Gezellig samen optrekken met de crew van Marelief (Karin en Erik) en Offspring (Lynn en Jesse)
Is het echt alweer twee en halve week geleden dat Pieter het vorige verhaal schreef? De tijd is voorbij gevlogen. Betekent vooral dat we het naar onze zin hebben gehad.
Op het moment dat ik dit zit te typen, liggen we voor anker bij het eiland Carriacou. We zien de golven kapot breken op het rif. Links en rechts van ons turquoise gekleurd water, met ertussen in een diep donkerblauwe strook, daar waar het diep is. Eilandjes om ons heen, klassiek beeld van witte strandjes met palmbomen, verder verlaten. Af en toe een schildpad naast de boot die nieuwsgierig z’n koppie naar ons wendt en vervolgens weer naar de diepte duikt. Zonnetje erbij, een enkel wolkje aan de lucht. En wijzelf? Nog aan het opdrogen van een rondje snorkelen met de schildpadden in de baai. Kortom: soort van paradijs!
Met weemoed denken we terug aan die heerlijke tijd op Tobago. Wat hadden we een mooie dag, samen met Karin en Erik, toen we met een huurauto het eiland rondreden, met als hoogtepunt het bezoek aan het hummingbird-paradijs; een plek waar honderden kleine kolibries in verschillende soorten op af kwamen, gelokt met suikerwater, aangeboden via nepbloemetjes. Ze zijn zo vlug als water en het bleek nog een hele kunst om er mooie foto’s van te maken.
Bij de Argyll Waterfalls
We hadden in het dorpje Speyside een aardige duikinstructeur ontmoet, Spencer, geboren en getogen op Tobago. We zijn met hem een dagje gaan duiken bij Little Tobago en Goat-island: twee prachtige duiken, waarbij we naast talloze dieren het grootste hersenkoraal ter wereld hebben gezien. Het koraal zag er gezond uit, kleurrijk en vol leven; een veel mooiere ervaring dan bij de eerste duiken. Hier komen we in de toekomst graag nog een keer terug in een beter duikseizoen.
Het is nog volop regenseizoen, iets waar we van tevoren helemaal niet goed over hadden nagedacht. Blijkbaar wordt pas vanaf december de drogere tijd aangekondigd. Dat betekent dus regelmatig een dikke tropische bui, maar ook vaak gestage regen uit een grijs wolkendek. Het teakdek heeft het er maar moeilijk mee, al die vochtigheid: de schimmelplekken worden weer zichtbaar. Wijzelf vinden het ook niet altijd een feest. Tuurlijk, soms voelt het lekker knus met de regen die op het dak tikt terwijl ik binnen een cake bak of een naaiklusje verricht. Maar soms worden we ook gek van het gevoel opgesloten te zitten in de warme vochtige buitentent en willen we de verkoelende wind voelen. Maar de luiken zitten potdicht en de atmosfeer binnen is klam en broeierig. Laat de drogere tijd maar snel komen. Tussen de buien door doen we leuke dingen. We wandelen heel wat af, of spelen tennis op het strandje van Pirates Bay. We kijken samen met andere crews naar het voetbal en zijn vaak eind van de middag in ons stamcafé te vinden voor een ijskoud biertje. We huren nog een dag een auto waarmee we heel het eiland rondrijden en de indrukwekkende Argyll watervallen mee bezoeken. Pas op de laatste dag ontdekken we de prachtige bibliotheek van het dorp, waar de airco aanstaat, prima stoelen en tafels staan en waar het fijn vertoeven is: die plek had ik graag eerder ontdekt, even weg van de schommelende boot naar een rustige plek met goede wifi. Volgende keer!
Samen naar Heritage Bay gewandeld 
Mooie doorkijkjes vanaf de kant 
Charlotteville van bovenaf 
Bamboo Cathedrals 
Bij Pigeon Point, west Tobago 
Sundowners smaken ook hier prima 🙂
Op 1 van de regenachtige dagen denken we na over ons plan voor komende tijd. Eigenlijk willen we graag voordat de drukte van de ARC begint (een grote rally van boten die ongeveer tegelijk de Atlantische oceaan oversteekt en die begin december aan gaat komen) van de Tobago Cays genieten, dus besluiten we weer op pad te gaan. Iets anders waar we onze gedachten over laten gaan, is de plek waar we komend orkaanseizoen met de boot gaan liggen. Misschien toch maar niet naar Curaçao, zoals we eerst van plan waren, maar mogelijk toch weer terug naar Trinidad, waar we zo tevreden over waren. Als we dat zouden doen, dan kunnen we in april nog terugkomen naar lovely Tobago, niet alleen om te duiken, maar ook om de imposante leatherback schildpadden het strand op te zien kruipen om hun eieren te leggen. Hmmmm, iets om serieus over na te denken…
Op donderdag in alle vroegte zijn Marelief en Offspring vertrokken, de twee boten waar we het zo gezellig mee hebben gehad. We komen de regenachtige dag door, met een beetje een ontheemd gevoel. We klaren zelf ook uit, een heel gedoe in Charlotteville, vooral omdat de immigration-officer speciaal voor ons vanuit de hoofdstad Scarborough anderhalf uur moet rijden over een vreselijke bochtige en heuvelachtige weg, en dat alleen maar om een stempel in onze paspoorten te zetten. Lastig om je daar niet bezwaard bij te voelen.
Vrijdag varen we om 3 uur ‘s nachts op de motor weg van dit heerlijke eiland. Na twee uur kan de motor uit en we leggen de tocht naar Granada, Prickly Bay, zeilend af. Om 17 uur liggen we voor anker en het aankomstbiertje valt samen met de sunset, perfect getimed.
En dan begint er een nieuw hoofdstuk. Kleurrijk Grenada, waar we het vorig jaar al zo goed hadden. Gaat dat nu weer lukken, nu we niet omringd zijn door zoveel leuke boten als toen? Het blijkt geen enkel probleem te zijn! We hebben twee belangrijke redenen om hierheen te komen. De eerste is de aanschaf van een nieuwe buitenboordmotor. Die hebben we een half jaar geleden al besteld en kunnen we nu ophalen in de winkel.
De tweede reden is dat we hier onze oude buitenboordmotor makkelijk hopen te verkopen. En dat lukt meteen! Op Grenada is het dagelijkse marifoon-radionetje om half acht in de ochtend, te volgen vanuit de meeste baaien. Daarop melden alle nieuwkomers zich en je kunt horen wat er allemaal te doen is op het eiland. Ook kun je melden als je iets in de verkoop hebt. Pieter meldt zich meteen de eerste ochtend even en noemt de verkoop van ons motortje. Meteen na het netje meldt de Uruguayaan Gustavo zich, hij vindt het een prima deal. Als we twee dagen later naar Woburn Bay varen, waar hij ook ligt, vindt de overdracht plaats die uitmondt in een heel gezellige borrel bij ons aan boord waarbij er veel wordt gelachen bij het uitwisselen van zeilervaringen. We leren de Amerikaanse boot VIS kennen waarop twee leuke Nederlanders wonen, Joren en Simone. Ook gaan we langs bij Shady Lady uit Scheveningen, waar David en Chrissi ons meteen aan boord vragen voor een sundowner; zij reizen al 28 jaar de wereld over, wat een lieve mensen!
We kijken voetbal in verschillende barretjes, waar we steeds weer andere mensen ontmoeten. Sport verbroedert! Wel even spannend om NL-VS te kijken in the Brewery, tussen de vele Amerikanen die hier soort van permanent op hun catamarans wonen. Maar het ging goed, ondanks onze magistrale overwinning, we kregen zelfs oprechte felicitaties! We doen mee met de Hash, het wekelijkse wandelfestijn, steeds op een andere plek op dit prachtige eiland. We zwemmen, snorkelen en SUP-pen. We maken een wandeling naar Hog-island. We gaan naar een steelband luisteren. We brengen de was weg; laten gasfles en duikfles vullen; tanken benzine voor ons nieuwe buitenboord motortje. We kopen bij verschillende lokale tentjes langs de weg onze fruit en groenten. Ontbijt bestaat uit muesli, zelfgemaakte yoghurt en daarbovenop in wisselende combinaties verse ananas, papaya, banaan, passievrucht, mango, verse kokos, carambola. Vriend Thomas zou zeggen: poor sailors 🙂
Als uitsmijter besluiten we op zondag naar een concert te gaan: Christmas Carols bij Candlelights. Hier in de Carieb is alles sinds begin november al in kerstsfeer. Overal zijn kerstliedjes te horen en zijn kerstbomen en andere versiering opgetuigd. Dit kerstfestival op 4 december is dus heel gewoon.
En het blijkt een enorm succes te zijn. Bij Quarantine Point komen meer dan 2000 mensen bijeen op een groot grasveld, de meesten in het wit gekleed, in het kader van White Christmas, een leuke draai die ze aan dit begrip geven bij dertig graden. Er is van alles te eten en drinken, er is een enorm lichtspektakel. Voor jong en oud is er vertier maar het belangrijkste is de grote show op een podium waar meer dan 20 artiesten optreden, allemaal lokale grootheden, die in witte (glitter)kostuums het een na het andere kerst-rocknummer ten gehore brengen, onder begeleiding van een vette band en achtergrondkoortje. Daarna een groots vuurwerk boven op de heuvel. Tevreden fietsen we naar onze bijboot terug, blij dit lokale feest te hebben meegemaakt. Na zoveel nieuwe leuke ervaringen op Grenada, vinden we het tijd om verder te gaan, vooral door het weer ingegeven. Maandag 5 december zeilen we naar Carriacou, waar we heel de dag mee bezig zijn, zo’n 40 zeemijl noordelijker. We kunnen ruim tweederde van de reis zeilen, wat een meevaller is gezien de zwakke wind. Leuk om ons anker weer in Tyrrel bay te laten vallen, vlak bij het mangrovegebied. We liggen er prima beschut en slapen als rozen, weer 9 uur aan een stuk; thuis halen we met moeite de zeven uur nachtrust, aan boord zonder wekker halen we met gemak de negen uur. Is het het buitenleven wat zo vermoeid maakt? Of plegen we thuis structureel roofbouw op onszelf door slaap onvoldoende prioriteit te geven? Hmmm, ik vrees het laatste. Wat helpt is dat hier geen verslavende talkshows op TV zijn, waar we naar blijven kijken. Vaak gaat rond negen uur-half tien ons figuurlijk lichtje al uit, en staan we ’s ochtends met het eerste daglicht rond 6 uur alweer op, prima ritme.
Inmiddels liggen we weer op een andere plek, dat paradijselijk plekje waar ik aan het begin al over schreef. De nacht is net gevallen, we genoten zojuist van een prachtige sunset op deze bijzondere plek. De bijna volle maan verlicht de baai, waar we met zo’n 8 schepen in totaal liggen. Voor dit deel van de Carieb is dat betrekkelijk rustig. Dat was namelijk best even wennen, na relaxed Tobago waar we steeds vrijwel alleen in de baaien lagen, met maximaal 2 of 3 andere boten. Bij aankomst van Grenada moesten we even slikken, toen we al die volle baaien zagen gevuld met talloze rompen en masten. Ongelooflijk, dat verschil, terwijl het maar 1 lange dagtocht van elkaar verwijderd is. Heerlijk te weten dat dat soort rustige pareltjes nog bestaan, maar de drukke gezelligheid waar we ons vanaf nu weer in hebben gestort, heeft ook veel voordelen: we gaan er het beste uithalen!
