Na een paar fijne dagen bij Mayreau varen we aan de wind naar het kleurrijke Bequia, waar we de kerstdagen door willen brengen. Als we de dag na aankomst naar de weersverwachting kijken, zien we dat er een flinke periode aankomt met nauwelijks tot geen wind en wat er waait komt uit het noorden, waar we naartoe willen. We kijken elkaar aan en de beslissing is al genomen: we vertrekken vandaag nog naar Martinique!
De gedachte om niet alleen kerst maar ook Oud&Nieuw hier te vieren spreekt ons niet aan: ineens lonken de culinaire verleidingen van het Franse Martinique. We gaan naar de kant voor wat specifieke lokale boodschappen, we vinden een brace voor Pieters knie en we klaren meteen uit. We lunchen nog even in ons favoriete tentje en om 15 uur varen we Admiralities Bay uit, om langs St. Vincent en St. Lucia te varen in de nacht zodat we op zaterdagochtend 23 december ons anker laten vallen in de megagrote baai bij St. Anne, Martinique. We gaan meteen op jacht naar lekkernijen en kopen een verse baguette, Franse kaasjes, wat kerstspecialiteiten en natuurlijk flessen bubbels en we bestellen een tarte au citron au meringue, onze guilty pleasure, die we zondag op kunnen halen. De supergoede bakkerij in St. Anne is echt álle dagen van het jaar open, grandioos.
Uiteindelijk liggen we tot 2 januari op dezelfde plek. We zijn zo blij dat we besloten om versneld naar dit eiland te varen, want het blijkt inderdaad 10 dagen nauwelijks te waaien, heel bijzonder overigens, in deze tijd van het jaar. Normaal gesproken staat er een stevige 20-25 knopen oostenwind, maar eigenlijk is het heel de tijd sinds we weer varen al rustig weer; het zal wel het effect zijn van El Niño. Ook wel even lekker, weinig wind, want de boot ligt rustig, ik kan wat yoga op het voordek doen zonder om te vallen, ik sup dagelijks naar het strand, wat zonder windgolfjes heel relaxed is, lekker met een muziekje in m’n oren. Pieter z’n knieklachten verbeteren haast per dag. Eerst ging zwemmen steeds beter. Toen bleek dat fietsen hartstikke goed ging, waardoor we 3 keer in de vroege ochtend mooie tochten maakten. Wandelen op het strand ging weer steeds vlotter, de brace kon af. Dat geeft ons het vertrouwen dat het weer goed gaat komen, gelukkig!
We ontmoeten wel wat mensen, maar de kerstdagen brengen we met z’n tweetjes door en proberen we een feestelijk tintje te geven met lichtjes en lekker eten. Oud en Nieuw zijn we ook samen, we vierden het op Nederlandse tijd, omdat het ons echt niet meer lukt tot 0 uur op te blijven. Overdag zijn we even bezig met het knutselen van wensbootjes. Uiteindelijk hebben we die op 3 januari pas te water gelaten in een bijna windstille nacht en ze heel lang nagekeken, in gedachten bij al die mensen die we voor komend jaar wat extra liefde en geluk toewensen.
Toevallig kwam ik er door een kerstgroet achter dat mijn Duitse jeugdvrienden Jutta en Wilfried op 1 januari op Martinique aan zouden komen, hoe leuk om even op ze te wachten en ze een dagje mee aan boord te nemen! Als gezin leerden we ze kennen toen we naar Mauer verhuisden in 1981, omdat mijn vader in Heidelberg ging werken in een dwarslaesiekliniek. Zij waren toen nog een jong stel, wij een gezin met vier jonge kinderen. Het klikte erg goed en we hebben veel met elkaar opgetrokken in die tijd, maar ook daarna, we zijn elkaar nooit helemaal uit het oog verloren. We hebben op 3 januari met ze afgesproken, waardoor we wisten dat we tot die tijd lekker op 1 plek zouden blijven. Soms heerlijk om te weten dat je ergens wat langer blijft, dan komen we weer aan andere dingen toe. Zo haal ik meerdere keren de naaimachine tevoorschijn om lekker te knutselen. De hoes van de bijboot krijgt een refit, ik naai eindelijk twee huiken voor de luiken, om de zon buiten te houden. Ik maak weer een hele rits vlaggetjes klaar, voor alle bestemmingen die we dit jaar aan gaan doen die nieuw voor ons zijn. We hebben namelijk ook tijd gehad om een goed plan te maken voor de komende tijd. Wat heel behulpzaam hierbij was, was een gezellig telefoongesprek met de crew van Senang, die vorig jaar de bestemmingen bezocht die wij op ons verlanglijstje hadden staan. Hun enthousiaste verhalen maakten ons snel duidelijk dat we voor heel wat eilanden echt de tijd moeten uittrekken, dus dat het plan wat we globaal in ons hoofd hadden niet zo realistisch was. Veel te veel bestemmingen in te weinig tijd. Dus nu hebben we ons plan verdeeld over twee seizoenen. Dit seizoen varen we naar St. Maarten, via Montserrat en hopelijk Saba en St. Eustatius. Daarna naar de Britse Maagdeneilanden, dan naar de Dominicaanse Republiek, om de boot voor het orkaanseizoen op Curaçao of in Colombia op de kant te zetten. En dan volgend seizoen naar Jamaica, Kaaiman-eilanden en Cuba, dan door naar Belize en Guatemala. Voelt goed, om nu duidelijkheid te hebben. We moeten dus aan de slag met onze Spaanse taalvaardigheid, zeker omdat we ook een tijd in Colombia over land willen reizen, wel zo fijn als we ons een beetje in het Spaans kunnen redden.
Op 2 januari varen we naar Grande Anse d’Arlets, waar we de ochtend erna Jutta en Wilfried van het strand oppikken. Al is het vier jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen, het weerzien is weer even hartelijk. Na een beetje te zijn bijgepraat, gaan we leuke dingen doen. Eerst per dinghy naar een mooie snorkelplek. Wilfried geniet volop en we vinden het heel leuk dat Jutta (geen echte waterrat, zoals ze zelf zegt) het snorkelen toch leuk vindt met ons fullface masker en drijfnoedel. We zien schildpadden, een grote rog, lionfish, en verder een prachtig onderwaterlandschap vol koraal en talloze vissoorten. Daarna gaan we een eindje varen, richting Diamond Rock. En zowaar, we krijgen bezoek van een groep grote dolfijnen, die een tijd rond de boot spelen, echt een kadootje, zeker voor ons bezoek. ’s Avonds een gezellige barbecue aan boord terwijl we veel herinneringen ophalen uit onze tijd in Mauer. Fijn om zoveel lieve woorden over mijn vader te horen, die ze natuurlijk goed hebben gekend. Zó de moeite waard om op hun komst te hebben gewacht, we kijken terug op een dierbare dag!
De volgende ochtend varen we om 7 uur de baai uit om in een mooie dagtocht Dominica te bereiken. Daar pikken we een mooring op van Markus die ons uitgelaten komt vertellen net weer vader te zijn geworden van een mooie dochter. Leuk om op sommige plekken de locals een beetje te kennen. Jammer dat we geen tijd voor Dominica hebben deze keer, dit eiland heeft mijn hart wel een beetje gestolen.
Wel gaan we nog even langs de (vis)markt en langs de bakker, een uitje van een uur waarin we zoveel aardige mensen ontmoeten, ik blijf dit bijzonder vinden. Begin van de middag varen we door, we kunnen lekker zeilen op een rustige zee. We besluiten in de donker te ankeren langs de kust van Guadeloupe, zodat we van 21 tot 5 uur kunnen slapen, en dan varen we door naar Montserrat, wat we vlak langs de westkust voorbij varen met goed licht van achteren: indrukwekkend wat we zien!! Montserrat heeft een nog actieve vulkaan Souffrière, goed te zien aan de rookpluimen die uit de krater opstijgen. In 1995 is meer dan de helft van het eiland verwoest bij een uitbarsting, waarbij vrijwel de gehele hoofdstad is weggevaagd. Sindsdien in dit een verboden gebied, waar niemand meer komt, omdat nieuwe uitbarstingen kunnen plaatsvinden. Plymouth, de hoofdstad, of dat wat er dan nog van over is, is een spookstad geworden en dat konden we vanaf het water goed zien. We konden voor 18 uur nog inklaren en vierden de aankomst op een nieuwe bestemming met een goede rumpunch bij een restaurantje vanwaar we genieten van een prachtige sunset met onze boot op de voorgrond.
Vandaag maakten we een flinke wandeling, wat gelukkig weer goed lijkt te gaan met Pieters knie. En morgen volgt nog een eilandtour met gids Cecil. Daarna varen we meteen door naar St Kitts and Nevis voordat de harde wind weer gaat oppikken.
