Maandag 8 januari doen we een eilandtoer over Montserrat samen met gids Cecil. Hij brengt ons helemaal tot aan de rand van de Exclusion Zone, het gebied waar niemand meer mag komen, ongeveer eenderde deel van het eiland. We zien van dichtbij het verlaten gebied met daarin de karkassen van de huizen van de oude hoofdstad Plymouth, alles bedekt met een flinke laag as. Indrukwekkend om te zien en heftig om te bedenken wat er zich hier heeft afgespeeld, wat nog levendiger voor te stellen is na het zien van een documentairefilm in het observatiecentrum. Meteen na de drie uur durende excursie varen we weg, zodat er nog voor het donker zullen aankomen bij het volgende eiland, Nevis. Er is harde wind op komst en we willen dan weg zijn van deze rollerige en onbeschutte ankerplek. Dag Montserrat, een bijzondere plek om aan te doen!
We hebben een heerlijke zeiltocht naar Nevis, hijsen een nieuw landvlaggetje en pakken rond 17 uur een boei op. Nog even een rondje zwemmen met snorkel op om te checken of de mooring van goede kwaliteit is. We zien daarbij dat er onder onze boot een octopus woont, hij heeft zijn holletje gemaakt in een lege lambi-schelp die hij heeft “gecamoufleerd” met schelpen en daardoor voor ons herkenbaar is. Sinds we de film “My Octopus Teacher” hebben gezien (aanrader!) hebben we een zwak voor deze dieren en we checken meerdere keren per dag zijn aanwezigheid.
We blijven 4 dagen op het fijne eiland Nevis en hebben het er goed. Het blijkt dat we er veilig kunnen fietsen en we vinden een supergoede bakkerij waar we vaste klant worden. We rijden een dag naar de Botanische tuinen, waar er de enige gasten zijn en genieten van de prachtige tropische begroeiing.
Een andere dag fietsen we het hele eiland rond, zo’n 30 kilometer met iets voorbij de helft een prachtige lunchplek, Rock Hill, waar we een tijdje genieten van de rust in tropische omgeving.
Op de weg terug stoppen we bij de natuurlijke heet-water baden, waar we zo rood als een kreeft uitkomen. We weten een afslagtijd te reserveren bij de plaatselijke golfbaan en slaan om 7.10 uur af. Het is voor ons véruit het duurste rondje golf ooit, dus we proberen er dubbel van te genieten wat zonder problemen lukt. We spelen met z’n tweeën, geen druk van achteren. Een stralende dag, alles prachtig verzorgd en in bloei, zelden op zo’n fleurige baan gespeeld. Geweldige kwaliteit van fairways en greens en dat in tropische omstandigheden, complimenten voor de greenkeepers!! En nog nooit eerder dat ik heb gegolfd met apen om me heen, zowel op de baan als in de bomen, en hele kuddes geiten die soms overstaken, supergrappig. En dat alles met uitzicht op onze eigen mast, dat hebben we nog niet vaak zo meegemaakt, een golfbaan zo vlak bij de plek waar we voor anker lagen.
Nevis is een heel comfortabel eiland waar alles goed georganiseerd is en netjes geregeld. Wat ons tegenstaat is het enorme verschil tussen rijk en arm, sjiek en shabby. Als we voor een kop koffie 9 USD moeten betalen, hebben we zin om weer verder te gaan. We varen naar het vlakbij gelegen St.Kitts, waar we voor anker gaan in een hele rustige baai waar het mooi snorkelen zou zijn, volgens onze reisgids. Nou, dat was een understatement: we liggen uren in het water en zwemmen door de mooiste onderwaterlandschappen vol gekleurde vissen en andere rifdieren. Dik genieten!!
Zaterdag 13 januari halen we bij het eerste daglicht het anker op. We hebben een lange dagtocht voor de boeg naar Saba, een Nederlandse gemeente. Hier stoppen stond al wat langer op ons wensenlijstje. Dat is alleen niet zo eenvoudig. Saba is niet veel meer dan een hele grote ronde rots die uit zee oprijst met nauwelijks beschutting voor zeilboten. Is het niet de wind die erom heen krult die zorgt voor oncomfortabele nachtrust, dan is het wel de deining uit het noorden die vanaf de andere kant komt en de boot alle kanten op smijt. De omstandigheden bepalen dus of je erheen kunt.
Wij wagen de sprong, omdat het niet heel hard waait, ongeveer zo’n 18 knopen uit redelijk gunstige richting en de swell is niet hoog en komt uit het oosten, dus dat moet te doen zijn. Na een prima zeiltocht komen we rond half drie in de middag aan. De boot gaat flink te keer aan de inklaar-mooring, het is een hele toer om de bijboot te lanceren en de motor erop te zetten. We treffen niemand aan bij de kantoren en ook de telefoonnummers die op de gesloten deuren vermeld staan worden niet beantwoord. Dan komen we morgen wel terug, maar nu al leuk om voet aan wal te hebben gezet op Saba. We informeren nog wel even bij de lokale duikschool, want we lezen overal dat het duiken hier echt geweldig mooi moet zijn. We varen twee mijl verderop waar we een mooring oppikken, vlak onder de steile rotswand van het eiland. Daar is het water behoorlijk rustig en we hebben een prima nacht; gelukkig, want het kan hier aardig spoken qua deining met vreselijk rollen als gevolg. De volgende dag vlak voordat we naar de kant willen gaan ziet Pieter in het Franse weerbericht ineens iets wat we nog niet eerder zagen: er komt hoge deining uit het noorden aan!! Jeetje, dan moet je hier echt niet wezen!! We weten het eigenlijk meteen, wegwezen! Binnen een uur zijn we op pad, helaas maar waar, op weg naar St. Maarten. Misschien krijgen we nog wel een herkansing voor Saba nadat we terug zijn uit Nederland, wie weet…..
Op dat moment is het 14 januari. Het plan was om op 22 januari terug naar Nederland te vliegen, om onze familieleden even te zien en om weer eens een keertje lekker te gaan skiën. Dit alles was al voor ons vertrek naar Trinidad geregeld en de auto staat in de garage in Tilburg al klaar voor dit avontuur, met winterbanden er al op en met achterin alle wintersportspullen. Donderdag 8 februari zouden we terugkeren op onze boot op St. Maarten. Nu ons Saba-plan niet doorgaat, zijn we wat eerder op St. Maarten dan gedacht. We hebben onderweg al contact met Ton, de beheerder van een aantal mooringen bij wie we een plekje hebben gereserveerd. We zijn gelukkig ook wat eerder al welkom en diezelfde avond knopen we vast in “Tons dorp”, zoals de plek met circa 10 boten op de grote binnen-lagoon van St. Maarten wordt genoemd. We worden hartelijk onthaald door Ton zelf die ons even tegemoet kwam varen om ons door de ondiepe stukken heen te loodsen. Vervolgens blijken we naast de Heron te liggen, wat leuk!!! Kim en Vincent kennen we nog vanuit ons vertrekjaar, we ontmoetten elkaar in de Spaanse Ria’s en we hebben mooie herinneringen aan gezellig strandfeestjes met hen. Er volgt een fijn weerzien met een bbq bij ons aan boord. Ook nodigen we onze oude vriend Gaby uit, met wie we lang geleden inmiddels, in 2013, tegelijk vertrokken vanuit Nederland, die uiteindelijk na wat omzwervingen in St. Maarten is neergestreken en inmiddels de manager is van een gerenomeerde chandlery. Sweet memories worden opgehaald bij een gezellig etentje. De volgende avond worden we uitgenodigd voor een borrel bij een andere buurboot wat uitloopt op een gezellige avond en daarna volgt een avondje salsa-les onder leiding van Kim&Vin, waarbij Pieter onverwacht talent blijkt te hebben!!! Wat een gezelligheid hier op St. Maarten, wat een sociale boel. Dat hadden we gemist in afgelopen anderhalve maand, dus we genieten er enorm van om hierin terecht te zijn gekomen, heerlijk!
We hadden snel na aankomst op St. Maarten al besloten wat eerder naar huis terug te vliegen en de vlucht was inmiddels al vervroegd naar 19 januari. Mariëtte, Pieters lieve oude moeder, had steeds meer zorg nodig en wij wilden daar ook graag een steentje aan bijdragen, vandaar.
Wat was dat een goede beslissing! Zaterdag 20 januari kwamen we bij haar aan en zijn 6 dagen bij haar geweest. Zes dierbare dagen waarin we haar per dag verder achteruit zagen gaan. Wat was het fijn voor haar te koken, samen een borrel te drinken, elke dag lekker rustig te kunnen ontbijten. Pieter had veel dierbare momenten met haar, zo intiem om haar dagelijks op bed te leggen en lekker in te stoppen, goedenacht te wensen. Ze was zo moe, ze had steeds minder puf en eigenlijk wilde ze al een tijdje niet meer verder. Het kaarsje was echt bijna opgebrand, en toch hield ze haar interesse in ons allen, klaagde nooit, was meer dan dankbaar voor alle hulp en ze genoot zichtbaar van onze aanwezigheid.
Toen gingen we skiën, ze wenste ons nog een hele fijne reis, “neem het er maar lekker van”, zei ze op vrijdagochtend vroeg, toen we vertrokken en haar een laatste kus gaven. De dagen erna is ze heel hard achteruit gehold. Op maandagochtend, na twee fijne dagen skiën, hadden we nog even echt contact via beeldbellen en we realiseerden ons, dat het haar laatste momenten op aarde waren. We zijn meteen vertrokken, op weg naar huis. In de middag werden we gebeld dat ze was overleden, in het bijzijn van drie van haar kinderen, wij kwamen een paar uur later thuis. Sindsdien zijn we in een hele warme en hechte familiesfeer afscheid van haar aan het nemen, door alles te regelen en mooie herinneringen op te halen. Dinsdag 6 februari wordt onze dierbare Mariëtte begraven op een leeftijd van 93 jaar. We gaan een hele fijne (schoon)moeder missen, een krachtige vrouw, een oermoeder, een lief mens om nooit meer te vergeten.
