertjes, mensen, verkeersdrukte. Toeterde auto’s, open trucjes, enorme vrachtwagens, die zich allemaal tegelijk door nauwe straten wringen, de grote gele schoolbussen niet te vergeten. Motorrijders met hesjes aan, bij wie je voor een dollar achterop springt om je ergens te laten afzetten, maar ook soort tuktukjes waar mensen in worden vervoerd. Fruitkarren op straat, mensen die vanuit manden spullen verkopen, overal kleine winkeltjes, de meesten met vergelijkbare waar. Een drukke kleurrijke markt, een overvol busstation, en overal getoeter, meestal om onduidelijke reden. Maar ondanks deze ogenschijnlijk armoedige chaos heerst er een vriendelijke sfeer waarin we ons prima veilig voelen. Leuk om ons steenkolen-Spaans meteen in praktijk te brengen, en men blijkt ons te verstaan! Dat inspireert om gewoon door te gaan met onze dagelijke Duolingo-training.

Na een rustdagje aan boord waarin klussen worden geklaard (aardse dingen zoals de was doen en de boot eens schoonmaken) huren we een auto en gaan met z’n vijven op pad, Vincent is helaas ziek. We stoppen bij een uitzichtspunt, zien helaas geen walvissen. Samanabaai staat bekend om het walvis-spotten: de bultrugwalvissen komen hier naartoe om te paren. Van januari tot en met maart zijn ze makkelijk te spotten en worden er vele excursies aangeboden. Wij zijn wat aan de late kant, maar je weet maar nooit. Wel zien we een paar gave blowholes, marmermijnen, een indrukwekkende kustlijn vol palmen, gras, zilverzand tegen een azuurblauwe zee. We badderen tussen de locals in een riviertje dat uitmondt in zee en eten kip met rijst en bonen in een lokaal strandtentje.

Buitenlandse toeristen zien we eigenlijk nauwelijks. De Dominicaanse Republiek is een fantastische vakantiebestemming, de toeristenindustrie heeft hier de laatste 10 jaar een enorme vlucht gemaakt. Al die toeristen zitten echter in afgesloten all-inclusive-resorts die van alle gemakken zijn voorzien en allemaal langs de mooiste stranden zijn gelegen, dus die mensen zie je niet in het openbare leven op straat, behalve als ze een georganiseerde excursie doen. Het valt ons op dat iedereen even vriendelijk en behulpzaam is, niemand probeert geld aan ons te verdienen, mensen dringen zich niet aan ons op. De dag erna bezoeken we de El Limón watervallen, waar we komen via een wandeling van 40 minuten. Toeristen uit de resorts leggen deze tocht af op de ruggen van magere paarden, wij zijn blij dat we lopen. Extra lekker om in het frisse bassin onder aan de waterval te zwemmen. Dan bekijken we het stadje Las Terrenas even, bekend om de dans-scene voor wat betreft Bachata en Salsa, maar dat speelt zich in de avonduren af. Via een creatieve route komen we thuis, met zweet in de handen, want dit pad was duidelijk niet bedoeld voor onze auto, wat een spannende rit, oef!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na vijf nachten verlaten we de marina om vier dagen door te brengen in het National Park Los Haitises, wat aan de overzijde van de grote baai ligt, zo’n 10 mijl varen. Hiervoor moeten we eerst een despacho aanvragen, wat ons door de man van de navy wordt verstrekt: het is in dit land niet de bedoeling dat je er op eigen houtje op uittrekt en her en der gaat ankeren, nee, de autoriteiten willen precies weten waar je verblijft. Overal moet je dus in- en uitklaren, en vertrekken naar een volgende plek zonder despacho kan dus niet. Nou is het geen probleem om zo’n verklaring te krijgen, maar je bent er wel een uur mee zoet, vooral omdat de official zijn taak serieus neemt, maar nooit heeft geleerd een beetje vlot te schrijven. Als we hem bezig zien, moeten we denken en Anne en Pim, twee van onze kleinkinderen, die heel geconcentreerd boven hun schrijfwerkje zitten, de tong tussen de tanden, de knokkeltjes wit van het nog te krampachtig vasthouden van de pen, om heel serieus de letters een voor een op papier te krijgen.

Dan varen we naar de overkant en komen aan in een totaal andere omgeving. Overal rotseilandjes waar de basis bijna van is weggespoeld, die als soort paddenstoelen in het water staan, tropisch begroeid, bewoond door talloze vogels. Het maakt een Aziatische indruk. Verder overal mangrove waar je heerlijk doorheen kan varen met de bijboot, kruip door-sluip door. Ook zijn er meerdere grotten om te exploreren, sommige vanaf land, andere vanaf water bereikbaar.

Er staan wel wat bordjes met informatie bij en er zijn eeuwenoude wandschilderingen te bezichtigen, maar niets is toeristisch uitgebuit. We komen al die dagen nauwelijks iemand tegen bij onze excursies terwijl we soms wel wat bootjes met toeristen langs ziet varen. Heel leuk om deze dagen zo puur in de natuur en zo ver weg van de bewoonde wereld samen door te brengen met Marelief, die naast ons voor anker ligt. Niet alleen gezellig, ook verrekte handig. Want zij zijn al wel de trotse bezitters van een starlink antenne, net als Heron en inmiddels steeds meer zeilers, waardoor wij aan boord ook “gewoon” internet kunnen ontvangen via hun schotel. Nou, we zijn om, hoor, volgend jaar hebben wij er ook eentje aan boord!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Naast onderlinge gezelligheid, blijken we nog iets met elkaar te delen, in elk geval drie van de vier: de behoefte om wat bridge-vaardiger te worden. Blijkt dat we een fantastische docent aan boord hebben in de persoon van mijn Pieter! Terwijl wij de een na de andere beginnersvraag stellen en beginnersfout maken, loodst Pieter ons door de beginselen van het spel heen zonder ook maar 1 teken van irritatie of ongeduld, zo knap! Dat zou ik hem niet kunnen nadoen, mijn heerlijk geduldige echtgenoot! Inmiddels hebben we een paar lessen gehad en begint er bij mij langzaam wat structuur in de chaos te ontstaan, als niet-kaartspeler. Gelukkig maar, want van de 10 bridgedrivers was ik inmiddels de laatste der Mohikanen die nog steeds niet kon meedoen.

• 

• 

• 

Na vier dagen pure natuur varen we terug naar de marina voor een afscheidsavondje met Kim en Vincent van Heron, die zich klaarmaken om naar Miami te varen. We eten in een lokaal restaurantje en zoeken daarna de muziek op, laat dat maar aan Kim&Vin over. We zijn weer getuige van een paar mooie salsa en bachata performances en Vin geeft zelfs 1x toe als Kim hem uitnodigt bij een Merengue. Wat stralen zij toch als ze aan het dansen zijn! Het is zo leuk om te zien en te horen, deze blije muziek, dat we dit najaar in Den Haag samen een cursus gaan doen, dit willen we ook leren! De lokale rum smaakt hier prima bij, ik voel hem de dag erna nog lekker nagonzen in m’n hoofd…..

In vele landen waar we komen geldt dat als mensen wat zeggen en beloven, dat we op onze hoede zijn en eerst willen zien voordat we geloven. Wat een verrassing als blijkt dat de lokale canvas-specialist zich 100% aan de afspraken houdt. Hij kwam eigenlijk bij toeval op ons pad. We zagen op een vrijdagnamiddag dat hij bij de buurboot een hoes voor de dinghy kwam afleveren, met prachtig resultaat. We vragen hem hoelang zoiets duurt en hij zegt dat hij binnen een week kan leveren. We spreken af dat hij op maandagochtend om 9 uur komt inmeten, en hij is er dan ook. Op vrijdagmiddag zou het klaar zijn, en inderdaad, om 17 uur komt hij met zijn compagnon en een uur later zit er een superstrakke nieuwe hoes om onze bijboot, ideaal als bescherming tegen de felle zon en om beschadigingen van het hypalon te voorkomen. Ook heeft hij meteen een huikje voor de buitenboordmotor gemaakt. Kwaliteitswerk, in korte tijd voor een prima prijs, wat zijn we hier blij mee!

• 

• 

Meerdere zeilers om ons heen zijn al bezig met de tochtplanning in de richting van Puerto Rico. Meestal heerst er een straffe oostenwind in deze tijd van het jaar. Om terug te zeilen naar het oosten, moet er wel een goed moment komen, en die zijn schaars. Het maakt ons wat onrustig, want wij willen ook weer die kant op, om vandaar uit naar Bonaire en Curaçao te varen. Maar niet voordat we iets meer van dit enorme land hebben gezien. Daarom huren we voor 4 dagen een auto en gaan op pad. Eerst naar de hoofdstad Santo Domingo. We hebben een hotelletje gevonden midden in de oude binnenstad en vandaar uit gaan we op verkenning uit. We genieten van de sfeer van de stad, vol oude gebouwen en fraaie bouwstijlen. We bezoeken de oudste kathedraal van de nieuwe wereld, in opdracht van Columbus gebouwd. Prachtig!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We gaan naar het Larimar museum, waar alles wordt uitgelegd over de half-edelsteen Larimar, een licht blauw gesteente, soms met groene en rode pigmenten erin, wat nergens anders ter wereld wordt gedolven dan hier. Natuurlijk nemen we een klein aandenken ervan mee naar huis, zowel voor mij als voor onze kleindochters. Dan komen we toevallig terecht bij een openluchtoptreden van een bekende salsaband. Er zitten wel 800 mensen bijeen op een grasveld met plastic stoeltjes kriskras neergezet en een centrale dansvloer. De hele tijd wordt er gedanst, salsa, bachata, merengue. Paren zijn zichtbaar op elkaar ingespeeld, jong en oud door elkaar, opa’s dansen met kleindochters, vrouwen met vrouwen, iedereen heeft plezier. Wat een cadeau om hierin verzeild te geraken, deze dansen zitten in het DNA van de bevolking.

• 

De dag erna rijden we naar de bergen, een enorm vruchtbaar gebied waar het duidelijk koeler is. Langs de weg worden er aardbeien verkocht die lokaal groeien, we nemen wat doosjes mee voor medezeilers. We overnachten op een plek via AirB&B geregeld, en hebben een eigen huisje met balkon.

’s Avonds begint het te regenen om niet meer op te houden, echte tropische dikke regen, oorverdovend op het zinken dak en op al het gebladerte om ons heen. Pas in de vroege ochtend stopt het met regenen, heerlijk dat we op tijd in ons knusse onderkomen zaten. We wandelen naar een waterval die goed gevuld is en vol geweld een val van 60 meter maakt, diepbruin van kleur. Ongelooflijk veel aarde wordt er weggespoeld door de natuur. Dan dalen we af naar de noordkust die bekend staat om zijn prachtige stranden met metershoge golven, dé plek om te kitesurfen. Onderweg naar het stadje Camarete begint het weer te hozen en niet zo’n beetje.

Als we aankomen bij ons hotelletje blijkt er de stroom te zijn uitgevallen door de regen en het duurt een paar uur voordat het weer gefixt is. We zitten in elk geval droog in een fraaie kamer met prima uitzicht en we besteden de tijd nuttig met prive-bridgeles. We eten in het hotel, het voedsel komt van het restaurantje van de buurman die goed kan koken, volgens de eigenaresse. We bestellen iets van zijn menukaart en een half uurtje later komt hij het brengen, heerlijk eten op prachtige borden, echt klasse. De volgende dag is het droog en lopen we voor het eerst naar buiten. Het tentje van de buurman blijkt een heel klein stalletje aan straat te zijn, waar je vers fruitsap kan kopen. Iets verder van de straat af heeft hij een vierpersoonstafeltje staan, keurig gedekt en daarachter zit een kleine keuken. Ongelooflijk dat hij hier dit feestmaal vandaan heeft getoverd. We vinden het zo leuk, dat we meteen bij hem blijven ontbijten.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Dan rijden we in drie uur terug naar de marina. Pieter heeft zich in deze dagen ontpopt tot een chauffeur die niet onderdoet voor de locals, qua rijgedrag. Inhalen over een dubbele doorgetrokken streep, geen probleem. Inhalen in een buitenbocht? Idem. Toeterend invoegen door gewoon een beetje door te duwen, zo doen ze dat hier. Kuilen zigzaggend vermijden, leuk toch? De rest zal ik maar niet verklappen. We hebben helaas wel een erg brakke auto gehuurd, met gebroken voorruit waardoor geen goed zicht, alle ruiten sterk geblindeerd, geen werkende achterlichten, geen ABS, een wel heel laag zittende bodemplaat waardoor die steeds de grond raakt, hoe langzaam we ook over de drempels op straat rijden. Geen profiel op de banden, handrem die niets meer doet, en dan hebben we het maar niet over de vreselijke vislucht die er in de auto hangt. We voelen ons eigenlijk niet veilig in deze bak en zijn blij als we ongedeerd weer thuis zijn. Waarschijnlijk rijdt 90% van de bevolking in auto’s in nog slechtere staat, maar zelf willen we dit liever niet nog een keer zo meemaken. Overigens is het wel een feestje om rond te rijden door dit land. We kijken onze ogen uit, zien de gekste dingen gebeuren om ons heen in het verkeer. Mensen vervoeren de raarste en grootste voorwerpen op brakke brommertjes; je moet niet raar opkijken als er op de vluchtstrook van de tolsnelweg tegemoetkomend verkeer langskomt. Op de vluchtstrook verkopen ze allerlei waren, voedsel, fruit, dus iedereen stopt overal, soms ook gewoon óp de rijstrook als het niet anders kan. Op een doorgaande weg zwaait iemand met een rode lap stof als teken dat we af moeten remmen, blijkt er om de bocht een kudde koeien aan te komen lopen. In steden rijden brommertjes kriskras tussen auto’s door, allemaal zonder helm, in alle richtingen tegelijk, voor ons een wonder dat het allemaal goed lijkt te gaan. Babies voorop tussen de knieën geklemd van een vader, soms worden we ingehaald door zo’n brommertje terwijl wijzelf 80 km/uur reden… Maar ondanks de chaos heerst er wel een prettige sfeer in het verkeer, zelfs het constante toeteren klinkt als een soort muziek. Verder is alles in vrolijke kleuren geverfd, ligt er overal afval op straat en zie je overal families bij elkaar genieten van gezelligheid, liggend tussen de ontelbare palmbomen die langs de kustlijn staan.

• 

• 

• 

Dit land is zo groot, en natuurlijk hebben we er maar een klein stukje van gezien, maar de sfeer hebben we wel te pakken. Een positieve ervaring rijker, een herinnering die ons altijd bij zal blijven! Woensdagavond zijn we terug in de marina, met een auto vol boodschappen. Donderdag is er een prachtig window om te gaan. Deze kans pakken we, want wie weet hoe lang we hierna weer moeten wachten op een goede mogelijkheid. We gaan daarom wel wat sneller weg dan we aanvankelijk hadden gedacht, maar aan de andere kant: we voelen een beetje dat de terugreis al is begonnen. Ik ben alweer wat met m’n toekomstige werk bezig, ik kan weer binnen mijn eigen organisatie aan de slag., heel fijn. De vliegtickets zijn geboekt, de eerste sociale afspraken thuis worden alweer in de agenda gezet. Mentaal zijn we de knop al aan het omzetten. Daarom is het prima om dit hoofdstuk nu af te ronden en de laatste fase van deze heerlijke maanden tegemoet te gaan.

Terwijl we nog nagenietend van de ervaringen Samanabaai uitvaren, ziet Pieter ineens een grote zwarte rug bovenkomen om nog geen 100 meter van de boot, waarna er een grote whaletale ons uitzwaait!

• 

• 

• 

We klaren uit op Jost van Dyke, het meest noordelijke eiland van de Britse Maagdeneilanden, en zetten koers naar St John, het meest oostelijke eiland van de USVI’s, de Amerikaanse Maagdeneilanden. De afstand is kort, nog geen 8 zeemijl (ruim 14 kilometer). We hebben inmiddels een app (CBP, customs and border patrol) waarmee het mogelijk zou moeten zijn om digitaal in te klaren. Van tevoren hebben we alle gegevens van onze boot en paspoorten al in de app ingevoerd. Ik meld me aan via de app. “U bent nog te ver verwijderd van US-territory” krijg ik als reactie. Half uurtje wachten dan maar. Maar ondertussen wordt het internetcontact van onze telefoon steeds zwakker. Die werkt wel met de BVI telecom aanbieder, niet met de Amerikaanse. Dat hadden we opgelost, dachten we, door een Amerikaanse e-sim aan te schaffen, maar het activeren daarvan heeft toch meer voeten in aarde dan verwacht.

Na meerdere keren tevergeefs proberen op de CBP-app is het ineens toch een keer raak. “Your request will be handled by a CBP officer, please stand-by for an on-line interview”. Na een half uur tevergeefs wachten krijgen we de teleurstellende mededeling “access denied, please report to the nearest port of entry”. Dat is even schrikken. We hebben zoveel moeite (en geld) gestoken in het activeren van onze ESTA, zouden we nu toch niet welkom zijn met onze boot?
De “port of entry” is Cruz Bay, daar waren we kortgeleden (met de ferry) al voor het activeren van onze ESTA. Je kunt daar met je jacht niet ankeren. Dus ankeren we om de hoek, in Honeymoon Bay. Dat wil zeggen, je gaat aan een (betaalde) ankerboei, mooring. Op bijna heel het eiland St John is de kuststrook een natuurreservaat en is ankeren verboden, op veel plaatsen liggen moorings, waarvan je voor een heel redelijke prijs gebruik kunt maken. De Off Course, met Onno, Oda en Jasper, ligt er ook al. Het weerzien is hartelijk, al zijn wij in de stress omdat we onzeker zijn over de inklaring. We gaan meteen op pad met onze bijboot en staan al snel in het gebouw van CBP, waar we een week eerder ook waren. “Ah, are you the ones that were denied?” vraagt een goedgemutste beamte? Het blijkt dat ze wel geprobeerd hadden ons te bereiken voor een beeld-interview, maar dat het niet gelukt was. We moesten de hele aanmelding opnieuw doen op een computer en daarmee was het in orde. Met een zucht van verlichting konden we daarna in de plaatselijke bar aanschuiven bij Onno en Oda, we waren precies op tijd voor het happy hour, waar alleen de beroemde plaatselijke cocktail “painkiller” geschonken wordt. Het hielp enorm!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Oda en Onno hebben St John de afgelopen tijd al “gedaan”, zij varen vanaf nu westwaarts naar St Thomas, het volgende USVI eiland. Wij gaan langs de zuidkust van Sint John naar het oosten en ankeren (of eigenlijk “mooren”) een paar dagen bij Great&Little Lameshur Bay. We worden verwelkomd door de ranger van het National Park in zijn rubberbootje. Hij besteedt wel een kwartier aan het uitleggen van alle regels: onder water niets aanraken of meenemen, geen snelheden boven 5 knopen, niet foilen, geen licht onderwater etc etc. Hij vat het samen met de woorden: Everything that is fun, is not allowed!”
Het is er prachtig snorkelen en aan de wal zijn mooie wandelingen uitgezet.
In de baaien hebben we geen telefoonbereik en dus geen internet. Onhandig, omdat we bijvoorbeeld het weer in de gaten willen houden en onze online cursus Spaans willen bijhouden. Maar tijdens de wandelingen in de tropische heuvels pikken we af en toe een signaal op en kunnen we aan onze digitale behoeften voldoen. Na de wandelingen is het weer heerlijk zwemmen en snorkelen. We proberen ook kreeften te vangen. Ja hoor, dat mag wel! Maximaal 2 per persoon per dag.  We hebben wat youtube filmpjes bekeken en een soort strop aan een stok gefabriceerd, waar het mee zou moeten lukken. Kreeften spotten is de eerste opgave. En dat lukt. De eerste is een heeeele grote. We durven gewoon niet. Een kleinere is ons te vlug af.

• 

• 

• 

• 

We varen langzaam naar het volgende eiland, St Thomas. Dat is duidelijk toeristischer, er zijn ook veel charterboten, gehuurde boten, bijna allemaal catamarans, bijna allemaal Amerikanen. In een baai ligt zelfs een pizzaboot, waar we een overheerlijke versgebakken pizza afhalen, die we drijvend in onze dinghy, vastgeknoopt aan een boeitje, opeten. Blikje bier in de hand. Ja, ons leven voelt lang niet altijd als vakantie, maar nu even wel.
We sluiten weer aan bij de Off Course, die houden vaak het ritme aan van andere boten met kinderen. We delen sundowners op het strand en eten een paar keer samen. Een dag bieden wij aan om op Jasper te passen, zodat zij de handen vrij hebben voor administratieve verplichtingen. Het is een feestje om Jasper een dag bij ons te hebben, Monique struint urenlang met hem het strand af voor hun gemeenschappelijke passie: schelpen. En ook bij snorkelen staat Jasper zijn mannetje.
We zien Max poleposition pakken in Jeddah en de volgende dag de race ook winnen. Niet spannend, wel leuk.
Er meren hier dagelijks meerdere cruiseschepen aan. Niet dat er heel veel te zien is, maar het is een belastingvrij shopping-paradijs voor de Amerikanen. Ook het grootste cruiseschip ter wereld, Icon of the Seas, pas onlangs in de vaart genomen, zien we achterwaarts door een smalle geul vlak langs onze ankerplek binnenvaren. Ongelofelijk.

Op donderdag 14 april varen we in 4 uur naar Culebra, een van de Spaanse Maagdeneilanden. Die zijn onderdeel van Puerto Rico en net als Puerto Rico sinds 1917 deel van het Gemenebest van de Verenigde Staten. Maar niet met álle lusten en lasten. De Puertorricanen (ja, dubbel r) hebben eigen wetgeving, ze hebben wel een US paspoort en mogen overal in de US wonen en werken, maar ze zijn niet vertegenwoordigd in de senaat, betalen geen federale belasting en mogen niet meedoen aan de presidentsverkiezingen. Tegen de zin van de eilanders hebben de Amerikanen tot 1975 een deel van Culebra als oefenterrein gebruikt voor bombardementen en werd het andere eiland, Vieques, voor een groot deel opgeofferd voor legerbases. Je snapt het, de emoties t.o.v. het grote moederland zijn ambivalent.
We vallen meteen voor de Spaanse Virgins en later voor het hoofdeiland Puerto Rico. Wat een ontspannen sfeer, aardige mensen, prachtige natuur en, niet te vergeten, wat een rust. Nauwelijks cruisers, geen chartercatamarans.

Op Culebra ontmoeten we de Heron weer, met Vincent, Kimberly en hun hond Harley. Klopt, in een vorig leven waren ze motorgekken. Tegenwoordig zijn ze automonteur, kapster, dansleraren en yachtmakelaars. Live-aboards, nu -zoals heremietkreeften-, zelf op zoek naar een wat ruimere schelp om in te wonen en te varen.
We bezoeken het strand van de bombardementen, twee kleurig beschilderde tanks staan er nog als stille getuigen. We verkennen het eiland, snorkelen aan de randen en maken een voorstelling mee van de regionale steelband muziekschool.
We vinden het leuk om een tijdje met de Heron op te trekken en we volgen hun tempo richting Puerto Rico en de Dominicaanse Republiek. Ons bezoek aan het eiland Vieques blijft daarom beperkt tot één baai, maar wel een hele bijzondere. Mosquito Bay is beroemd vanwege de bioluminescentie.

Via een smalle doorgang kom je in een soort binnenmeer, wat bevolkt wordt door dinoflagellaten, een soort plankton, die licht geven als ze in beweging worden gebracht. Om het goed te zien mag er geen maan zijn. Het is wassende maan, dat betekent dat de maan om een uur of 3 in de nacht ondergaat en het daarna pikkedonker zal zijn. Door de deining is de ankerplaats voor de ingang erg oncomfortabel, maar dat hebben we ervoor over. We proberen een paar uur te dommelen en om 03.00 uur gaan we op pad met onze kayak. Met een buitenboordmotortje mag je er niet in. Het is magisch. Iedere peddelbeweging veroorzaakt een wolk van licht, en als we onze aarzeling overwinnen en gaan zwemmen weten we niet wat we zien. We lijken alletwee lichtgevende engelen.
Een paar uur later zijn we op weg naar Salinas op Puerto Rico, een tocht van 50 mijl, dus we komen laat in de middag aan. Het is een langgerekte baai, omsloten door mangrove eilanden, uitstekend beschut. Kim en Vin kennen hier een medecruiser, een Puertorricaan, die ze op Curaçao hebben ontmoet. Ze moesten zeker langskomen als ze ooit op PR zouden komen. Ronnie, 77 jaar, gepensioneerd bouwondernemer, ligt met zijn catamaran aan een privésteiger, aan een privé-stukje land, met nog een paar boten van zijn broers. Ooit kocht zijn vader dit stukje vader dit stukje land voor $400; een bod van een miljoen USD, door de naastgelegen jachthaven, hebben ze al een tijd geleden vanzelfsprekend naast zich neergelegd. Ronnie is trots op zijn land en op zijn stad (Ponce) en hij ziet het als zijn missie om de cruisers, die hij allemaal als zijn amigo’s ziet, daarmee kennis te laten maken. Hij bruist van de energie, vertelt de ene anekdote na de andere. Zijn gastvrijheid kent geen grenzen. We mogen zijn steigers gebruiken voor de dinghy’s, zoet water tanken, zijn auto gebruiken. Hij neemt ons een dag mee naar Ponce; hij moet er toch zijn voor 2 vergaderingen van Museo Castillo Cerrallés, waarvan hij in de “board” zit, samen met andere hotemetoten van de stad. Wij gebruiken zijn auto om in Ponce rond te kijken.

• 

• 

De dag erna neemt hij ons mee naar Hacienda Buena Vista, een oude koffieplantage, waar via kleinschalige rondleidingen een inkijk wordt gegeven in de historie van de plantages in Puerto Rico en van het leven van de welgestelde families enerzijds en de slaven anderzijds. We merken dat het voor Ronnie een heel belangrijke plek is. Daarna rijden we nog naar het eerdergenoemde Castillo Cerrallés, de pontificale woning van de Cerrallés familie, de stichters van het gerenommeerde DonQ rum-merk. Het ligt prachtig boven de stad. Ronnie heeft het pand, dat in vervalling dreigde te raken, met een groep vrienden van de ondergang gered en met steun van de gemeente omgevormd tot museum. Eerst mocht het niet het predicaat “kasteel” voeren, het had namelijk geen brug. Dat loste Ronnie op door er een mooie brug aan te bouwen.
We krijgen er een rondleiding. De hele inrichting is nog origineel. En natuurlijk is er aan het eind een glaasje rum.
We hebben nog nooit iemand met zoveel energie en met zo’n groot hart als hij meegemaakt. Maar hij is wel een symbool van de gastvrijheid van Puerto Rico. Na een week voer Ronnie met zijn catamaran weg naar St Thomas (USVI’s) voor een zeilwedstrijd. Hierdoor werd het voor ons wat makkelijker om Salinas achter ons te laten.

1 dag gaan we er nog op uit met z’n vieren om iets van het binnenland te zien. Ronnie leent ons zonder problemen zijn auto uit. We rijden de imposante bergen in, waar we meteen door tropisch regenwoud worden omgeven. We maken een wandeling naar een uitzichtpunt bij een diepe kloof, we rijden een scenic route door uitbundig groen regenwoud, we zien een bekende waterval. Dan begint het onnoemlijk hard te regenen wat een dik uur duurt, de ruitenwissers houden het nauwelijks bij en we zijn een beetje bezorgd op de bochtige weg met de banden zonder profiel. Gelukkig rijdt Kim, dus we zijn in goede handen. Wat een land!

• 

• 

• 

Ook huren we een dag een auto, om met z’n tweetjes de hoofdstad te bezoeken, San Juan. Van meerdere bevriende zeilers hadden we daar goede verhalen over gehoord, dat wilden we met eigen ogen bekijken. En inderdaad, een juweel van een stad, met een oude stadskern, ommuurd door verdedigingswerken. We zijn onder de indruk van de glanzend blauwe cobblestone-roads, de kleurijke graffiti en de imposante begraafplaats. Er zijn talloze snuisterij-winkeltjes, ateliers, mooie restaurants. We bezoeken de arme wijk La Perla die bekend is geworden doordat alle huizen een vrolijke kleur hebben gekregen. Vele muren zijn kunstzinnig beschilderd. We slenteren rond, rijden nog een stukje om wat bijzondere plekken te zien die in de Lonely planet mooi beschreven staan en eindigen de dag in een zeer lokaal straatkroegje waar we voor 3 dollar twee glazen bier krijgen en waar uit de boxen salsamuziek schalt. Al is een dag te kort, we hebben een goede indruk gekregen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De Dominicaanse Republiek lonkt, en we zeilen op ons gemak in enkele dagetappes naar het westen. Het zijn steeds mooie ankerplekken, beschut door riffen met mangrove begroeiing. Heerlijk om er met de kayak langs of doorheen te peddelen. Deze weken zijn gekleurd door de vele etentjes en strandparty’s samen met Heron, we genieten van de gezelligheid onderling en zijn nog steeds niet uitgepraat of uitgelachen. Onze laatste stop is in Puerto Real, een kleine vissersplaats in het zuidwesten. We blijven er 2 nachten en eten en dansen met de Heron in een kleine pub op de kant. Morgenochtend staat de 150 mijl lange reis naar Samana in de Dominicaanse Republiek op het programma. Een tocht van meer dan 24 uur, waarbij we de beruchte Mona passage oversteken. Daar hopen we in een volgend blog meer over te vertellen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hèhè, het voelde als een opluchting om weg te varen van St Maarten, richting een nieuwe bestemming. We hadden intensieve weken achter de rug in Nederland en daarna een boel pech achter elkaar na terugkomst in het Caribisch gebied. We zijn toe aan een nieuw hoofdstuk van onze reis, nieuwe ervaringen en eigenlijk gewoon ook aan een beetje bijkomen. De Britse Maagdeneilanden, ofwel de British Virgin Islands, the BVI’s, lijkt zich hier prima voor te lenen. We lazen ooit: “Als Walt Disney een zeilparadijs zou bedenken, zou het eruit zien als de BVI’s. Overal eilanden, overal ankerplekjes, korte afstanden, blauw water, prachtig snorkelen, mooie natuur.” Dat klinkt goed!! Wel oppassen voor de ontelbare charterboten, vooral catamarans. Het is een populair gebied om naar toe te vliegen met vrienden of familie met een grote zak geld om hier rond te varen voor een dikke week. We zijn benieuwd.

De tocht erheen was in elk geval al heerlijk; achterlijk windje van zo’n 14 knopen, onze favoriete zeil-setup, een nachtje doorvaren onder prachtige sterrenhemel, tja, dan zijn we allebei gewoon helemaal in ons element.

We komen op dinsdag 20 februari aan bij Virgin Gorda en klaren in bij de hoofdstad, Spanish Town. Dan zoeken we een mooi ankerplekje op en gaan per dinghy naar The Bath, een begrip hier; een enorm indrukwekkend gebied met de mooiste rotsformaties, megagrote ronde keien, die kriskras verspreid door het landschap liggen en soms hoog op elkaar gestapeld, waardoor je je afvraagt wat hier zich ooit geologisch gezien heeft afgespeeld. Echt heel bijzonder, vooral het stuk waarbij je tussen de rotsblokken klautert, alsof je door tunnels kruipt. Bij terugkomst op de boot zien we dat dezelfde Duitse monohull naast ons geankerd ligt als vanochtend, op de inklaarplek. Latina, mooie naam.

• 

• 

• 

De volgende ochtend zeilen we in alle rust met zo’n 3-4 knopen naar de volgende ankerplek. Er staat weinig wind en het valt ons op dat we ongeveer de enigen zijn die zich onder zeil verplaatsen, de meeste catamarans om ons heen zetten de motoren open en racen er vandoor. We vragen ons af of de zeilen in zo’n charterweek überhaupt gebruikt worden. De zeilen die we op zien staan zijn zo slecht getrimd, dat je meteen weet hoe weinig zeilervaring er aan boord is. 

We hebben een plekje op het oog, beschut achter een eiland en vlak achter het rif: we verwachten een paar dagen pittige wind en dit lijkt ons het beste plekje van de hele omgeving. Tot onze verbazing ligt er helemaal niemand. Een half uurtje later komt ook Latina bij ons liggen, echte zeilers dus, mensen die ook naar het weer kijken, dat hebben we meteen door. Alle charterboten gaan gewoon naar de klaarliggende mooringvelden, waar je twee soorten boeien hebt; de oranje die je voor 55 USD per nacht online kunt boeken, en de witte ballen waarvoor geldt “wie het eerst komt, die het eerst maalt”, daar betaal je 40 USD voor en dit geld wordt in de namiddag opgehaald. Maar je kunt dus ook zelf ankeren. We liggen op een prachtplek en genieten van de rust en van het snorkelen. Wel even heel intimiderend als een barracuda van zeker een meter vlakbij ons zwemt en ons almaar blijft achtervolgen op 2 meter afstand; snel het water uit, wat een griezel van dichtbij met z’n bek vol scherpe tanden. Onze Duitse buurman van Latina komt zich even voorstellen en we nodigen ze beiden uit voor een borrel aan boord die avond. Heidi en Dirk zijn leuk, we hebben een goede klik en dus een heel gezellige avond. Twee dagen liggen we hier en doen wat klussen aan boord. De lieren worden alle zes door mij geserviced, waar ik een tijdje zoet mee ben, en wat hard nodig was….de laatste keer was bijna 2 jaar geleden. Een lekkende naad van de buiskap hebben we helemaal schoongemaakt en opnieuw gekit, weer zo’n klus waar we zomaar drie uur mee bezig zijn met z’n tweetjes, maar wat een tevreden gevoel oplevert. Als de wind is afgenomen verkassen we naar het eiland tegenover, waar we een mooi uitzicht hebben over een zout binnenwater, van waaruit we met onze heerlijke nieuwe stoere dinghy naar het rif stuiteren om te snorkelen, waar we stukjes kayaken, tennissen op het strand en waar we genieten van Happy-hour op Saba Rock, ook alweer zo’n fenomeen, een sjiek restaurant op een mini-eiland, waar iedereen naartoe trekt. Hartstikke leuke sfeer!!

• 

• 

• 

• 

• 

De avond erna verleggen we de boot naar om de hoek, naast de Latina, en hebben weer een fijne avond met onze nieuwe vrienden, waarbij we heel wat aflachen, Dirk is grappig! Wat zijn de contacten tijdens zo’n reis toch belangrijk. Soms is het heerlijk om alleen maar samen te zijn met niemand om je heen, en soms is de gezelligheid met andere zielsverwanten heel heilzaam.

Vijf dagen zijn we in deze heerlijk sound geweest, op verschillende plekjes. We hebben het fijn gehad, zijn echt een beetje bijgekomen, uitgerust en hebben zin om verder te gaan. We gaan ankerop en varen plat voor het lapje naar Salt island, tien mijl verderop terwijl we onderweg water maken, heerlijk dat de watermaker het weer zo goed doet. We stoppen er, wandelen even naar het zoute meer en gaan vlot verder. Om de hoek ligt het wrak van Rhone, een vrachtschip en tevens een duikattractie. Terwijl ik met de Mahi mahi ronddobber, snorkelt Pieter erheen. Daarna door naar Pieters island, waar we voor anker gaan in een prachtige baai waar maar 1 ander schip ligt, het blijft ons verbazen. We snorkelen op een prachtige plek, met eindelijk wat levend koraal en veel vis en mijn dag kan niet meer kapot als ik een hele bijzondere schelp voor m’n verzameling vind.

We horen van onze vrienden van de Offcourse, die al in de United Stated Virgin Islands, the USVI’s zijn aangekomen, dat ze bevriend zijn met de buurboot in onze baai. De volgende ochtend regent het pijpenstelen tot 10 uur, heel knus, dat constante geroffel op de boot. Ideaal weer om eens wat muffins te bakken. Als het weer droog is, sup ik naar de buren met een zakje muffins, we worden meteen voor de koffie uitgenodigd. Colette en Miles komen met hun dochter vanuit Nieuw Zeeland, hartstikke leuke mensen weer, we hopen ze gauw nog eens te ontmoeten. 

Die middag varen we een klein stukje verderop naar Kelly’s Cove waar we 1 van de 5 betaalde moorings oppikken, wat echt de moeite waard is. We liggen op een prachtplek, in een soort kom omringd door rotsen, zonder deining. Heel mooi om te suppen en ’s avonds te genieten op het voordek van de afnemende maan bij een krekelconcert. 

• 

• 

• 

• 

De dag erna op snorkelexpeditie. Eerst met de dinghy naar TreasurePoint, waar we met zaklamp in de hand de grotten al zwemmend verkennen. Daarna door naar Indian Rocks, ruim een mijl over ruig open water, maar de moeite waard: we snorkelen rond de rotsen met steile wanden vol levend koraal en talloze vissen. Heel stoer van Pieter dat hij door een onderwatertunnel durft te zwemmen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Tevreden drogen we op van dit avontuur en gaan op pad naar het hoofdeiland Tortola, en dan naar de plek met de bijzondere naam Sopers Hole. We kunnen er niet ankeren en nemen dus een mooring, maar liggen dan ook op een mooi plekkie in dit gebied. Felgekleurde huizen op de kant en blijkbaar een boel leuke plekjes om wat te eten en drinken, lezen we in de pilot. Er stopt een dinghy bij de boot, met daarin Folkert, een Fries, die hier woont en zeilles geeft. Hij vertelt dat er op woensdagavond met radiobestuurbare boten een wedstijdje wordt gehouden en dat het gezellig pizza eten in bij the Admiralities Club. Wij erheen. Pieter staat gebiologeerd te kijken naar het wedstijdzeilen met mini-lasers, en dan krijgt hij zo’n afstandbediening in z’n handen gedrukt met een paar regels uitleg. Hij rommelt er even mee en dan wordt er al afgeteld naar de start. Pieter speert ervandoor met zn boot nr 59, hij rondt de boei en komt als winnaar over de finishlijn! Hij glimt van trots, mijn held. Nog nooit gedaan en meteen onder de knie 🙂

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hierna smaken de biertjes en pizza’s nog beter en hebben we een leuk gesprek met een jong Brits koppel dat hier woont en werkt om het Engelse klimaat te ontvluchten.

Donderdag op pad om een belangrijke hobbel te nemen. We hebben een paar dagen geleden een ESTA aangevraagd en deze moeten we activeren, voordat we de boot mogen meenemen naar Amerikaans grondgebied.

Dit kunnen we doen door met de ferry naar de USVI’s te gaan, ons daar formeel in te klaren en een stempel in onze paspoort te krijgen. Pieter heeft online tickets geregeld, wat niet zonder slag of stoot ging. Maar uiteindelijk is het gelukt en om 8 uur staan we al klaar bij de ferry’s. Alles gaat soepel, bij elk loket moet weer wat betaald worden, maar dan vertrekken we. In een kwartiertje zijn we in Cruz Bay, de hoofdstad van het Amerikaanse St. Johns. Daar moet iedereen van boord, paspoorten worden gecontroleerd, persoonsfoto gemaakt, vingerafdrukken worden genomen. Maar dan gebeurt het, de felbegeerde stempel wordt gezet en daarmee hebben we een geldig toeristenvisum voor 90 dagen, waarmee we, als het goed is, ook welkom zijn in Puerto Rico. Daar is het ons allemaal om te doen. Het kost wat, maar hopelijk hebben we dan ook wat, we gaan het beleven! Drie uur na vertrek zijn we weer terug aan boord. We kunnen hier mooi nog een wasje doen, boodschappen halen bij een prima supermarkt en gaan nog even naar livemuziek luisteren aan de kant, onder het genot van een hapje, terwijl het buiten weer regent. Deze dagen trekt er een front over met veel wind en regen maar daarna wordt er weer stralend weer verwacht.

Pieter schreef al dat we Murphy op St. Maarten hebben achtergelaten, maar dat betekent niet dat we gevrijwaard zijn van pech, integendeel. Hoe heerlijk we het ook hebben op de BVI’s, we hebben wel weer een portie tegenslag, deels eigen schuld! We varen met de nieuwe dinghy achter ons aan slepend. We lazen dat we in zo’n geval een langere lijn moeten beleggen en we vinden hier een perfecte lijn voor. Maar waar we niet echt aan dachten bij de eerste ankermanoeuvre was dat dit geen drijvende lijn is en een stuk langer dan we gewend waren, met als gevolg dat de lijn in de schroef verstrikt raakt bij het achteruitslaan en KLOINK…de motor er abrupt mee stopt. Gelukkig zijn de motorsteunen door de klap niet gebroken of ontzet! ’s Avonds zitten we binnen tv te kijken, ineens bam, elektra schakelt volledig uit, de accu’s op standby, wij en de boot in het duister gehuld. Dat is ons nog nooit overkomen. Pieter houdt via een app altijd de accu’s in de gaten. We hadden inderdaad geen zonnige dag en best wat elektra gebruikt, maar ze leken nog voldoende gevuld. Op basis van deze app-gegevens bepalen we of we elektrisch kunnen koken (meestal), of op gas (soms). 1 van de accu’s communiceert niet zo lekker via bluetooth, dat probleem was al langer bekend, maar blijkbaar geven ze soms ook een hoger laadniveau aan dan overeenkomt met de werkelijkheid! Dat betekende dus een uurtje de motor laten draaien op de ankerplek, de tweede keer dat we dit moeten doen in ons zeilende bestaan. En dan het volgende: we liggen in Sopers Hole aan een mooring terwijl het een onrustige nacht is met harde vlagen wind waardoor de boot soms onrustig beweegt. Ik weet nog dat ik een vreemd hard geluid hoorde waardoor ik wakker schrok, maar ging ervan uit dat het de peddels waren op dek, maar die had ik wel vastgebonden, dus draaide ik me om. ’s Ochtends zitten we te ontbijten in de kuip, zie ik ineens een elektradraadje omlaag bungelen vanaf de bimini. Ik kijk omhoog; Pieter!! Er is een zonnepaneel weggewaaid!! Jeetje mina, er liggen twee flexibele zonnepanelen op de bimini, ze zitten vast met twee strips klittenband over de hele lengte. Is er toch een volledig afgerukt door een windvlaag, nog nooit meegemaakt. Tja, en waar is ie nu? Zinkt zo’n ding meteen, is ie misschien tientallen meters door de lucht gevlogen voordat hij ging zwemmen? Heeft de uitgaande stroom hem meegesleept richting zee? Waar we liggen is het ruim 10 meter diep. We zien er wat tegenop, maar uiteindelijk helpt Pieter me in het duikharnasje van ons nood-duiksetje en daar ga ik. Na vier meter zakken zie ik de bodem al wat vaag, en na 20 seconden zie ik ons paneel heel rustig op me liggen wachten, pal onder de boot. Dat was dan weer een meevaller, en hij blijkt nog te werken ook, oef.

De wind is nog niet uitgeraasd maar we willen verder. Deze plek kennen we inmiddels en het is een bijzondere dag. Het is namelijk 2 maart, onze trouwdag en daar willen we iets feestelijks mee doen. We besluiten te vertrekken en zeilen bij ruim 20 knopen wind hoog aan de wind de 5 mijl naar de beoogde ankerplek bij het eiland Jost van Dyke. Daar trakteren we ons weer op een mooring, wel zo relaxed met deze wind en de riffen in de buurt. We kijken eerst de eerste wedstrijd van Max van dit seizoen, Pieter heeft weer weten te regelen dat we op de ipad kunnen kijken, altijd leuk, al is het een saaie wedstrijd door de overmacht van onze held.

Daarna op pad, we lopen naar the bubbly pool, een plek waar bij hoog water de golven met geweld tussen de rotsen door naar binnen komen en er een soort schuimend bubbelbad ontstaat. Prachtig om te zien en heel leuk om in te zitten. We genieten een tijdje van deze plek. Op de terugweg kopen we iets moois bij een lokale kunstenaar en spreken met het restaurantje op de kant af dat we die avond kreeft komen eten. Ze hebben er nog een paar liggen, die zijn voor ons! We hebben een heerlijk diner op een romantische plek met iets te veel wind, maar dat deert ons niet. We kijken met plezier terug op de voorgaande jaren, zijn blij met elkaar en met onze beslissingen in het leven en realiseren ons maar al te goed hoe fijn we het hebben. Hier willen we nog wel een tijdje samen mee doorgaan.

• 

• 

• 

• 

• 

•